Gönül Damlaları

[SARAH]

Zamanın bittiği yerdeyim

Günesin battığı

Beyazın griye,

Grinin siyaha döndüğü yerdeyim.



Gafletteyim.



Sardunya kokulu günlerim,

Yaşlı gözlerim,

Çocukluğum,

Artık uzaklardasınız,

Biliyorum.



Bu kentin kokusunda sardunya yok

Gözlerimde yas var

Afacan çocukluğum mu?

Derinde belkide

Kaybettiğim yerinde.



“ Uzun ince bir yoldaymışım,

Gidiyormuşum gündüz gece “

Bu kalbim bunca yükle

Uçsun uçabildiği yere.



Bir İstanbul masalıydım

Anlattım

Dinledim

Ve bittim…

[SARAH]

Fanî Hüsn-ü An…
Sahraların elması naz yapıyor mecnuna

Mecnuna dağlara sorar, bulamaz adresini

Göklerin maviliği, çölün sarı kumları

Uğulduyor geceler şeytan sofralarında.



Çiçeklerin sultanı bülbülü ağlatıyor

Gönlümdeki ırmağın gözeleri kuruyor

Her sözü eğri hançer, kanatıyor kalbimi

Bengi duygularımı yüce söğüt anlıyor.



Gezdiğim bu çöllerde Leyla”nın sedası yok

Saba nesim estikçe nefes alamıyorum.

Gül cemale baktıkça dilim çak çak oluyor

Ceylânın sözlerini gözleri yalanlıyor.





Yüce varlığa şükür, var eyledin âlemi

Zorlu imtihanlarla sınarsın âdemleri

Mal, mülk hepsi senindir, irade yalnız sende

İstersen gül zar eder, dost eylersin kalpleri



Gök kubbenin altında nice sözler söylendi

Saadet meclisinden sayısız üstat geçti

Nedim, Nabi, Nesimi, Şeyh Galipler, Itrîler

Her biri bir gülüne pervazı nakşeyledi.





Amacımız incitmek değildir özge canı

İncitilmek pek ağır gelir efhâmımıza

Ne mümkün, gayri mümkün, yalnız biraz iltifat

Anlayana sözümüz, arif olanlar anlar.

[SARAH]

Doğum Sancısı...
Çektiğin sancıları hissediyorum,

Mağma gibi hareketlidir duyguların.

Henüz ağarmaktadır tanyeri,

Sefil bir dünyanın doğumudur bu.



İpliğini sanatkârca çekiyor örümcek.

Bol kazançlar dilemeli pusudaki aslana.

Tırtıl habersizce örerken kozasını,

Müstehak mı ki kaynar suya atılmaya?



Toprak canlanmış, çalışmakta karıncalar,

Yaban arısının bal yapmaya niyeti yok.

Fakir çiftçi örtmeye çalışırken tanelerini,

Kargalar haykırmakta açlığını uzaklara.



‘’Çözüm bendedir’’diyor Etna hışımla,

Küllerim çok fayda verecek canlıya, cansıza.

Ey insan! Ey nebat! Ey hayvanat!

Sabredebilirseniz bahara kadar.



Uyku akmakta gözlerinden baykuşun,

Şarkı söylemekte şelale hicaz makamında.

Kara şapkalı adamların uzayan gölgeleri,

Büyük Reis’in çadırına düşmektedir şimdi.



İnsanlık için demiryolları uzatmalı kıt’a aşırı,

Hayvanları koruma adına ulusal parklar yapmalı.(!)

Afrika öksüzlerine yardım için kurulan örgütler,

Özgürleştiriyorlar Eski Dünya’yı Yeni Dünyadakiler (!)

[SARAH]

Ahh Ben Var Ya Ben!
Bir benim var, benden önde gider

Bazen yanımda, bazen arkama düşer

Düşer, düşer ama her defasında ayağa kalkar

Ne azimlidir ne hırslıdır bu ben



Ben benim coğu zaman kuklasıyımdır

İftihar etmem, bu hâllerimden

Değiştirmek de isterim,

Beni bende hapsedip sıfırlamak

Yok etmek

Hiçliğin ötesindeki zindan da tutsak olsun isterim.



