Sorularıma cevap arıyorum

[Tenzin]

Kardeşlerim bir süredir üzerine düşündüğüm ama cevap bulamadığım bir konuyu sizlerle paylaşmak istedim. Umarım siz yardımcı olabilirsiniz.

SAVAŞ VE FETİH VE VERGİ : Müslümanlar kendilerine saldırmamış ihanet etmemiş,rahat bir şekilde ibadet etmelerine izin veren bir ülkeye fetih düzenleyebilirmi. Yani M ülkesi Müslüman G ülkesi gayri müslim. Ve aralarında bir sorun yok ama M ülkesi kalkıp G ülkesinin kapısına dayanıp. Ya müslüman ol yada benim hakimiyetimi kabul edip bana vergi ve asker yolla diyebilir mi ? İslam hak din ise kusursuz din ve Allahın insanlara gönderdiği son din ise zulüm olmadıktan sonra savaşmak gibi bir durum mantıksız değilmi. Yani madem islam yegane kusursuz din öyleyse buyrun gelin anlatın dinizi zaten size karışmıyoruz. Eğerki gerçekten sizin kitabınız ve dininiz hakikat ise zaten islam gönüllere yarleşir diyemez mi G ülkesi. M ülkesi kapısına dayandığında da vatanını savunmak en doğal hakkı değilmidir. Eğer sizi de dinizi kılıç ile hakim kılacak iseniz hristiyanlıktan ne farkı var diyemez mi G ülkesi.

CARİYELİK ve KÖLELİK:
1) Bir müslüman köle pazarına gidip cariye veya köle satınalabilirmi ?

2) 4 hanım alınma hakkı olmasına rağmen. Cariyeler ile istendiği zaman cinsel ilişki kurulabilirmi.Öyle ise bu bir sex köleliği değilmidir. Üstelik 4 kadın alma hakkı olmasına rağmen.

3) Cariye ve köleler satın alınamaz. Sadece kazanılan zaferler sonrası alınabilir ise kadın ve çocuklar da savaşa katılmadığna göre müslümanlar kadınları ve çocukları neye dayanarak kendi himayelerine alıyorlar. Yani bir savaşı kazandınız düşmanın kimisi öldü kimisi esri. Haydi bakalım şimdi şehre dalıp savaşla alakası olmayanlarıda esir alalım gibi bir durum mu var? Bu durum vicdana ve insan haklarına aykırı değilmi ? Kendimi karşı tarafın yerine koyduğumda bu çok kötü bir şey gibi geliyor. Yani tamam ben kafirim kılıç kuşanıp seni öldürmeye geldim ama karıma ve çocuğma mal gibi sahip olma nerden çıkıyor. Müslüman olan M ülkesi ile Kafir olan K ülkesi arasın savaş çıktı M ve K orduları Bir ovada karşılaştılar vuruştular savaşı M kazandı. Şehrime gelip savaşla alakası olmayan karımı ve çocuğmu alıp kendi malı yapabilrmi. Öylese Kafir orduları gelip müslümanların kardınlarını ve çocuklarını aldığında bu nasıl kader böyle zulmmü olur cephenin gerisindeki kadının ve çocuğun ne suçu var onlar sizin malınız değildir deme hakkı yok yani amerika geri ıraktan geri çekilirken yanlarında binlerce kadını ve çocuğu alabilir öyle değilmi. Ve müslümanların buna ses çıkarma gibi hakları olamaz.

4)KÖLE Veya Cariye müslüman olursa azad edilirmi?

5)Köle veya Cariyenin kendine hayat kurma imkanı varmdır.(EV,AİLE,İŞ)

Bu sorularıma cevap verirseniz sevinirim

[sevginur]

Kardeşlerim bir süredir üzerine düşündüğüm ama cevap bulamadığım bir konuyu sizlerle paylaşmak istedim. Umarım siz yardımcı olabilirsiniz.

SAVAŞ VE FETİH VE VERGİ :

Müslümanlar kendilerine saldırmamış ihanet etmemiş,rahat bir şekilde ibadet etmelerine izin veren bir ülkeye fetih düzenleyebilirmi.

Yani M ülkesi Müslüman G ülkesi gayri müslim. Ve aralarında bir sorun yok ama M ülkesi kalkıp G ülkesinin kapısına dayanıp. Ya müslüman ol yada benim hakimiyetimi kabul edip bana vergi ve asker yolla diyebilir mi ?

İslam hak din ise kusursuz din ve Allahın insanlara gönderdiği son din ise zulüm olmadıktan sonra savaşmak gibi bir durum mantıksız değilmi. Yani madem islam yegane kusursuz din öyleyse buyrun gelin anlatın dinizi zaten size karışmıyoruz. Eğerki gerçekten sizin kitabınız ve dininiz hakikat ise zaten islam gönüllere yarleşir diyemez mi G ülkesi. M ülkesi kapısına dayandığında da vatanını savunmak en doğal hakkı değilmidir.

Eğer sizi de dinizi kılıç ile hakim kılacak iseniz hristiyanlıktan ne farkı var diyemez mi G ülkesi.

CARİYELİK ve KÖLELİK:
1) Bir müslüman köle pazarına gidip cariye veya köle satınalabilirmi ?

2) 4 hanım alınma hakkı olmasına rağmen. Cariyeler ile istendiği zaman cinsel ilişki kurulabilirmi.Öyle ise bu bir sex köleliği değilmidir. Üstelik 4 kadın alma hakkı olmasına rağmen.

3) Cariye ve köleler satın alınamaz. Sadece kazanılan zaferler sonrası alınabilir ise kadın ve çocuklar da savaşa katılmadığna göre müslümanlar kadınları ve çocukları neye dayanarak kendi himayelerine alıyorlar. Yani bir savaşı kazandınız düşmanın kimisi öldü kimisi esri. Haydi bakalım şimdi şehre dalıp savaşla alakası olmayanlarıda esir alalım gibi bir durum mu var? Bu durum vicdana ve insan haklarına aykırı değilmi ? Kendimi karşı tarafın yerine koyduğumda bu çok kötü bir şey gibi geliyor. Yani tamam ben kafirim kılıç kuşanıp seni öldürmeye geldim ama karıma ve çocuğma mal gibi sahip olma nerden çıkıyor. Müslüman olan M ülkesi ile Kafir olan K ülkesi arasın savaş çıktı M ve K orduları Bir ovada karşılaştılar vuruştular savaşı M kazandı. Şehrime gelip savaşla alakası olmayan karımı ve çocuğmu alıp kendi malı yapabilrmi. Öylese Kafir orduları gelip müslümanların kardınlarını ve çocuklarını aldığında bu nasıl kader böyle zulmmü olur cephenin gerisindeki kadının ve çocuğun ne suçu var onlar sizin malınız değildir deme hakkı yok yani amerika geri ıraktan geri çekilirken yanlarında binlerce kadını ve çocuğu alabilir öyle değilmi. Ve müslümanların buna ses çıkarma gibi hakları olamaz.

4)KÖLE Veya Cariye müslüman olursa azad edilirmi?

5)Köle veya Cariyenin kendine hayat kurma imkanı varmdır.(EV,AİLE,İŞ)

Bu sorularıma cevap verirseniz sevinirim

aorskaya,hicc dost 1 miralay nelerdesiniz !!!

Selamun aleykum tenzin kardeşim..
Açıkçası uzun uzadığı bilgi sahibi değildim.Huyum kurusun bilmiyorsam illaki araştırırım sorunun muhatabı bilenler kadar bilmeyenlerde katılmalıki şimdiye kadar kişinin dikkatini celb etmeyen konu hakkında bir fikir sahibi olur..Daha sonra bilenleri okuyacaktır cünki farklı pencereler açılaçak böylece konu hakkında zengin bir bilgiye sahip olacağına inanan bir kardeşinizim..

