[Taner]

Kur’ân âyetleri tertil [düzgün dizim; cümlelerin, paragrafların ve pasajların birbirine karıştırılmaması yöntemi] ile ve necm necm inmiştir (bkz. Furkân/32(Necm;97)). Allah, Elçisi'ne Kur’ân'ı tertil ile tebliğ etmesini emretmiştir (bkz. Müzzemmil/4 (Necm;10)). Rasûlullah da bu emre uygun olarak necm necm yazdırmış ve ezberletmiştir.

Âyetler -o gün kâğıt olmadığından- deri, papirüs, yassı kemik, yassı taşlar, tahta, tuğla/tablet vs. üzerine yazılıyordu. Önceleri necmler hâlinde ve tertilli bir şekilde bulunan âyetler, sahabe tarafından sûreler hâlinde sonradan düzenlenmiştir.

Mevcut Mushaf'ta, ne yazık ki kronoloji dikkate alınmamış, tertile; düzgün, birbirine karıştırılmadan dizime riâyet edilmemiş, birçok necmin [paragrafın veya pasajın] cümleleri yerli yerinde tertip edilmemiş ve kâtiplerin yazım hataları düzeltilmemiştir. Biz bunların yüzlercesini sergilemiş bulunuyoruz. Bunu kimin, niçin böyle yaptığının açıklanmasını tarihçilere bırakıyoruz.
Ama şunu da belirtmek gerekir: Fussılet/26'da (bizim çalışmamızda 245. necm), Ve Kâfirler; Allah'ın ilâhlığını ve rabliğini bilerek reddeden kimseler: “Üstün gelmeniz için bu Kur’ân'ı dinlemeyin, onun için de anlamsız şeyler yapın; anlaşılmasını her türlü yolla engelleyin” dediler buyurularak bilgi verilmiştir.

Biz, herkesin o günden bugüne bilip durduğu Mushaflardaki bu gramer kurallarına aykırı yazım ve imla hatalarını (Zümer/10 ve 53 âyetlerindeki fahiş hatalar hariç) sergilemeyi düşünmedik. Tarih ve rivâyet kitaplarında yer alan bilgileri de nakletmek istemiyoruz. Biz, şimdiye kadar kimsenin samimiyetle ve dürüstçe söylemediği ya da söyleyemediği bir şeyi; Kur’ân'daki paragraf, bölüm ve cümlelerin karıştırıldığını; Kur’ân'ın anlaşılmaz ve yanlış anlaşılır bir yapıya sokulduğunu, mevcut Mushaf'ı analiz ederek, iman borcu olarak ortaya koyuyoruz.

Mevcut Mushaf'ın bu günkü düzeni, Kur’ân'ın, Arabiyyen [en mükemmel anlatım ve gramer kurallarına eksiksiz uyum] ve mübin niteliğine, tertil özelliğine uymamaktadır. Paragraftaki iki cümle arasına yüzlerce, binlerce cümlenin getirildiği, bir cümlenin âyet hâlindeki öğelerinin onlarca cümle sonrasına taşındığı görülmektedir. Mushaf'taki bu olumsuzluklar nedeniyle birçok âyet yanlış anlaşılmakta, ya da anlaşılamamakta, birçoğu da ekleme çıkarma yapmadan [parantez açmadan] anlaşılmaz konumda bulunmaktadır.

Böylece Kur’ân, işlerliğini, çekiciliğini yitirmiş; “küme küme gönderilip de önüne gelenleri devirdikçe deviren, toplumları canlandırdıkça canlandıran, canlandırdıkça da hak ile bâtılı birbirinden ayıran, özür veya uyarı olarak öğüt bırakan” bilgin ve bilgeleri yerlere kapandıran, topluma can, ışık olan, ikna etmedik, ölmeden kendisine inanmadık insan bırakmayan Kur’ân, hayat kitabı olmaktan çıkarılmış, mezarlık kitabı, cami kitabı ve efsaneler kitabı konumuna sokulmuştur. Bu yüzden de artık kimse Kur’ân'a bakarak İslâm'a gelmez olmuştur. Dinin de artık Kur’ân'dan anlaşılamaz olması nedeniyle, dini anlatmak ve öğretmek için mezhep imamları, tarikat şeyhleri, cemaat liderleri türemiştir. Böylece, İslâm dini yerine mezhepler-tarikatlar dinleri ortaya çıkmıştır.

Biz, bu çalışmamızda imkânlarımız ölçüsünde bunlardan yüzlercesini belirledik ve olması gereken tarzda tertip ettik, düzenlemeye çalıştık. Bu konunun birçok maddesi, zaten asırlarca evvelki birçok kitapta bulunmaktadır.

Bunun sorumluları da, -yukarıda da bahsettiğimiz gibi- ilk tertibi yapanlar ve o gün sıcağı sıcağına mevcut kusurları gidermeyenler ve daha sonra bunları öğrenmiş oldukları hâlde sessiz kalanlardır.

Bu gerçek karşısında mü’minlerin susmamaları, görmezden gelmemeleri, samimiyetle ve dürüstçe bu işe eğilerek Mushaf'ta yeni bir düzenleme yapmaları bir iman borcudur.

Zikrettiğimiz kusur, mevcut Mushaf'a yönelik olup Kur’ân ile alakası yoktur. Kur’ân'ın tamamı bu Mushaf'ın içindedir; vahiy olup da dışarıda kalmış tek bir âyet yoktur. Mushaf'ta da vahyin dışında hiçbir şey yoktur.