[EVVAB_İNSAN]

MEHİR YOK Kİ…

Hastalık devresi geçince Ebu Bekir, Hz. Peygamber’in huzuruna çıkıp şöyle dedi: “Ey Allah Resûlü, neden nişanlını kendi evine almıyorsun?” Yüce Peygamber’in cevabı şu oldu: “Mehir meselesi, ey Ebu Bekir. Âişe’nin mehrini ödeyecek durumum yok şu sırada.” Ve borç verilen para alındı ve Âişe’nin mehri ödendi. Ve Âişe, Hicret’in üstünden birkaç ay geçtiği bir sırada Hz.Peygamber’in evlerine geldiler.

Nikâhları Şevval ayında kıyılmıştı üç yıl önce, düğünleri de Şevval ayında yapıldı. Her davranışı, insanlık için bir veya birkaç ölçü getiren Hz. Peygamber’in bu “Şevval ayında nikâhlanıp evlenme” davranışı da bir ölçü getirdi. Bir bâtıl ve hurafeyi yıkmaktı bu… Araplar, Şevval ayında nikâh ve düğünü uğursuz sayarlardı. Sebep de bu ayda görülmüş olan büyük bir salgın hastalıktı. Âişe diyor ki: “Allah Resûlü ve benim mutlu nikâh ve evliliğimiz bu hurafeyi yıkmıştır.” Gerçekten de sahabiler bundan sonra eskinin aksine, Şevval ayında daha çok düğün yapar oldular. (Buharî. nikâh)

Yine bir hurafeye uyularak, düğün alayının önüne ateş yakılır ve yeni evliler ilk beraberliklerini evlerinin dışında bir çadırda geçirirlerdi. Bunun aksini yapmak, uğursuzluk sayılırdı. Hz. Peygamber-Âişe evliliği bunun da aksini gelenekselleştirdi. Muazzez Resûl, yeni eşiyle doğruca evine indi. Ve düğün alayı Böylece, bir düğün aracılığıyla, birkaç musallat hurafe, aynı anda yıkılmış oluyordu.

Hz. Resûl’ün Âişe Valide’yi getirdiği ev, kaynaklarda şu şekilde anlatılıyor: “Hz. Âişe’nin gelin olarak geldiği ev bir konak, bir saray değildi. Allah Resûlü’nün Benu Neccâr mahallesindeki Mescid-i Nebevî çevresinde çok sayıda küçük odacıkları vardı. Hz. Âişe’nin meskeni, bu küçük odalardan biriydi. Bu odacık, Peygamber mescidinin doğu tarafına düşüyordu. Odanın kapısı mescide açılıyordu. Hz. Âişe’nin bu ikametgâhı, Peygamber mescidinin bir sahanlığı sayılabilirdi.

Öyle ki, Allah Elçisi, Âişe Valide’nin odasından mescide çıkar, itikâfa girdiği zamanlarda elini odaya uzatır ve bir şey isterdi. Odanın genişliği 6-7 arşından ibaretti. Duvarlar topraktan, tavan hurma ağaç ve yapraklarındandı. Yağmurların sızmaması için tavanın üstüne bir kilim örtülmüştü. Yükseklik bir adam boyundan biraz fazla idi. Kapıda bir örtü asılıydı.

Bu odanın bütün eşyası bir sedir, bir hasır, bir yatak, bir yastık, un ve hurma koymak için birer çanak, bir su kabı ve su içmeye yarayan bir kâseden ibaretti. Bu odacık bir nur kaynağı idi, fakat burada maddî anlamda bir kandil yakmak, ev sahibinin genellikle gücü dışında kalıyordu.”

Daha ilk andan itibaren dikkat çekmektedir ki, Peygamber evinin, dünya nimetleri bakımından durumu, iyi olmak bir yana, sıkıntılarla doludur. Bu evin taşıdığı engin ve önünde ateş yaktırmadı. ölümsüz mutluluğu fark edebilmek için madde zevklerinin üstünde ve ötesinde birtakım yetenekler ve zevkler gerekir. Peygamber hanımlarının, genelde bu zevkleri ve yetenekleri taşıyan kişiler olduklarını söylemek borcundayız. Ancak bunun kadar gerçek bir nokta daha vardır: Müminlerin anneleri, nihayet birer kadın olarak Peygamber evindeki açık yoksulluk ve maddi sıkıntıdan zaman zaman şikâyetçi olabilmiş ve hatta Allah Elçisi’ne karşı tavır alabilmişlerdir. Zengin ve itibarlı bir ailenin üzerinde titrenen bir çocuğu olarak büyüyen Âişe, bu tavır almada elbette pay sahibi olacaktı.

Fakirliği öven, dünya nimetleri yerine sonsuzluk nimetlerini koymanın değerini gösteren bir çok hadisin kendisine hitaben söylenmiş olması da gösteriyor ki, Hz. Âişe, sözünü ettiğimiz noktada Hz. Peygamber’in dikkatini çekecek bir davranış sergilemiştir. (Tirmîzî. zühd; İbn Sa’d, 1/981 vd) Ama tekrar belirtelim ki, bütün Peygamber hanımları gibi o da bu duygu ve arzularına mağlup olmamış, sonsuzluğu tercih etmede Hz. Peygamber’le beraberliğini zedelememiştir.

Kendisini sevmeyi, yoksulluk ve dünya nimetlerinden mahrumiyetle âdeta eşleştiren Allah Elçisi, bu gerçeği, hayat arkadaşı Âişe’ye de açıkca bildirmişti. Şöyle diyor eşine hitaben: “Ey Âişe! Eğer benimle olmak istersen şu dünyadan nasibin, bir yolcunun, bineği üstünde yiyebileceği şey kadar olsun. Zenginlerle oturup kalkma sakın. Yamatıp giymedikçe bir elbiseyi eski diye atma sakın.”