Evet kardeşim Kuranda diğer hüküm içeren ayetleri yanlış yorumladıkları gibii savaş ayetlerinide yanlış yorumluyorlar.Kurana göre Savaş ne için yapılır savunmak için mi yapılır zulume dur demek içinmi başkalarının topraklarını ele geçirmek içinmi..zayıf bırakılmış, eziyet gören, muhtaç insanları koruma amaçlı kısaca dini savaş, siyasi savaş kurana göre uygun olan nedir.?
İslam tarihinde meydana gelen savaşların nedeni siyasi için yapıldığını sebepler sonunçları okuduğumuzda anlıyabiliriz..Allahın bu tür savaşları yasakladığını bakara süresi 190-193 ayetinde Allah cc buyurduğu gibi

Sizinle savaşanlara karşı Allah yolunda savaşın, (ancak) aşırı gitmeyin. Elbette Allah, aşırı gidenleri sevmez.Onları, bulduğunuz yerde öldürün ve sizi çıkardıkları yerden siz de onları çıkarın. Fitne, öldürmekten beterdir. Onlar, size karşı savaşıncaya kadar siz, Mescid-i Haram yanında onlarla savaşmayın. Sizinle savaşırlarsa siz de onlarla savaşın. Kafirlerin cezası işte böyledir. Onlar, (savaşa) son verirlerse (siz de son verin); şüphesiz Allah, bağışlayandır esirgeyendir. (Yeryüzünde) Fitne kalmayıncaya ve din (yalnız) Allah’ın oluncaya kadar onlarla savaşın. Eğer vazgeçerlerse, artık zulüm yapanlardan başkasına karşı düşmanlık yoktur.
Bu ayetlerden anlaşıldığı gibi savaş sadece savaşanlara karşı savunmak için yapılır. Savaşın aşırılıktan kaçınmaya inananları davet ediyor.. Savaş sırasında karşı tarafındaki,pes ederse müminlerde kabul eder ve savaşı sonlandırır . Kuranda Müminlerin zulum karşısındaki saldırılara tüm güçleriyle karşılık vermelerini savaşmalarını ister.Kuranda bununla ilgili ayet tevbe süresi 13-15 ayetlerinde Allah cc buyuruyor.
Yeminlerini bozan, elçiyi (yurdundan) sürmeye çabalayan ve sizinle ilk defa (savaşa) başlayan bir toplulukla savaşmaz mısınız? Korkuyor musunuz onlardan? Eğer inanıyorsanız, kendisinden korkmanıza Allah daha layıktır. Onlarla çarpışınız. Allah, onları sizin ellerinizle azarlandırsın, hor ve aşağılık kılsın ve onlara karşı size zafer versin, mü’minler topluluğunun göğsünü şifaya kavuştursun. Ve kalplerindeki öfkeyi gidersin. Allah dilediğinin tevbesini kabul eder. Allah bilendir, hüküm ve hikmet sahibidir.

merhametten yapılması gereken Zulum altında yaşayanları koruma amaçlı buna en acı örnek arakanı verebilirim..Mubarek bu ayeti bize okuyor sanki
Nisa Suresi, 75
Size ne oluyor ki, Allah yolunda ve: “Rabbimiz, bizi halkı zalim olan bu ülkeden çıkar, bize katından bir veli (koruyucu sahip) gönder, bize katından bir yardım eden yolla” diyen erkekler, kadınlar ve çocuklardan zayıf bırakılmışlar adına savaşmıyorsunuz?
Allahın elçisi Peygamberimizin savaşları fetih içiin değil islamı yaymak içindi..
Diger cevaplarıda bekliyorum tüm kurani kavramları Allah'ın razı oldugu şekilde dogru anlamayı ve dogru bir şekilde kullanmayı nasip etsin duasıyla

Allah ilmimizi artırsın

[bartsimpson]

Kardeşlerim bir süredir üzerine düşündüğüm ama cevap bulamadığım bir konuyu sizlerle paylaşmak istedim. Umarım siz yardımcı olabilirsiniz.

SAVAŞ VE FETİH VE VERGİ : Müslümanlar kendilerine saldırmamış ihanet etmemiş,rahat bir şekilde ibadet etmelerine izin veren bir ülkeye fetih düzenleyebilirmi. Yani M ülkesi Müslüman G ülkesi gayri müslim. Ve aralarında bir sorun yok ama M ülkesi kalkıp G ülkesinin kapısına dayanıp. Ya müslüman ol yada benim hakimiyetimi kabul edip bana vergi ve asker yolla diyebilir mi ? İslam hak din ise kusursuz din ve Allahın insanlara gönderdiği son din ise zulüm olmadıktan sonra savaşmak gibi bir durum mantıksız değilmi. Yani madem islam yegane kusursuz din öyleyse buyrun gelin anlatın dinizi zaten size karışmıyoruz. Eğerki gerçekten sizin kitabınız ve dininiz hakikat ise zaten islam gönüllere yarleşir diyemez mi G ülkesi. M ülkesi kapısına dayandığında da vatanını savunmak en doğal hakkı değilmidir. Eğer sizi de dinizi kılıç ile hakim kılacak iseniz hristiyanlıktan ne farkı var diyemez mi G ülkesi.

CARİYELİK ve KÖLELİK:
1) Bir müslüman köle pazarına gidip cariye veya köle satınalabilirmi ?

2) 4 hanım alınma hakkı olmasına rağmen. Cariyeler ile istendiği zaman cinsel ilişki kurulabilirmi.Öyle ise bu bir sex köleliği değilmidir. Üstelik 4 kadın alma hakkı olmasına rağmen.

3) Cariye ve köleler satın alınamaz. Sadece kazanılan zaferler sonrası alınabilir ise kadın ve çocuklar da savaşa katılmadığna göre müslümanlar kadınları ve çocukları neye dayanarak kendi himayelerine alıyorlar. Yani bir savaşı kazandınız düşmanın kimisi öldü kimisi esri. Haydi bakalım şimdi şehre dalıp savaşla alakası olmayanlarıda esir alalım gibi bir durum mu var? Bu durum vicdana ve insan haklarına aykırı değilmi ? Kendimi karşı tarafın yerine koyduğumda bu çok kötü bir şey gibi geliyor. Yani tamam ben kafirim kılıç kuşanıp seni öldürmeye geldim ama karıma ve çocuğma mal gibi sahip olma nerden çıkıyor. Müslüman olan M ülkesi ile Kafir olan K ülkesi arasın savaş çıktı M ve K orduları Bir ovada karşılaştılar vuruştular savaşı M kazandı. Şehrime gelip savaşla alakası olmayan karımı ve çocuğmu alıp kendi malı yapabilrmi. Öylese Kafir orduları gelip müslümanların kardınlarını ve çocuklarını aldığında bu nasıl kader böyle zulmmü olur cephenin gerisindeki kadının ve çocuğun ne suçu var onlar sizin malınız değildir deme hakkı yok yani amerika geri ıraktan geri çekilirken yanlarında binlerce kadını ve çocuğu alabilir öyle değilmi. Ve müslümanların buna ses çıkarma gibi hakları olamaz.

4)KÖLE Veya Cariye müslüman olursa azad edilirmi?

5)Köle veya Cariyenin kendine hayat kurma imkanı varmdır.(EV,AİLE,İŞ)

Bu sorularıma cevap verirseniz sevinirim

Savaş ayetlerinin "Zahirî" anlamlarından çok "Bâtınî" anlamları üzerinde düşünmenizi tavsiye ederim.

Birde bu açıdan bakalım...

[aorskaya]

Kardeşlerim bir süredir üzerine düşündüğüm ama cevap bulamadığım bir konuyu sizlerle paylaşmak istedim. Umarım siz yardımcı olabilirsiniz.

SAVAŞ VE FETİH VE VERGİ : Müslümanlar kendilerine saldırmamış ihanet etmemiş,rahat bir şekilde ibadet etmelerine izin veren bir ülkeye fetih düzenleyebilirmi. Yani M ülkesi Müslüman G ülkesi gayri müslim. Ve aralarında bir sorun yok ama M ülkesi kalkıp G ülkesinin kapısına dayanıp. Ya müslüman ol yada benim hakimiyetimi kabul edip bana vergi ve asker yolla diyebilir mi ? İslam hak din ise kusursuz din ve Allahın insanlara gönderdiği son din ise zulüm olmadıktan sonra savaşmak gibi bir durum mantıksız değilmi. Yani madem islam yegane kusursuz din öyleyse buyrun gelin anlatın dinizi zaten size karışmıyoruz. Eğerki gerçekten sizin kitabınız ve dininiz hakikat ise zaten islam gönüllere yarleşir diyemez mi G ülkesi. M ülkesi kapısına dayandığında da vatanını savunmak en doğal hakkı değilmidir. Eğer sizi de dinizi kılıç ile hakim kılacak iseniz hristiyanlıktan ne farkı var diyemez mi G ülkesi.

CARİYELİK ve KÖLELİK:
1) Bir müslüman köle pazarına gidip cariye veya köle satınalabilirmi ?

2) 4 hanım alınma hakkı olmasına rağmen. Cariyeler ile istendiği zaman cinsel ilişki kurulabilirmi.Öyle ise bu bir sex köleliği değilmidir. Üstelik 4 kadın alma hakkı olmasına rağmen.

3) Cariye ve köleler satın alınamaz. Sadece kazanılan zaferler sonrası alınabilir ise kadın ve çocuklar da savaşa katılmadığna göre müslümanlar kadınları ve çocukları neye dayanarak kendi himayelerine alıyorlar. Yani bir savaşı kazandınız düşmanın kimisi öldü kimisi esri. Haydi bakalım şimdi şehre dalıp savaşla alakası olmayanlarıda esir alalım gibi bir durum mu var? Bu durum vicdana ve insan haklarına aykırı değilmi ? Kendimi karşı tarafın yerine koyduğumda bu çok kötü bir şey gibi geliyor. Yani tamam ben kafirim kılıç kuşanıp seni öldürmeye geldim ama karıma ve çocuğma mal gibi sahip olma nerden çıkıyor. Müslüman olan M ülkesi ile Kafir olan K ülkesi arasın savaş çıktı M ve K orduları Bir ovada karşılaştılar vuruştular savaşı M kazandı. Şehrime gelip savaşla alakası olmayan karımı ve çocuğmu alıp kendi malı yapabilrmi. Öylese Kafir orduları gelip müslümanların kardınlarını ve çocuklarını aldığında bu nasıl kader böyle zulmmü olur cephenin gerisindeki kadının ve çocuğun ne suçu var onlar sizin malınız değildir deme hakkı yok yani amerika geri ıraktan geri çekilirken yanlarında binlerce kadını ve çocuğu alabilir öyle değilmi. Ve müslümanların buna ses çıkarma gibi hakları olamaz.