Ama neyleyim ki

Ötedeki zindanda

Tutsak olanımdır aslında.

Tutsak olanımdır

Sol yanımdır,

Tutsak olduğumun farkında olmayanımdır.



Kimi der,

Ben, ben’den öte git

Git gidebildiğin kadar git

Git ve gittigin yerde kendini yok et.



Kimi de der ki,

Gel, ben’den öne gel

Sen önde kal, ben arkada

Yolun sonuna kadar

Gidelim beraber.

Yolun sonunda sen kaybol.

Ben ise hesabın ve yanılgının sıcaklığında

Tek başına, çaresiz.



İşte o zaman ne ben

Ne de ben de ben kalır

Yalnızca bir ben kalır ki

Çaresiz af diler

Af diler ve titrer

Ve anlar

Artık geride kalır

Sürekli önnmde giden ben



Ahlanıp vahlansam da

Ne çare

Yalnızım artık

Sorular sorular sorular

Dilim döner mi

Var mıdır verilecek cevaplar

Şimdiden bir şey diyemem

Bilirim ki ahlanıp vahlanmak boşadır

Meydan herkesin meydanıdır

Meydan er kişinin meydanıdır.



Ya Rabbi,

Sen her kişinin meydanından

Er kişi çıkar beni.






Birden bire bir gürültü

Kızım Rana

Oyuncaklarla dolu kutuyu devirdi

Uyandırdı beni.



Uyuyakalmışım bir başıma,

İnsan bir başına uyuyakalır mı,

Bu koskoca dünyada?

Zannederdim ki bir ben varım yalnızca

Anladım ki bir ben

Bir de ben de ben var kısaca

Uyandırdı beni,

Yarışa kaldığımız yerden devam etmek için

Kızım Rana.

Eeee dedim, nerde kaldık kızım,

Mücadele etmek lazım

Varmak için bitiş noktasına.



Ahh ben var ya ben!

[SARAH]

Bil(M)iyorum
Hangi ruh ikliminde hangi satırlarla avutuyorum bu serseri gönlümü bil(m)iyorum.

Bir uçtan bir uca ruhumun en derin yerinden gelen bu acı da niye ?

Bil(m)iyorum,

En azından bilmeyişlerimin bir nedeninin var olduğunu bil(m)iyorum;

Ya da bildiğimi zannediyorum.



Nedendir bilmem,

Her kafamı, benim olmayan yastıklara koyuşumda

Kurtarıyorum dünyayı,

Dünyamı kurtarabildiğimi bile bilmezken

Ötelerimi düşünüyorum

Ötelerin ötesini belki de

Düşün(m)üyorum düşün(m)üyorum

Başım ağrıyor

Kafam yastığa,

Benim olmayan yastıklara alışıyor.



Ve farkediyorum ki,

Benim olmayan sadece kafamın ağırlığını taşıyan yastık değil.

Ruhumun ağırlığını taşıyorsa eğer bedenim

Bir sebebi vardır diyorum sessizce

Sessiz ve sakince

Bu aralar uyuyorum

Ruhumun en derin yerinden gelen acıyı, dünyayı, öteleri,

Hatırlayamıyorum, kurtaramıyorum, duyamıyorum.

Sana dair ve Sen'den uzak oluşumun hesabını veremiyorum.

Bil(m)iyorum yoksa artık yavaş yavaş ölüyor muyum ?

[SARAH]

Üveykler Üzülmesin!
Belletmen, yanan bir köz gibidir. Eğer tam yanamamışsa ateşi kızgın kor olur, yakar düştüğü yeri. Bu da çoğu zaman en sevdikleri olur. Diline, kalbine, özüne hâkim olup kirli duygularına gem vurmayı başarabilendir belletmen. Üşüdüğünde Mevlana’nın şefkatli kollarında ısınan yine belletmenin ta kendisidir. Zira aşk ateşinde erimesi lazımdır.

