4- SONUÇ
Aşağıdaki tablodan da anlaşılacağı üzere, Hz.Peygamber, Medine döneminde Kureyş kabilesiyle Hudeybiye antlaşmasını imzaladığı zamana kadar ilk beş yıl içinde Kureyş kabilesinin değişik kollarına mensup hanımlarla evlilikler yapmıştır. Bu antlaşmadan sonra hiçbir Kureyşli kadınla evlenmemesi, Hz.Peygamber’in, bu evlilikleri Kureyş’le dostluk kurmak için yaptığını açıkça ortaya koymaktadır. Buna göre Kureyş’in düşmanlıkları sona erdirmesine ve barış antlaşması yapılmasına bahsettiğimiz evliliklerin olumlu katkıları olmuştur diyebiliriz. Hz.Peygamber, bu evlilikleri yaparken hanımların seçiminde dikkatli olmuş ve Kureyş’in en önemli kollarına mensup olanları tercih etmiştir. Bu seçimin bilinçli yapıldığı anlaşılmaktadır.
Bu adımların, Mekke’nin fethine ve Kureyş’in İslam’ı kabul etmesine sebep olduğunu tarih doğrulamaktadır.
Aşağıdaki tabloda da görüleceği üzere, Hudeybiye antlaşmasından sonra Hz.Peygamber’in yaptığı evliliklere bakınca, artık sıranın diğer Arap kabileleriyle akrabalık kurmaya geldiği ve buna göre bir yol izlendiği açıkça görülür. Hz.Peygamber’in, Hudeybiye antlaşmasından hemen sonra Hayber üzerine gittiği ve buranın ele geçirilmesinden sonra Safiyye ile evlendiğine yukarıda temas edilmiştir. Hz.Peygamber’in, bu evlilik sayesinde Yahudilerle bozulan ilişkileri düzeltmek istediğini izaha gerek yoktur.
Diğer yandan Hz.Peygamber, Amir b. Sa’saa kabilesine mensup olan Meymune ile evlenmek suretiyle, onun kız kardeşlerinin gelin olduğu sekiz ayrı önemli aile ile de akrabalık kurmuştur. Hz.Peygamber’in, Kureyş’in dışındaki kabilelerle kurduğu akrabalıklar, meyvesini vermiş ve gerekli yakınlaşmayı sağlamıştır. Mesela Mustalik oğulları örneğinde olduğu gibi daha önce İslam düşmanı olan kabileler, evliliklerden sonra gelip İslam’ı kabul etmişlerdir.
Kur’an geçmiş milletlerin tarihlerinden bize bazı örnekler vererek bunlardan ders almamızı ister. Buna göre tarih dikkatle okunmalı, geçmişte yapılan yanlışlıklar yapılmamalı ve insanlığın mutluluğunu sağlayacak adımlar atılmalıdır. Geçmişi iyi anlayanlar, bu gün en az hata yapanlardır. Müslümanlar da bin dört yüz yıllık önemli bir tarihe sahiptirler. Bu tarih iyi okunup günümüz insanının yararına olan yönler örnek alınmalıdır.
Kur’an-ı Kerim, Hz.Peygamber’in hayatında bizim için “güzel örnekler” bulunduğunu bildirmektedir. Hz.Peygamber’in evliliklerinin, bizim için güzel örnek olan tarafı, onun yaklaşık yirmi sekiz yıl yaşadığı tek eşli bir hayattır. Hz.Peygamber’in çok eşli olarak geçirdiği ömrünün son yılları, İslam’ın yayılmasını sağlamak için büyük çabalar harcadığı bir devredir. Bu esnada onun çok eşli bir hayat yaşaması, bununla ilgili geçici bir durumdur diyebiliriz.
Aşağıda vereceğimiz tablodan da anlaşılacağı üzere, hicretin yedinci yılında Hz.Peygamber’in eşlerinin sayısı dokuzu geçmiştir. [270] Bundan sonra Hz.Peygamber’in evlenmediği anlaşılmaktadır. Çünkü evliliklerden beklenen sonuçlar gerçekleşmiş, İslam’ın önünde ciddi bir engel kalmamış ve bu yeni dinin büyük kitleler tarafından kabul edileceği fark edilmiştir. Artık bundan sonra Hz.Peygamber’in evlenmesine ihtiyaç kalmamıştır. Zaten bu sıralarda indiği anlaşılan bir ayette de “Bundan sonra artık kadınlarla evlenmen sana helal değildir....” [271] diye buyurulmaktadır.
Biz, Hz.Peygamber’in çok eşliliğinin o günün şartları ile ilgili bir durum olduğunu ve geçici bir izinle gerçekleştirildiğini düşünüyoruz. Bir tarihçi olarak Hz.Peygamber devri olaylarını incelerken, o dönemde yaşanmış olayların, bu günün insanının huzur ve mutluluğunu sağlamasına yardımcı olacak yanlarının örnek alınması gerektiğine inanıyoruz. Esasen tarih, bunun için vardır ve gereklidir.
[268] İbn Hişâm, es-Sîre, IV, 14; et-Taberî, Târîh, III, 25.
[269] İbn Sa’d, et-Tabakat, I,309-311; Mustafa Fayda, “Amir b. Sa’saa”, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi.
|