4)KÖLE Veya Cariye müslüman olursa azad edilirmi?

5)Köle veya Cariyenin kendine hayat kurma imkanı varmdır.(EV,AİLE,İŞ)

Bu sorularıma cevap verirseniz sevinirim

Selamun aleyküm,

sevgili kardeşim, sorularınızı cevaplamaya çalışayım:


SAVAŞ VE FETİH VE VERGİ : Müslümanlar kendilerine saldırmamış ihanet etmemiş,rahat bir şekilde ibadet etmelerine izin veren bir ülkeye fetih düzenleyebilirmi. Yani M ülkesi Müslüman G ülkesi gayri müslim. Ve aralarında bir sorun yok ama M ülkesi kalkıp G ülkesinin kapısına dayanıp. Ya müslüman ol yada benim hakimiyetimi kabul edip bana vergi ve asker yolla diyebilir mi ? İslam hak din ise kusursuz din ve Allahın insanlara gönderdiği son din ise zulüm olmadıktan sonra savaşmak gibi bir durum mantıksız değilmi. Yani madem islam yegane kusursuz din öyleyse buyrun gelin anlatın dinizi zaten size karışmıyoruz. Eğerki gerçekten sizin kitabınız ve dininiz hakikat ise zaten islam gönüllere yarleşir diyemez mi G ülkesi. M ülkesi kapısına dayandığında da vatanını savunmak en doğal hakkı değilmidir. Eğer sizi de dinizi kılıç ile hakim kılacak iseniz hristiyanlıktan ne farkı var diyemez mi G ülkesi.


İslamda zorlama yoktur. İslama ve islamdakilere saldırılmadıkça, hiç bir gerekçeyle islam bir başka ülkeyi işgal edemez, vergi vb. yükümlü tutamaz.

İmansızlara; onlar saldırmadıkça, sadece tebliğ edip, uymazlarsa, onlara rabbimizin azabı duyurulacaktır. Rabbimiz peygambere dahi savaş açmak bir tarafa, baskı bile yapmamasını emretmektedir.

Helede komşu ülkeler iseler ve aralarında anlaşma yapmışlarsa, anlaşmayı müslümanlar bozamaz, anlaşmaya aykırı hareket edilip saldırılsa dahi müslümanlar haram aylar çıkana kadar yine savaşmaz, ancak haram aylar çıktıktan sonra saldırılar devam ediyorsa, gerekirse en şiddetli şekilde mücadele etmeleri gerekir. (Tövbe-ilk 5 ayetlere bakabilirsiniz.)


CARİYELİK ve KÖLELİK:
1) Bir müslüman köle pazarına gidip cariye veya köle satınalabilirmi ?


İslamda alım-satım konusu yapılabilen köleliğe hiç bir şekilde yer yoktur.

Savaşta esir alınan ve takas, fidye, ilim öğretme vb. karşılığında serbest bırakılamayan kimseler olabilir.

Bu şekilde özgür kalamayan kimseler, topluma kazandırılmak ve ayakları üzerinde durabilecek aşamaya geldiğinde, maddi olarakta desteklenecek şekilde özgür kılınmak üzere, koruyucu aileler yanına verilirler.

Kuranda geçen köle kavramı, işte bu şekilde, koruyucu ailelerin yanına verilen ve hizmetlerinden faydalanılan kişilerin, bu aileler yanıda geçirdikleri süre içindeki isimlendirilmesidir.

Toplumda hayatını kazanabilecek aşamaya gelen kimseler, özgürlüklerini istediğinde, kendilerine maddi destek dahi yapılarak özgür bırakılarak toplumun bir ferdi yapılır.


2) 4 hanım alınma hakkı olmasına rağmen. Cariyeler ile istendiği zaman cinsel ilişki kurulabilirmi.Öyle ise bu bir sex köleliği değilmidir. Üstelik 4 kadın alma hakkı olmasına rağmen.


İslamda evlilik dışı ilişki yoktur. Kuranda cariye deyimi geçmez zaten. Bize dikta edilen cariyelik anlayışında kimse yoktur.

Yukarıda anlattığım şekilde savaşa giren ve esir alınan kadınların, himaye edici aileler yanında geçirdikleri süre için geçerli olmak üzere kuranda "himaye edilenler" şeklinde tanımlanan kadınlar, cariye olarak anılmakta ve klasik cariye anlayışıyla yani alım-satım konusu yapılan kadınların durumu ile karıştırılmaktadır.

Cariye! lerle, nikahsız ilişki söz konusu olamaz. Nikahsız ilişki gönüllü olursa, bu iki tarafın zina suçuyla, gönülsüz olursa, zorla ilişkiye giren tecavüz suçuyla (mecbur kalan cariye! suçsuz kabul edilir) yargılanır, ve ona göre ceza verilir.

4 hanım alınma hakkı diye bir hakda yok zaten. Onlar belli özel durumlarda, yetimlerle ilgili bazı şartlarda gözetilerek ortaya çıkan bir düzenleme ile var olabilmektedir. Konumuz olmadığı için daha fazla değinmeye gerek yoktur.


3) Cariye ve köleler satın alınamaz. Sadece kazanılan zaferler sonrası alınabilir ise kadın ve çocuklar da savaşa katılmadığna göre müslümanlar kadınları ve çocukları neye dayanarak kendi himayelerine alıyorlar. Yani bir savaşı kazandınız düşmanın kimisi öldü kimisi esri. Haydi bakalım şimdi şehre dalıp savaşla alakası olmayanlarıda esir alalım gibi bir durum mu var? Bu durum vicdana ve insan haklarına aykırı değilmi ? Kendimi karşı tarafın yerine koyduğumda bu çok kötü bir şey gibi geliyor. Yani tamam ben kafirim kılıç kuşanıp seni öldürmeye geldim ama karıma ve çocuğma mal gibi sahip olma nerden çıkıyor. Müslüman olan M ülkesi ile Kafir olan K ülkesi arasın savaş çıktı M ve K orduları Bir ovada karşılaştılar vuruştular savaşı M kazandı. Şehrime gelip savaşla alakası olmayan karımı ve çocuğmu alıp kendi malı yapabilrmi. Öylese Kafir orduları gelip müslümanların kardınlarını ve çocuklarını aldığında bu nasıl kader böyle zulmmü olur cephenin gerisindeki kadının ve çocuğun ne suçu var onlar sizin malınız değildir deme hakkı yok yani amerika geri ıraktan geri çekilirken yanlarında binlerce kadını ve çocuğu alabilir öyle değilmi. Ve müslümanların buna ses çıkarma gibi hakları olamaz.


Müslümanlar, sadece savaşa katılanlardan esirler alabilir ve bunlarıda yukarıda belirttiğim sebeplerle özgür kılmaya çalışırlar. Ancak, hala özgürleştirilemeyenler ise koruyucu aileler yanında geçirilen bir süre sonrasında özgürleştirilirler.

"Savaşa kadınlar katılmadığına" göre demişsiniz... Savaşa kadınlar katılmamamışsa, zaten kadınlar esir de alınamazlar. Ancak, savaşa kadınların katılmadığı teziniz her zaman geçerli değildir. Pekala kadınların katıldığı savaşlar olmuştur, olabilir... (Öreneğin bizim kurtuluş savaşına katılan kadınlarımız gibi başkalarının kadınları da katılmışlardır)

Müslümanlar, bir ülkeyle savaşı kazandıklarında, sadece savaşa bizzat giren kadın ve erkekleri, yukarıdaki gibi esir alabilirken, girdikleri ülkenin savaşa katılmayan kadın, erkek ve çocuklarına kendi halkından kimseler gibi davranmak zorundadır. Onların dinlerini dahi yaşamaları için özgür bırakılır.

Girilen ülke halkı, bırakın hak gaspına uğramayı, dışarıya karşı müslümanların koruması altına girerler. Müslüman, bu halkında, müslüman halkda olduğu gibi, geçimleri, barınmaları, eğitimleri ve korunmaları için gerekli önlemleri almak zorundadır.

Savaş sonrası eşi ölen yada esir düşen ülkenin kadınları, kendileri isterlerse müslüman olmaları halinde müslümanlarla evlenebilirler. Aksi halde onlar müslüman olup istemedikçe, evlilik dahi yapılamaz.


4)KÖLE Veya Cariye müslüman olursa azad edilirmi?


Köle ve himaye altındaki kadın (cariye!) ın azad olması için müslüman olmasına gerek yoktur.

