Ümit
Dalâlete düşmüşlerden başka kim,
Allah'ın rahmetinden ümidini kesebilir?
(Hicr Sûresi)
Lakin, hani bir nefhası yok sende ümîdin?
'Ölmüş' mü dedin? Ah, onu öldürmeli miydin!
Hakk'ın ezelî fecri boğulmazdı, a zâlim,
Ferdaların artık, göreceksin ki, ne muzlim!
Onsuz yürürüm, dersen, emin ol ki yürünmez;
Yıllarca bakınsan bir ufak lem'a görünmez.
Beyninde uğuldar durur emvâcı leyâlin;
Girdâba vurur alnını, koştukça hayâlin!
Hüsran sarar âfâkını yırtıp geçemezsin;
Arkanda mı, karşında mı sahil, seçemezsin.
Ey, yolda kalan yolcusu yeldâ-yı hayatın!
Göklerde değil, yerde değil, sende necâtın:
Ölmüş dediğin rûhu alevlendiriver de,
Bir parça açılsın şu muhîtindeki perde.
Bir parça açılsın, diyorum, çünkü bunaldın;
Nevmîd olarak mihr-i ezelden dona kaldın!
Ey Hakk'a taparken şaşıran kalb-i muvahhid
Bir sîne emelsiz yaşar ancak, o da: mülhid.
Birleşmesi kabil mi ya îmân ile ye'sin?
Hâşâ! Bunun imkânı yok, elbette bilirsin.
Öyleyse neden boynunu bükmüş duruyorsun?
Hiç merhametin yok mudur evlâdına olsun!
Doğduk.. 'Yaşamak yok size!' derlerdi beşikten;
Dünyayı 'mezarlık' bilerek indik eşikten!
Telkîn-i hayat etmedi asla bize bir ses...
Yurdun ezeli yasçısı baykuş gibi herkes,
Ye'sin bulanık ruhunu zerketmeye baktı...
Mel'un aşı bir nesli uyuşturdu bıraktı...
'Devlet batacak' çığlığı beyninde öter de,
Millette beka hissi ezilmez mi ki? Nerde?..
'Devlet batacak!' İşte bu öldürdü şebâbı...
Git yokla da bak, var mı kımıldanmaya tâbı?
Âfâkına yüklense de binlerce mehâlik,
Batmazdı bu devlet, 'batacaktır' demiyeydik.
Batmazdı. Hayır batmadı, hem batmıyacaktır:
Tek sen, uluyan ye'si boğup azmi uyandır.
Kâfi ona can vermeye bir nefha-i iman...
Davransın ümîdin, bu ne haybet, bu ne hırman!
Mazideki hicranları susturmaya başla;
Evlâdına sağlam bir emel mâyesi aşla.
Allah'a dayan, sa'ye sarıl, hikmete râm ol...
Yol varsa budur, bilmiyorum başka çıkar yol!
Mehmet Akif Ersoy
|