ÂŞIK

Âşık olan kırılsa da kırmaz kimseyi

Sokulsa da yılan gibi okşar başları

Gönül koymaz öyle unutur olanları

Açar ellerini inler gece yarısı.

Kalbini oklardan alamaz Âşık.

Bakışlar karanlık hastadır artık..

İdraksiz dostlara aldırma Âşık

Sen sevdanı söndürme, yansın artık.

Bizim Âşık hoş tutar gönülleri

Durmaz Aşık; bulsun diye Rabb’ini..

Âşık olan tutar herkesin elinden

Sever ölesiye, canlı tüm bedeni.

Sen nasıl aşıksın Yunus misali?!

Bu nasıl yemindir? Kesilse başı;

Durmak yok, öteleri bulmalı.

Âşık söyle, kalbin neyle boyalı?

Gönül evidir, insanı dengede tutan. “Gönül yarasıdır, kapanmaz” dememişler mi hem?!... “Evin kristalden ise kimsenin camına taş atma!” sözünü çok tekrar ederdi abim.. örümceklerle, akreplerle bile geçinmesini bilen; Havari timsali, çiçek kokulu, fütüvvet ruhlu, babayiğit, gönülsüz, elsiz, dilsiz, dipdiri canlar gerek.. hayatı hamlelerle dolu, bir ayağı uçuruma gider gibi görünse bile.. dönüşlerde düşse bile.. yokuşlarda yorulsa bile.. çile sokaklarında gözü yaşsız olsa bile.. olur be dostum, üzülme sen! Yeter ki Hz. Ömer (R.A.) gibi “Havf-Reca” dengesini unutma.. Mus’ab’ın (R.A.) sadakatini tak boynuna.. edep imandandır; o halde haya elbiseni sakın çıkarma! Gönül al, gönül ver. İzin ver, girsinler ama kırılma, sıkılma, çatlama, gönül koyma! Hele hele sakın kin tutma!

Hocamız şöyle diyor; “ Delikanlılık bir dönemeçtir. Bu dönemde hırs, inat ve şehvet insanda en azami şekilde kendini gösterir zaten bunlar insanda olur ve de en ileri şekilde olmalı. İşte delikanlı gerçek yiğit; iradesini ortaya koyup bunları dizginlemesini bilen ve müspet yola kanalize edendir. Bu dönemde ben, beraber olduğum bütün arkadaşlarımı şimdi gidiyor, köylerinde de olsa buluyor, arkadaşlarımdan haklarını helal etmelerini istiyorum.”

Biz hayatı kimden öğrendik ki ?! Bizatihi yaşayan ve anlatandan değil mi?! İşte bize bir şey daha öğretiyor; gençlikte geçimsizlikler bazı hareketlerimizden dolayı olur ama önemli olan bunu ahirete götürmeyip burada hakları helal ederek gönülleri hoş tutmaktır.

Hoşgörü ve diyalog adına gönülsüz de olunur, cansız da… Sevgi çağlayana dönüşmeli. Çeşmeler kurmalıyız, susayan gönülleri sulamak için… Köprü olmalı. Basmalılar, acıtmalılar gönlümü; karşıdaki gerçek hayatın Kevserinden kana kana içmeleri için… Hemen yakınma, vazgeçme dostum! Anlamıyorlar diye onlara niye kızıyorsun? İçine at.. kendin yan.. deliler gibi dolaş ama anlatma onların çirkin yanlarını.. dön bak kendine.. sen anladın mı abini? Üzmedin mi hiç?!... Hem kalbinde olan acıyla yatıp, bu acıyla kalkıp, yepyeni bir yüzle; “Günaydın!” demek, tebessümle koltuğunun altına almak, onu bitirebilir, kim bilir?! Dinlemiyorlar diye niye onları suçluyorsun? Demek ki dinletmesini bilmiyorsun! Aralarında dolaş, dertlerine derman ol; yılan gibi soksalar bile, konuşmasını bilmeseler bile… Onlar yanlış konuşuyor da odalarına bile girmek istemiyorsan suç sende! Niye onları öyle konuşturuyorsun? Ne yapıyorsun onlara?! “Yılanın başı küçükken ezilir!” Niye müdahale etmedin? Kaçma onlardan, hiçbir şeyi halledemezsin! Sırt sırta vermiş, düello edeceksin neredeyse!.. Dön! Hemen, gel yüz yüze.. sevdiğini göster. Her şeye rağmen ona deliler gibi yandığını anlasın. Hata yapmak kolaydır. Hataya sabretmek zordur. Biz zora talip olmadık mı Dostum?! O halde bu erken pes de nerden çıktı, daha yolun yarısındayken?!... Daha çok işler yok mu?! Onların susadığını nasıl hissetmezsin? Bu kadar kalpsiz misin?!