Onların azad edilebilmesi için, toplumda suç işleyecek duruma düşmeyecek şekilde topluma salınacak aşamaya gelince azad edilirler. Bu gerçekleşene kadar, bunlar koruyucu ailenin birer ferdi gibi muamele görürler. Ancak, bunların hizmetlerinden faydalanılır sadece...

Bu kadınlar, başkalarına kiraya verilemez, alım satım konusu yapılamaz, nikahsız ilişkiye zorlanamaz, zorlanırsa bu tecavüz olarak kadın suçsuz olur, ve zorlayan tecavüzden yargılanır, cezalandırılır.


5)Köle veya Cariyenin kendine hayat kurma imkanı varmdır.(EV,AİLE,İŞ)


Evet, sevgili kardeşim var.

Hem de toplumda başkasına muhtaç olmayacak, suça karışmayacak şekilde maddi yardımda görerek özgürleştirilir ve hem iş hem de aile kurabilecek, o toplumun özgür bireyleri olurlar.

selamlarımla,
aorskaya

[dost1]

Selamun Aleykum Değerli Tenzin Kardeşim!

Hakkı Yılmaz Kardeşimin İslamda savaş Makalesini paylaşmak istiyorum.

İSLÂM DİNİNDE SAVAŞ


Türkçemizdeki “Savaş” sözcüğü, Arapçadaki “ قتالKıtal”, “ جهادcihad” ve “ حرب harb, محاربةmuharebe” sözcüklerinin karşılığı olarak kullanılmaktadır. Bu sözcüklerin anlamları farklı farklı olduğundan İslam dinindeki “savaş” sözcüğü yanlış anlaşılmaktadır.

“ حربHarb” sözcüğü, lügatlerde “ نقيض السلمnakızus silm; olumsuzluklardan uzaklığın karşıtı” diye tanımlanır. (Lisanü’l Arab “ حربhrb” maddesi) Yine lügatlerde noktalı خha (hı) harfiyle yazılan “ خربharb” sözcüğü de “ نقيض العمران Nakızu’l Umran: yapımının karşıtı; yıkım” olarak tanımlanır. (Lisanü’l Arab “ خرب hrb” mad.) Türkçemizdeki “harab, harabe, tahrip” sözcükleri, sözcüğün öz anlamıyla dilimize gelmiş sözcüklerdir. Demek oluyor ki bu iki sözcükte anlam yakınlığı vardır.

“Savaş” sözcüğü, “harb”, “muharebe” sözcüklerinin karşılığı olarak değerlendirilmesi doğru değildir; “harb” ve “muharebe” sözcüklerinin asıl anlamında ölme ve öldürme yoktur.

“Harb” sözcüğünün, “nakızus silm; olumsuzluklardan uzaklığın karşıtı” anlamını açarsak, bunun “tüm olumlu şeyleri olumsuz hale getirmek” demek olduğu anlaşılır. Burada ifade edilen, sağlam yapıların bozulması, insanların morallerinin bozulmasından tutun da mallarının mülklerinin talan edilmesi, ekinlerinin, meyve ağaçlarının, ormanların imha edilmesi, insanların sakat bırakılması, rencide edilmesi, esir alınması, hapsedilmesi, sakat bırakılması, gibi binlerce olumsuzluğu saymak mümkündür.

Bu durumda “ محاربmuharib”, denince “bozum yapacak; bir yeri yakıp yıkacak, bütünlüğünü, sağlamlığını her hangi bir girişimle bozacak, barışı ortadan kaldıracak kişi” anlaşılır. Görüldüğü üzere bunda ölme veya öldürme olması şart değildir.

Kur’anda “ ح ر بharb” kökenli sözcükler on bir kez yer alır. Bunlardan dört tanesi “ محرابmihrab”, bir tanesi “ محاريبmehâriyb” bir tanesi “ حاربhârebe”, bir tanesi “ يحاربونyüharibune, dört tanesi de “ حربharb” şeklindedir. Bu sözcüklerin geçtiği âyetlere bakıldığı zaman, bu bozma, yakıp yıkıp harap etme işçinin müşrik ve münafıklara özgü bir eylem olduğu görülecektir. Burada sadece Bakara 279’da Ribacıların (emeksiz, risksiz, yatırımsız para kazananların) Allah ve Elçisi tarafından bozuma, yıkıma uğratılacağı tehdidi yer almaktadır.

“ جهادCihad” sözcüğü de Müslümanlar arasında yanlış kabullenilerek “ölme ve öldürme” anlamına çekilmiştir. Biz daha evvel “Cihad’ı” şöyle açıklamıştık:

“Cihad”; “Allah tarafından kullarına verilmiş olan bedenî, malî ve zihnî kuvvetleri Allah yolunda kullanmak, yani Kur’an’ı anlama, anlatma, yaşama ve tanıtıp yayma için kuvvet harcamak” demektir ve bu da bilgi, beden ve mal ile yapılır. Bu ibadet münferiden yapıldığı gibi kurumsal olarak da yapılabilir.

“ قتالKıtâl” sözcüğü, işteşlik ifade eden bir sözcük kalıbı olup, “kişilerin karşılıklı birbirini öldürmesi anlamındadır. Yani “Mukâtil (savaşa çıkan kimse)”, “ölmeyi ve öldürmeyi göze almış kimse” demektir. Bizim burada üzerinde duracağımız “Savaş” da “ قتالkıtal, مقاتلةmukâtele (öldürme- ölme)” sözcüğünün karşılığı olan gerçek savaştır.

Kur’an baştan sona incelendiğinde İslam dininin amacının, insan hayatının değeri ve onun mutluluğu olduğu açıkça görülecektir. Zaten İslam sözcüğünün anlamı da “İnsanları ve toplumları her türlü olumsuzluktan uzaklaştırıp her yönde mükemmele ulaştırmak” demektir.

Hatırlanacağı üzere, Rabbimiz mü’minlere daha evvel şu emirleri vermiş Müslümanlar için savaşı emretmemişti.

Ve Allah’a çağırıp/yakarıp salihi işleyen ve “Ben Müslümanlardanım” diyen kimseden daha güzel sözlü kim vardır? Ve güzellikle çirkinlik/ iyilikle kötülük bir olmaz. Kötülüğü en güzel şeyle sav. O zaman, seninle arasında düşmanlık bulunan kimse, sanki sımsıcak bir Yakın’dır. (Fussilet; 33, 34)

Sözlerini bozmaları sebebiyle onları lanetledik ve kalplerine katılık koyduk. Onlar kelimeyi/sözcüğü yerlerinden/öz anlamlarından değiştirirler. Öğütlendiklerinin önemli bir bölümünü de unuttular. İçlerinden pek azı hariç, onlardan daima bir hainlik görürsün. Yine de sen onları affet ve aldırış etme. Şüphesiz Allah iyilik edenleri sever. (Maide; 13)

Onların söylediklerine/söyleyeceklerine sabret! Ve güzelce ayrıl onlardan. (Müzzemmil; 10)

Haydi öğüt ver/ hatırlat; şüphesiz sen sadece bir öğütçüsün/ hatırlatıcısın. Sen onların üzerinde bir zorba değilsin. (Gaşiye; 21, 22)

Ehlikitaptan birçoğu, gerçek kendileri için ortaya konduğu halde, benliklerindeki kıskançlıktan dolayı sizi imanınızdan sonra çevirip kâfir etsinler isterler. Buna rağmen siz, Allah’ın emri gelinceye kadar af ile, hoşgörüyle davranın. Şüphesiz Allah, her şeye en iyi güç yetirendir. (Bakara; 109)

Rabbimizin nazarında bir cana kıymak, tüm âleme kıymak mesabesindedir.

İşte bunun için Biz, İsrâiloğullarına: “Şüphesiz her kim bir zat veya yeryüzünde bozgunculuk karşılığı olmadan bir zatı öldürürse artık bütün insanları öldürmüş gibi olur. Kim de bir zatın yaşamasına sebep olursa, bütün insanları yaşatmış gibi olur” yazdık (farz kıldık). Ve kesinlikle onlara elçilerimiz açık deliller ile geldiler. Sonra da şüphesiz onların birçoğu yeryüzünde kesinlikle aşırı davranan kimselerdir. (Maide; 32)

Rabbimiz, insan hayatına çok büyük önem vermiş ve insan hayatını korumak ve kurtarmak için mümkün olan her şeyi yapmıştır.

