@galipyetkin
Yukarıda salat yorumum/tanımının, Sn.
Hakkı Yılmaz tanımına yakın ve çok da farklı olmadığını farketmişsinizdir.
Cevabınızdaki sorulardan anladığım kadarıyla sizin asıl sorunuz "Allah ile BİR'leşme" kavramı.
Tüm insanların beyin hücreleri ve dolayısıyla düşünme kabiliyetleri mutlak homojen olamayacağı için, doğal olarak her kelimenin/sözün kişiye özgü anlamları ortaya çıkar. Bu yüzden Kuran'dan da tek mutlak bir anlam çıkarma arayışı yersiz olmaktadır. Sizin BİR'leşme sözüne olan eleştiriniz de, doğal olarak farklı manalar yüklememizden olsa gerek.
Benim bu söz ile kastettiğim;
"Şah damarından daha yakın olan" Rabb'e örn. doğanın bir yüceliğini tefekkür veya yaşanılan bir olay sonrası özümüzde hissettiğimiz acizlik/mahcubiyet sebebiyle, yoğun hayranlık duygusu ile övgü, ruku, secde gibi gönül-beden yöneliminde bulunmadır. Bu kastettiğim yönelim; dev bir tanrı imgesine karşı alçalmadan ziyade, tabiri caizse bir çocuğun benzer bir ruh haliyle ana-babasının kucağına sığınması(birleşmesi) gibidir. Aynı zamanda "huşu" sözüne yüklediğim anlam da yine bu açıklamadaki gibidir.
Biyolojik insan beyninin kalıcı öğrenme yetisi aralıklı(periyodik) tekrar ile gerçekleştiği günümüz bilimince malum. Bu gerekçeyle şahsen, hakkı verilerek yapılabilirse, gümüzdeki salat-namaz'ın tekrarlı bir salat(ıslah olma/etme) olarak kabul edilebileceğini düşünüyorum.
Sn Hakkı Yılmaz tanımına paralel olarak devam edecek olursam,
Cami'de topluluğa hitap eden imam veya kişinin kendisi salatı, ıslah olmak/etmek(tefekkür ile ilim arttırma/yayma) için yapabilirse yine salat'ı ikame etmiş olmaz mı?
Selamlar.