Onların istediği ağabeyliği bir gül demeti halinde onlara sunacaksın. Koklayacaklar, koklayacaklar; “Abim!” deyip abisiyle yatacaklar. Düşlerinde abisini görecekler. Onları alacaksın içine, alacaksın kalbine.. bahçevan gibi su vereceksin.. ışıklarını kontrol edeceksin. Fidan onlar. Çiçeklere gösterdiği titizliği onlara da göstermelisin. Fidan büyüyüp meyve vermeli. Çürütme onları!!!...

Talebeleriyle problemleri olan bir belletmene...

[SARAH]

Ufukta bir güneş doğdu, adını SİNAN koydum.

Yoklukta var olan küçük nesne; işte ben oydum.



Hiç ve hep; budur benim yazılan asil çilem,

Sonum onda gizli.. o da SADAKAT DİLEKÇEM!



Acı ve keder; yoğurur beni iki büklüm,

Sana geldim… Amel sandığı omzumda yüküm.



Divane bir yolcusuyken şu fani dünyanın,

Bekçisi ben kalmışım; sevgili kabristanın!



Hayat zor bir yokuştur; zirvede bekler ölüm!

Issız çöl kumlarında, beni tarihe gömün!

[SARAH]

Kendim için bazı şeylerden "vazgeçtim" ya da "vazgeçmek zorunda kaldım" desem daha iyi olacak..


Ben kendi isteğimle değil "CAN" yerine koyduğum biri benden "vazgeçtiği için vazgeçtim..."


ilk önce ellerinden "vazgeçtim.." Hani bir zamanlar tutmaya kıyamadığım usul usul korka korka tuttuğum ellerden "vazgeçtim.." Kendim istediğim için değil...CAN'ım öyle istedi.. Ben CAN'ımı dinlerim.. Bir zamanlar CAN yerine koyduğumu dinledim...


Sonra bakmaya doyamadığım gözlerden "vazgeçtim..." Hani hep bakmaya doyamadığınız gözler varya.. İşte ben o gözlerden "vazgeçtim.." "Bıktığım" ya da "İstemediğim" için değil sadece CAN yerine koyduğum CANım Vazgeçti diye Vazgeçtim... Usulca korkarak...


Kısa bir ara sonra dudaklarından Vazgeçtim.. Karşınızda onun sizinle konuşmasını sağlayan o dudaklardan Vazgeçtim... İsteyemeyerek de olsa "vazgeçtim..." Yine ben istediğim için değil CAN yerine koyduğum CAN'ım istediği için "vazgeçtim.."


Bir zaman sonra CAN'ımla ilgili düşler kurmaktan vazgeçtim.. Çünkü CAN'ım çoktan Vazgeçmişti ve "Benden de istiyordu" bende sırf CAN'ım istediği için VAZGEÇTİM.... Korkarak, ürkerek VAZGEÇTİM....


Ama o bilmiyordu ki ondan her uzaklaşmam aslında kendimden Vazgeçmemdi.... Hayallerimden Vazgeçmem.... Vazgeçtiklerimin hepsi CANımdı.. Bana ait olan şeylerdi...


Ve Şimdi...
Ellerinden, gözlerinden, hayallerinden..
Ben CAN'ımdan Vazgeçtim..