De ki: “Geliniz, Rabbinizin size neleri tabulaştırdığını; dokunulmaz kıldığını okuyayım:

‘Kendisine hiçbir şeyi ortak koşmamanızı,

Ana babaya iyilik yapmanızı- güzel davranmanızı,

Fakirlik endişesiyle / fakirleştiriliriz korkusuyla çocuklarınızı öldürmemenizi, - Sizi ve onları Biz rızklandırıyoruz.-

Kötülüklerin açığına ve gizlisine yaklaşmamanızı,

Haksız yere, Allah'ın haram kıldığı nefsi öldürmemenizi, -İşte bunlar, aklınızı kullanasınız diye O’nun size yükümlülük olarak ulaştırdıklarıdır.-

Yetimin malına da yaklaşmamanızı, -Yalnız erginlik çağına erişinceye kadar en güzel biçimde yaklaşabilir ve uygun şekilde harcayabilirsiniz.-

Ölçüyü, tartıyı hakkaniyetle tastamam yapmanızı, -Biz kimseyi gücünün yettiğinden başkası ile yükümlü tutmayız.-

Söylediğiniz zaman da, yakınınız da olsa adil olmanızı

Ve Allah'a verdiğiniz sözü tastamam tutmanızı.’ -İşte bunlar öğüt alıp düşünesiniz diye Allah’ın size yükümlülük olarak ulaştırdıklarıdır.-” (En’âm, 151, 152)

Ve işte Rahmân'ın kulları, Allah ile beraber başka bir ilâha yalvarmazlar. Allah'ın haram ettiği canı öldürmezler. –Ancak hak ile öldürürler.– ( Furkan; 68)

Ve hak ile olmadıkça, Allah'ın haram kıldığı bir kimseyi öldürmeyin. Ve kim haksızlık edilerek öldürülürse, Biz onun yakınlarına bir yetki vermişizdir. O da öldürmede aşırı gitmesin. –Şüphesiz öldürülen/haklarını koruyacak yakınları yardım olunmuştur.– (İsra; 33)

Bu, Allah tarafından insan hayatının korunmuş olduğunun, güvence altına alındığının, hiç kimsenin ferdi veya kamu kararıyla, Allah’ın izin verdiği olguların dışında savaş ile herhangi bir insanı öldüremeyeceğinin ilân edilmesidir.

Mümin mümini ancak hata ile öldürür, kişi kişiyi bile bile öldüremez.

Ve hata dışında bir mü’minin, diğer bir mü’mini öldürmesi söz konusu değildir. Ve kim bir mü’mini, kasıtsız/kaza ile öldürürse, mü’min bir köleyi özgürlüğe kavuşturmalı ve ölenin ailesine/varislerine teslim edilecek bir diyet vermelidir. –Ancak ölünün ailesinin bağışlaması müstesnadır.– Eğer öldürülen, mü’min olmakla beraber size düşman bir toplumdan ise, o zaman öldürenin, mü’min bir köleyi özgür bırakması gerekir. Eğer öldürülen sizinle aralarında antlaşma olan bir toplumdan ise öldürenin, ölenin ailesine diyet vermesi ve mü’min bir köleyi özgürlüğüne kavuşturması gerekir. Bunlara gücü yetmeyenin de Allah tarafından tövbesinin kabulü için arka arkaya iki ay oruç tutması gerekir. Allah, en iyi bilendir, en iyi yasa koyandır.

Ve kim bir mü’mini kasten [bile bile, isteyerek] öldürürse, işte onun cezası, içinde sürekli kalmak üzere cehennemdir. Ve Allah ona gazap etmiş, onu dışlamış, rahmetinden mahrum bırakmış ve onun için çok büyük bir azap hazırlamıştır. (Nisa 92, 93)

İki mü’min gurup provoke edilerek savaştırılırsa, diğer Müslümanlar tarafından onlara müdahale edilir.


Ve eğer mü’minlerden iki grup birbirleriyle savaştırılırlarsa, hemen onların arasını düzeltin. Şâyet biri ötekinin üzerine saldırırsa, Allah'ın buyruğuna dönünceye kadar saldıran tarafla savaşın. Sonra da eğer dönerse aralarında adaletle barış yapın ve hakkaniyetle davranın. Şüphesiz ki Allah, hakkaniyetle davrananları sever. (Hucurât 9)

Neden savaş?

Durum bu iken ortada çıkarı için, insanları mutsuz eden, toplumu harabeye çevirerek bundan çıkar sağlayan nankör insan tipleri vardır:


Soluk soluğa koşanlar, sonra ateş saçanlar, sonra sabahtan baskın yapanlar, derken orada tozu dumana katanlar, sonra bir topluluğun en değerli kaynaklarına, varlıklarına kadar dalanlar kanıttır ki kesinlikle insan, Rabbine karşı çok nankördür, kendisi de buna kesinlikle tanıktır. Şüphesiz o, mal sevgisinden dolayı da kesinlikle çok katıdır. (Âdiyât suresi)

Peki, o vurguncu insanlar, kabirlerde olanların diriltilip dışa atıldığı, göğüslerde olanların derlenip toparlandığı zaman, hiç şüphesiz o gün, Rablerinin kendilerine gerçekten haber verici olduğunu bilmezler mi?

İşte bu noktada bu muharipleri; toplumu maddi ve manevi açıdan harabeye çevirecek kimseleri defetmek, ortadan kaldırmak gerekecektir. Kısacası yoz sürgünlerin budanması gerekecektir; kıtâl, mukâtele (savaş; ölme- öldürme) zorunlu hale gelecektir.

Hacc suresinin 40. âyetindeki “Eğer Allah, bir kısım insanları diğer bir kısmı ile defedip önlemeseydi, mutlak surette, içlerinde Allah’ın ismi bol bol anılan manastırlar, kiliseler, havralar ve mescitler yerle bir edilirdi.” ifadesi ile Bakara suresinin 251. âyetindeki “Eğer Allah, insanların bir kısmını diğer bir kısmıyla savması olmasaydı, yeryüzü mutlaka fesada uğrardı (bozulur giderdi)” ifadesi, savaşın meşru kılınma nedenlerini açıklamaktadır.

Bu konuyu aslında şu ifade ile açıklayarak detaylandırmak durumundayız. Allah, sadece ve sadece Kendisine muhârib olan; Kendisinin koyduğu ilkeleri bozuma uğratmaya; ortadan kaldırarak insanları ve tabiatı harap etmeye yeltenen kimselerden kurtulmak için onlarla savaşılmasını ve bunların yargılama yoluyla idam edilerek öldürülmesini emretmiştir.

Allah'a ve Elçisi'ne karşı savaşan; bozum yapmaya teşebbüs etmiş olan ve yeryüzünde kargaşa çıkarmaya çalışanların –siz onlar üzerine güçlü olmazdan/onları yakalayıp denetim altına almazdan önce hatalarından dönenler hariç– karşılığı, ancak öldürülmeleri veya asılmaları yahut ayak ve ellerinin çaprazlama/ arka arkaya kesilmesi, ya da bulundukları yerden sürgün edilmeleridir. Bu, onlar için dünyada bir aşağılıktır. Âhirette de onlar için büyük bir azap vardır. Artık iyi bilin ki Allah, çok bağışlayan ve çok merhamet edendir. (Maide 33, 34)

Burada konu edilen Allah ve elçisine yapılan muharebe, başka âyetlerde “fitne” olarak açıklanmıştır. Fitne, “onların zorladıkları küfre dönmek ve yurttan olmak” demektir. Bu fitnenin, insanı öldürmekten daha şiddetli olduğu vurgulanmıştır.

Ve onları nerede yakalarsanız öldürün, çıkardıkları yerden siz de onları çıkarın. Ve insanları dinden çıkarmak; ortak koşmaya, Allah'ın ilâhlığını ve rabliğini örtmeye sürüklemek, öldürmeden daha şiddetlidir. Mescid-i Harâm/dokunulmaz ilâhiyat eğitim merkezi yanında onlar, orada sizinle savaşmadıkça da onlarla savaşmayın. Buna rağmen onlar sizinle savaşırlarsa, hemen onları öldürün. Allah'ın ilâhlığını, rabliğini örtenlerin cezası işte böyledir. (Bakara; 191)

O nedenle de Rabbimiz fitne ortadan kalkıncaya kadar mukatele; öldürme ve ölme emri vermiştir.

Ve de insanları dinden çıkarmak; ortak koşmaya, Allah'ın ilâhlığını ve rabliğini örtmeye sürüklemek faaliyeti kalmayıp din yalnız Allah'ın oluncaya kadar onlarla savaşın. Artık eğer vazgeçerlerse, düşmanlık, kendi benliklerine haksızlık edenlerden başkasına yoktur. (Bakara; 193)

Ve insanları dinden çıkarma faaliyeti kalmayıp din tamamıyla Allah'ın oluncaya kadar onlarla savaşın. Artık vazgeçerlerse bilinsin ki, şüphesiz Allah, onların yaptıklarını en iyi görendir. (Enfal; 39)

İslam’ın savaş gerekçesini sadece “fitne” olarak da açıklayabiliriz.

Bunun bir örneğini Kehf suresinde (60- 82. ayetler) görmekteyiz. Rabbimiz, Mûsâ'ya Firavun'u, suda boğup öldürerek İsrâîloğulları'nı Mısır'dan çıkarma görevi verdiğinde, daha evvel işlediği bir cinayetten dolayı duyduğu vicdan azabı nedeniyle Musa bunalıma girmiştir. Bunalımdan kurtulmak için yaptığı seyahatte buluştuğu Bilgin ve kendisine rahmet verilmiş kuldan (adı bildirilmeyen elçiden) Allah'a savaş açanların öldürülmesi gerektiğini; öğrenmiş ve böyle birinin öldürülmesine tanık olmuştur.

