[Eren Erdem]

Nesne

Alem dolanır elbet, özüne varmak niyet,
’’Hu’’ sesi var sözünde, nesne olmaktır diyet,
Nesnesiyim kendimin, azım bu can bu beden
Uykuda fısıldaşır, sarmalar enaniyet

Kubbe tepede değil, arş’dan uzanır arz’a
Nübüvvet ki söz verir, iletir beni farza
Nefesler uçuşuyor, nefisler kaçışırken,
Hak değilse söylenen, sadece kalır lafza

TEKtenim, TEK değilim, olur ki nesnem düşe
Taş değil, kan değilim, gitmese de bu hoşa,
Evvelim gayrıdır ki, ahirimdir bu benim,
Seyrimdir benim şeklim, hiçbirşey gitmez boşa.

Akleder dağlar, taşlar, akleder ki emirdir,
Aklettiren TEK ise, eyleyenler Demirdir,
ÖZ buluşunca SÖZ’le ağlar alem-i canan,
Kim ki selim eylemez, o ki akıl zehirdir.

Hak Muhammed düsturu, vahyeyler Rahman, Sözü,
Mesele ki söz alıp, bulmaktır gerçek özü
Canlar sanır CAN etten, bilmezmi ki CAN uyur,
Baktığı yer batındır, zahiri görmez gözü!

Melekutun perdesi, kalkar açıksa gönül,
Nesneyim ben diyerek, devam et böyle yanıl,
Zerreyi göremedin, zerre ki bilir seni,
Teslim et ki özünü, o TEKte sen de anıl.

Kara gördüm ’’Ben’’-imi, yüz çevirdim yüzümden,
Aradım durdum sözü, kan getirdim dizimden,
Mevla oysa ne yakın, ne bendeymiş halbuki,
Aliym rahmet eyledi, fazla oldum azımdan.

OKUmak gerek CAN’ı, Okumak gerek BEN’i,
BEN dediğim SENsin ki, böyleydi bunun dünü,
OKUrken akıl, işlerse ki SÖZ(vahiy) ile
Tesbih eder tüm alem, secd-eyler kutsar SEN’i.


Durursan ki Kıyamı,Haksın evvelinde işin
Rüku dediğin nedir ? Çift olan bir gidişin,
Salat Çifttir, 2 sayar, 1 eksikle yok niyaz,
Secdesidir eğiliş, hem beden hem gönülle.

Sarmışsa zulüm diyarı, Diyarı terk eyleme,
Dilin susmasın senin, başka bir söz söyleme,
Emn olmak tır işin, hakikatı nesnesiz,
Elin kolun çaresiz, salatsızca bağlama.

Bak gör ÖZün nedir ? Hilafetin kendisi
Zalimin candüşmanı, Alimin efendisi,
Göz dediğin göremez, doğruyu hakikatı
Esas nesnesizlik ki, Adem'in BEN döngüsü…