Bir gezegen düşünelim, hep aydınlık olsun.
Oradaki varlıklar, aydınlığı deneyimlerler ama onun aydınlık olduğunu bilemezler.
Çünkü aydınlığın tanımı/bilgisi karanlıktan gelir. Karanlığın tanımı da aydınlıktan.
Her kavram sadece kendi zıttıyla tanımlı.
Bu yüzden tekamül,
Zıtların her ikisini (yani şeylerin yok ve var hallerini) deneyimleme,
Yok hallerinden var hallerine doğru bir yürüyüş.
Varolan fotondur, fotonun olmadığı hale "karanlık" adı verilir.
Varolan atomik titreşimdir, atomik titreşimin olmadığı hale "soğuk" adı verilir.
Varolan sevgidir, sevginin olmadığı hale "korku" adı verilir.
Tekamülde...
"Kötü" adını verdiklerimiz, sevginin daha az algılandığı, evvelki halleri deneyimleyenler.
"İyi" adını verdiklerimiz, sevginin daha fazla algılandığı sonraki halleri deneyimleyenler.
Aslında sevgiden başka bir şey yok. Bunu, sevgiyi daha az algıladığımız hal ile biliyoruz.
İyi ve kötü diye ayrıştırdıklarımız, aynı yolculuğun farklı anları.
Kötü dediğimiz, iyinin sunum/giriş bölümü.
Hepimiz hepsini deneyimleyeceğiz.
|