Savaş kararını kamu otoritesi Allah adına alır. Yoksa herhangi bir Müslüman veya bir grup, İslâm adına istediği zaman savaş ilân edemez, kendi kendine karar verip terör ve intihar saldırısı düzenleyemez. Bilindiği üzere Mekke şartlarında, Müslümanlar devlet düzeyinde organize olmadan mü’minlere savaş izni verilmemiş, savaşla da yükümlü tutulmamışlardır.

Belirli kişi ve kuruluşların kendi inanış ve davranışlarına uymayan kişilere hayat hakkı tanımamaları, onları yıpratmak için bir takım gayri insani davranışlara başvurmaları zulümdür, terördür.

Ne yazık ki, Kur’an’ın üçte biri, akıl etme, tefekkür, gözlem ve araştırmayı emrederken, bu görevleri ihmal etmiş, sözde Müslümanların, İslâm’ı savunmak için kaba güçten başka yöntemleri kalmamıştır. Meşhur hikâyedir. Cahil çobanın birine Allah’ın varlığını ve birliğini ispat edip edemeyeceği sorulduğunda, göksünü gere gere ispat edebileceği cevabını vermiş. Orada bulunan kimseler, bu cahil çobanın bunu yapamayacağından emin olduklarından, bunu nasıl yapacağını sormuşlar. O da, elindeki sopasını göstermiş. İşte bununla ispat ederim demiş. Bu defa nasıl? Sorusuna da:

İnkâr eden kişiye, Allah vardır, birdir dedirtinceye kadar basarım sopayı demiş.
İşte bu gün dünyada Müslüman geçinenlerin portresi budur. O nedenle de dünyanın her yerinde Müslüman geçinenler ve gerçek Müslümanlar, kan döken, kargaşa çıkaran, cani ve terörist olarak görülür oldu.

Durum bu olmasına rağmen Rabbimiz, özel durumlarda savaşa izin vermekte ve savaşı emretmektedir. Yalnız savaşın hangi şartlarda olacağına dair savaş iznini şöyle vermektedir:

Kendilerine savaş açılan kimselere kendileri zulme uğramaları; onlar, başka değil, sırf “Rabbimiz Allah’tır” dedikleri için, haksız yere yurtlarından çıkarılmaları, nedeniyle izin verildi. Ve şüphesiz ki Allah onları zafere ulaştırmaya gücü yetendir. Eğer Allah, bir kısım insanları diğer bir kısmı ile defedip önlemeseydi, mutlak surette, içlerinde Allah’ın ismi bol bol anılan manastırlar, kiliseler, havralar ve mescitler yerle bir edilirdi. Allah, kendisine yardım edenlere muhakkak surette yardım eder. Hiç şüphesiz Allah, güçlüdür, galiptir. (Hacc; 39, 40)

Ve sizinle savaşan kimselerle Allah yolunda savaşın; ölün, öldürün. Ve sınırı aşmayın. Şüphesiz Allah, sınırı aşanları sevmez. (Bakara; 190)


Dokunulmazlık ayı, haram aya karşılıktır. Ve bütün dokunulmazlıklar/ bağlayıcı hükümler, birbirine karşılıktır. O hâlde kim size saldırdıysa, siz de ona yaptığı saldırının aynıyla saldırın. Ve Allah'ın koruması altına girin. Ve bilin ki Allah, Kendi koruması altına girmiş kişiler ile beraberdir. (Bakara; 194)

Ve savaş sizin için hoş olmayan birşey olmasına rağmen, size zorunlu görev olarak verildi. Olabilir ki siz, sizin için hayırlı olan bir şeyden hoşlanmazsınız. Yine olabilir ki, siz, sizin için kötü, zararlı olan bir şeyi seversiniz. Ve Allah bilir, siz bilmezsiniz. (Bakara; 216)


Bakara; 190’da “Ve sınırı aşmayın. Şüphesiz Allah, sınırı aşanları sevmez.” buyurarak savaşta özen gösterilecek noktaları da hatırlatmıştır. Âyetteki “sınırı aşmayın…” ifadesi düşman topraklarının yakıp yıkılmasını, henüz savaş nedir bilmeyen masum çocuklara Kadınları yaşlılara, hastalara, felçlilere, körlere, mâbedlere, düşman arazilerindeki meyveli meyvesiz ağaçlara, sebze ve meyvelere, ekinlere, yerleşim birimlerindeki evcil hayvanlara, zarar vermeyi yasaklamıştır. Bunun yanında ele geçen ganimetlere askerlerin el sürmesini, kadınların, kızların iffetlerine dokunmayı, düşmanın savaşamayacak durumdaki yaralı askerlerini öldürmeyi, silahını bırakıp kaçanlarını kovalayıp da arkadan vurmayı, esirlere işkence etmeyi yasaklamıştır.

Ayrıca aman dileyenler de koruma altına alınmıştır:

Ey iman etmiş kimseler! Allah yolunda sefere çıktığınız zaman, hemen iyice araştırın. Ve size selâm veren kimseye, dünya hayatının menfaatini gözeterek, “Sen mü’min değilsin” demeyin. Artık Allah nezdinde çok ganimetler vardır. Önce siz de öyle idiniz de Allah size lütufta bulundu. Onun için iyice araştırın. Şüphesiz Allah, yaptıklarınıza haberdardır. (Nisa; 94)

Rasülüllah zamanında yapılan savaşlar, tamamen bu âyetlere uygun olarak, Allah adına; Allaha savaş açmışlara karşı koymak, fitneyi kazımak için yapılmıştır. Örneğin:

Bedir savaşı, Medine’deki ikiyüzlüler ile Mekkeli müşriklerin Rasülüllah’ı yok etmek, İslam dinini söndürmek için işbirliği yapmaları nedeniyle yapılmıştır.

Uhud savaşı, bedir yenilgisinin öcünü almak isteyenlere karşı bir savunma savaşıdır.

Hendek savaşı, Yahudi, münafık ve müşriklerin Müslümanları yok etmek için toplu saldırılarına karşı, kendi yurtlarında, kendi kentlerinde savunmaya yönelik verilen bir savaştır.

Mekke’nin fethi de Kureyşin Hudeybiye’de yapılan barış antlaşmasını bozması nedeniyle Müslümanların kendilerini güvene almaları için yapılmıştır. Kimseyi dine sokma veya mal yağmalaması için yapılmamıştır. Konu Tövbe suresinde detaylı olarak verilir.

Tebük seferi, Suriyeli Hıristiyanlar, Bizans İmparatoru Heraklius'a bir mektup yazar; Muhammed'in öldüğünü, Müslümanların da kıtlık ve yokluk içinde perişan olduklarını, üzerlerine asker gönderilirse, onları dinden döndürmenin, kendi dinlerine katmanın, gerekirse yok etmenin tam zamanı olduğunu bildirirler.

Bunun üzerine Bizans kralı, Müslümanlara karşı 40.000 kişilik bir orduyu yola çıkarır. Bazı Arap kabileleri de Bizanslılarla işbirliği yaparlar.

Durum, Medine'ye; Rasûlullâh'a ulaşır. Mü'minler hazırlığa davet edilirler. Kadın-erkek, zengin-fakir herkes imkânları nispetinde katkıya koşar. Tebük seferi de işte böyle savunmaya yönelik bir seferdir.

Allah Yolunda Öldürme

Bilindiği üzere savaşın öldürmek ve ölmek olmak üzere iki yönü vardır. Öldürme yönünde Rabbimiz, haddin aşılmamasını emrederken bir noktayı daha açıkça ortaya koyuyor. Bu da öldürenlerin konumudur:

Artık, onları siz öldürmediniz, lâkin onları Allah öldürdü. Attığın zaman da sen atmadın, lâkin Allah attı. Ve mü’minleri bundan güzel bir bela ile belâlandırmak/ güzelce sınamak içindi. Şüphesiz Allah, en iyi işitendir, en iyi bilendir. (Enfal; 17)

Allah, “Artık, onları siz öldürmediniz, lâkin onları Allah öldürdü. Attığın zaman da sen atmadın, lâkin Allah attı” buyurmak suretiyle, öldürmeyi, atmayı Kendisine izafe ederek Müslüman askerlerin "katil", “câni” olarak nitelendirilemeyeceğine işaret etmiştir. Buradan anlaşıldığına göre meşru savaşlarda; Allah’ın öngördüğü ve izin verdiği savaşlarda ve yargı kararlarıyla adam öldürmek, Allah adına yapıldığı için öldüreni suçlu; katil, câni yapmaz.

Peygamberimiz ve ondan sonra gelen gerçek Müslüman idarecilerin hiçbiri insanları zorla dine sokmak, ganimet elde etmek için savaş yapmamışlardır. Savaşta kazanılan ganimetler, “enfal (bahşiş, bonus)” olarak nitelenerek gazilere değil kamuya tahsis edilmiştir. Bu, Enfal ve Haşr surelerinde detaylı olarak açıklanmıştır.

Bir kimseyi veya bir toplumu zorla dine sokmayı Rabbimiz yasaklamıştır. Herkes fikir ve inanç özgürlüğü tanımıştır. Bu konuya dair Kur’an’da onlarca âyet mevcuttur. Aşağıdaki âyetlerde de görüleceği üzere savaşın amacı Allahın rızasını kazanmak ve fitneyi ortadan kaldırmaktır.

Ey iman etmiş kişiler! Önleminizi alın, sonra da onlara karşı ya küçük birlikler hâlinde sefere çıkın veya topluca sefere çıkın.

Şüphesiz sizden bir kısmı da kesinlikle ağır davranır. Sonra size bir musibet isabet edince: “Kesinlikle Allah bana lütfetti de onlarla beraber tanık olarak bulunmadım” der.

Ve eğer size Allah'tan bir armağan isabet ederse, kesinlikle, sanki sizinle kendisi arasında hiç sevgi yokmuş gibi, şüphesiz: “Ah ne olurdu, onlarla beraber olaydım da çok büyük başarıya erseydim!” diyecektir.

O hâlde basit dünya hayatını, âhiret karşılığında satacak kimseler, Allah yolunda savaşsınlar. Her kim Allah yolunda savaşır da öldürülür veya galip gelirse, artık Biz ona çok büyük bir ödül vereceğiz.

Size ne oluyor da, Allah yolunda ve “Ey Rabbimiz! Bizleri bu halkı kendi benliklerine haksızlık eden kimseler olan memleketten çıkar, nezdinden bize bir koruyucu, yol gösterici yakın, nezdinden iyi bir yardımcı kıl” diyen zayıf düşürülmüş erkekler, kadınlar ve çocuklar uğrunda savaşmıyorsunuz?

İman etmiş kimseler, Allah yolunda savaşırlar. Allah'ın ilâhlığını ve rabliğini örtmüş kişiler de tâğut yolunda savaşırlar. O hâlde siz şeytanın yakınları, yardımcıları ile savaşın. Şüphesiz şeytanın tuzağı çok zayıftır. (Nisa 71- 76)

Mü’minler için ölüp öldürme; savaş değil, caydırıcı güce sahip olmak esastır:

Ve siz de gücünüzün yettiği kadar onlara karşı her çeşitten kuvvet biriktirin ve savaş atları hazırlayın ki, onlarla, Allah'ın düşmanlarını, kendi düşmanlarınızı ve Allah'ın bilip de sizin bilmediğiniz, bunlardan aşağı daha başkalarını korkutasınız. Ve Allah yolunda her ne harcarsanız o size eksiksiz ödenir ve siz hakksızlığa uğratılmazsınız. (Enfal; 60)

Ey iman etmiş kişiler! Önleminizi alın, sonra da onlara karşı ya küçük birlikler hâlinde sefere çıkınız veya toptan sefere çıkınız. (Nisâ: 71)


Ve sen seferde olanların içinde bulunup da onlar için eğitim-öğretim verdiğin zaman içlerinden bir kısmı seninle beraber dikilsinler/eğitime katılsınlar. Silâhlarını da yanlarına alsınlar. Bunlar, yeterli bilgi alıp ikna olduklarında arka tarafınıza geçsinler. Sonra eğitim-öğretim almamış diğer bir kısmı gelsin seninle beraber eğitim-öğretim yapsınlar ve tedbirlerini ve silâhlarını alsınlar. Allah'ın ilâhlığını ve rabliğini örten kimseler, silâhlarınızdan ve eşyanızdan habersiz durumda olsanız da size ani bir baskın yapsınlar isterler. Eğer size yağmurdan bir eziyet erişir veya hasta olursanız, silâhlarınızı bırakmanızda sizin için bir sakınca yoktur. Tedbirinizi de alın. Şüphesiz Allah, Kendisinin ilâhlığını ve rabliğini örten kimselere alçaltıcı bir azap hazırlamıştır. (Nisa; 102)

Enfal; 60’ta hitap, tüm mü'minlere ve tüm zamanlara yöneltilerek, Siz de gücünüzün yettiği kadar onlara karşı her çeşitten kuvvet biriktirin ve savaş atları hazırlayın ki, onlarla, Allah'ın düşmanlarını, kendi düşmanlarınızı ve Allah'ın bilip de sizin bilmediğiniz, bunlardan aşağı daha başkalarını korkutasınız. Ve Allah yolunda her ne harcarsanız o size eksiksiz ödenir ve siz haksızlığa uğratılmazsınız buyrulmuş ve böylece mü'minler için askerî strateji belirlenmiştir.

Âyette önce, gücünüzün yettiği kadar onlara karşı her çeşitten kuvvet biriktirin denilerek, her türlü askerî silah ve malzeme tedariki emredilmiş, sonra da savaş atları hazırlayın buyrularak, "savaş atlarına” vurgu yapılmıştır. Malumdur ki Kur'ân'ın indiği dönemde en iyi savaş aracı at idi. O nedenle âyetteki "at" ifadesi, bugün için, savaş uçağı, tank, denizaltı, güdümlü füze, hatta atom bombası gibi en ileri derecedeki savaş silahları anlaşılmalıdır.

Âyetteki, Allah'ın düşmanlarını, kendi düşmanlarınızı ifadesiyle, "müşrikler, Yahudiler ve tüm İslâm düşmanları"; Allah'ın bilip de sizin bilmediğiniz düşmanlar ile de, Tevbe; 101 ve Âl-i Imran; 118. âyetlerin delaletiyle "münafıklar ve uzaklardaki düşmanlar" kastedildiği anlaşılmaktadır.

Müslümanlar her türlü teçhizata sahip olup savaşı az kişiyle, az zayiatla atlatmalıdırlar. Bu konu Bakara suresinin 243- 253. âyetlerinde konu edilmiştir. Burada savaşın Davud’un Calut’u öldürüvermesi ile neticeye bağlandığı, zayiat verilmediği nakledilerek Müslümanların da bu yöntemle savaşmalarına işaret edilmiştir. Konu edilen savaşın ayrıntılı açıklaması Kitab-ı Mukaddes’in 1. Samuel, 17: 153 bölümündedir. Kur’an bu bölümü onamaktadır.

Buradan da anlaşılacağı üzere savaş, akıl ve eğitim ile kazanılıyor. Akıllı ve eğitimli tek kişi savaşın kaderini değiştirebiliyor. Allah'ın bu pasajda mü'minlere vermek istediği mesaj da budur. Kalabalık ve kaba güce güvenmeyip harp taktikleri geliştirilmeli ve Dâvûd örnek alınmalıdır. Bugün savaşı binlerce kilometreden kontrol eden ve bir tuşa basarak can ve mal zayiatı vermeden zafer elde edenler, kâfirler değil Müslümanlar olmalıydı!


Haram; dokunulmaz aylarda ve dokunulmaz bölgede savaş


İslam dininin en büyük değerlerinden biri de haram aylarda savaşı yasaklaması ve bunu günahların en büyüğünden saymasıdır.

Arap geleneğinde, hac dönemlerinde sağlıklı, güvenli bir ulaşım ve hac yapılabilsin diye dokunulmaz aylar ve dokunulmaz bölge belirlenmişti. Ve bu ayda ve bu bölgede kesinlikle savaş yapılmazdı. Bu âyetlerde bu aylarda ve bu bölgede mü’minlere bir savaş saldırısı söz konusu olursa bu geleneğe bağlı kalmamaları emredilmektedir.

O gün çevredeki Arap kabileleri eğitim ve öğretim için Mescidi harama gelirlerdi.

Bu âyetlerin bize mesajı ise, kesinlikle eğitim dönemlerinde, eğitim alanlarında okullarda eğitim ve öğretimi aksatacak, eğitim yerlerinin ve yollarının güvenliğini etkileyecek, öğretmen ve öğrencilerin işine engel olacak, öğretmen ve öğrencileri savaşa iştirak ettirtecek tarzda savaş yapılmamasıdır.

Ama eğitim sürecinde haram aylarda da müminler saldırıya uğrarlarsa savunmak durumunda olacaklardır.

Dokunulmazlık ayı, haram aya karşılıktır. Ve bütün dokunulmazlıklar/ bağlayıcı hükümler, birbirine karşılıktır. O hâlde kim size saldırdıysa, siz de ona yaptığı saldırının aynıyla saldırın. Ve Allah'ın koruması altına girin. Ve bilin ki Allah, Kendi koruması altına girmiş kişiler ile beraberdir. (Bakara; 194)

Savaş iç hukuku ile ilgili bir hayli düzenleme de Bakara, Al-i Imran, Nisa, Enfal, Tevbe, Ahzab, Mümtehıne, Muhammed ve Haşr surelerinde ayrıntılı olarak yer almaktadır. İlgilenenlerin adı geçen surelerdeki âyetleri okumaları önerilir.

ALLAH YOLUNDA ÖLMEK

Allah yolunda ölmek, hem Allah'ın övgüsünü ve büyük kazanımlar elde ettirmektedir.

Allah yolunda öldürülenleri de sakın ölüler sanma. Tam tersi onlar diridirler, Allah'ın armağanlarından verdiği şeylerle sevinçli olarak Rableri katında rızıklanmaktadırlar. Arkalarından kendilerine henüz ulaşmayan kimselere, kendileri için hiçbir korku olmayacağını ve üzülmeyeceklerini müjdelemek isterler. Onlar, Allah'tan bir nimeti, armağanı ve Allah'ın şüphesiz, mü’minlerin ecrini kaybetmeyeceğini müjdelemek isterler. (Âl-i Imran; 169-171)

Ve Allah yolunda öldürülenlere, “Ölüler” demeyin. Aslında onlar diridirler. Fakat siz bilincine ermiyorsunuz. (Bakara; 154)

O hâlde basit dünya hayatını, âhiret karşılığında satacak kimseler, Allah yolunda savaşsınlar. Her kim Allah yolunda savaşır da öldürülür veya galip gelirse, artık Biz ona çok büyük bir ödül vereceğiz. (Nisa; 74)

Artık Allah'ın ilâhlığına ve rabliğine inanmayan kimselerle karşılaştığınız/ savaştığınız zaman, hemen boyunları vuruş …/ölümüne savaşın. Sonra onlara üstün geldiğiniz zaman, hemen bağı sıkı bağlayın/sağlam kararlar alın. Sonra harp; bozum yapma işi ağırlıklarını atıp savaş bitince de onları ya karşılıksız olarak, ya da kurtulmalık karşılığı salıverin. İşte! Eğer Allah dileseydi elbette onları cezalandırıp adaleti sağlardı. Fakat böyle olması, sizi birbirinizle denemek içindir. Allah yolunda öldürülen/öldüren/savaşan kimselere gelince; artık Allah, onların amellerini asla boşa çıkarmaz. Allah onları kılavuzlayacak, durumlarını düzeltecek ve onları, kendilerine tanıttığı cennete girdirecektir. (Muhammed 4-6)

Bunun üzerine Rableri onlara karşılık verdi: “Şüphesiz Ben, sizden erkek olsun, kadın olsun –ki hepiniz aynısınızdır– çalışanın amelini kaybetmem. O nedenle, göç edenler, yurtlarından çıkarılanlar, Benim yolumda eziyet edilenler, savaşanlar ve öldürülenler; elbette onlardan kötülüklerini örteceğim ve Allah katından bir sevap olarak, onları altından ırmaklar akan cennetlere koyacağım. Ve Allah, sevabın güzeli Kendi katında olandır.” (Âl-i Imrân; 195)

Eğer Allah yolunda öldürülür veya ölürseniz de, Allah'tan bir bağışlanma ve rahmet, kesinlikle onların topladıklarından daha hayırlıdır. And olsun, ölseniz veya öldürülseniz de kesinlikle Allah'a toplanacaksınız. (Al-i Imran; 157,158)

Şüphesiz Allah, tövbe eden, kulluk eden, övgüde bulunan, seyahat eden, Allah'ı birleyen, boyun eğip teslimiyet gösteren, herkesçe kabul gören iyi şeyleri emreden, kötü olan her şeyden vazgeçiren, Allah'ın hududunu koruyan inananlardan canlarını ve mallarını şüphesiz cenneti onlara verme karşılığında satın almıştır: Onlar, Allah yolunda savaşırlar; sonra öldürürler ve öldürülürler. Bu, Allah'ın Tevrât, İncîl ve Kur’ân'daki gerçek bir vaadidir Ve sözünü, Allah'tan daha çok tutan kim vardır? Öyleyse, yaptığınız alış-verişle sevinin. Ve işte bu, büyük kurtuluşun ta kendisidir. Ve mü’minlere müjde ver! (Tevbe; 111, 112)

Ve Allah yolunda hicret eden, sonra öldürülmüş veya ölmüş olanlar; kesinlikle Allah, onları güzel bir rızıkla rızıklandıracaktır. Ve şüphesiz Allah, kesinlikle rızık verenlerin en hayırlısının ta kendisidir. Kesinlikle onları hoşnut olacakları bir yere girdirecektir. Ve şüphesiz Allah, kesinlikle çok iyi bilendir, çok yumuşak davranandır. ( Hacc; 58)

Netice, Rabbimizin Kendi yolunda izin verdiği şartlar dışında öldürmek de ölmek de suçtur, Müslümanların yapacağı şeylerden değildir.


Kusursuzluk sadece Allah'a mahsusdur.
Doğrusunu en iyi bilen Allah'tır.
Sevgi,saygı ve muhabbetle.
Allah'a emanet olunuz.

[dost1]

Selamun Aleykum Değerli Tenzin Kardeşim!

Hakkı Yılmaz Kardeşimin İslamda savaş Makalesini paylaşmak istiyorum.

İSLÂM DİNİNDE SAVAŞ


Türkçemizdeki “Savaş” sözcüğü, Arapçadaki “ قتالKıtal”, “ جهادcihad” ve “ حرب harb, محاربةmuharebe” sözcüklerinin karşılığı olarak kullanılmaktadır. Bu sözcüklerin anlamları farklı farklı olduğundan İslam dinindeki “savaş” sözcüğü yanlış anlaşılmaktadır.

“ حربHarb” sözcüğü, lügatlerde “ نقيض السلمnakızus silm; olumsuzluklardan uzaklığın karşıtı” diye tanımlanır. (Lisanü’l Arab “ حربhrb” maddesi) Yine lügatlerde noktalı خha (hı) harfiyle yazılan “ خربharb” sözcüğü de “ نقيض العمران Nakızu’l Umran: yapımının karşıtı; yıkım” olarak tanımlanır. (Lisanü’l Arab “ خرب hrb” mad.) Türkçemizdeki “harab, harabe, tahrip” sözcükleri, sözcüğün öz anlamıyla dilimize gelmiş sözcüklerdir. Demek oluyor ki bu iki sözcükte anlam yakınlığı vardır.

“Savaş” sözcüğü, “harb”, “muharebe” sözcüklerinin karşılığı olarak değerlendirilmesi doğru değildir; “harb” ve “muharebe” sözcüklerinin asıl anlamında ölme ve öldürme yoktur.

“Harb” sözcüğünün, “nakızus silm; olumsuzluklardan uzaklığın karşıtı” anlamını açarsak, bunun “tüm olumlu şeyleri olumsuz hale getirmek” demek olduğu anlaşılır. Burada ifade edilen, sağlam yapıların bozulması, insanların morallerinin bozulmasından tutun da mallarının mülklerinin talan edilmesi, ekinlerinin, meyve ağaçlarının, ormanların imha edilmesi, insanların sakat bırakılması, rencide edilmesi, esir alınması, hapsedilmesi, sakat bırakılması, gibi binlerce olumsuzluğu saymak mümkündür.

Bu durumda “ محاربmuharib”, denince “bozum yapacak; bir yeri yakıp yıkacak, bütünlüğünü, sağlamlığını her hangi bir girişimle bozacak, barışı ortadan kaldıracak kişi” anlaşılır. Görüldüğü üzere bunda ölme veya öldürme olması şart değildir.

Kur’anda “ ح ر بharb” kökenli sözcükler on bir kez yer alır. Bunlardan dört tanesi “ محرابmihrab”, bir tanesi “ محاريبmehâriyb” bir tanesi “ حاربhârebe”, bir tanesi “ يحاربونyüharibune, dört tanesi de “ حربharb” şeklindedir. Bu sözcüklerin geçtiği âyetlere bakıldığı zaman, bu bozma, yakıp yıkıp harap etme işçinin müşrik ve münafıklara özgü bir eylem olduğu görülecektir. Burada sadece Bakara 279’da Ribacıların (emeksiz, risksiz, yatırımsız para kazananların) Allah ve Elçisi tarafından bozuma, yıkıma uğratılacağı tehdidi yer almaktadır.

“ جهادCihad” sözcüğü de Müslümanlar arasında yanlış kabullenilerek “ölme ve öldürme” anlamına çekilmiştir. Biz daha evvel “Cihad’ı” şöyle açıklamıştık:

“Cihad”; “Allah tarafından kullarına verilmiş olan bedenî, malî ve zihnî kuvvetleri Allah yolunda kullanmak, yani Kur’an’ı anlama, anlatma, yaşama ve tanıtıp yayma için kuvvet harcamak” demektir ve bu da bilgi, beden ve mal ile yapılır. Bu ibadet münferiden yapıldığı gibi kurumsal olarak da yapılabilir.

“ قتالKıtâl” sözcüğü, işteşlik ifade eden bir sözcük kalıbı olup, “kişilerin karşılıklı birbirini öldürmesi anlamındadır. Yani “Mukâtil (savaşa çıkan kimse)”, “ölmeyi ve öldürmeyi göze almış kimse” demektir. Bizim burada üzerinde duracağımız “Savaş” da “ قتالkıtal, مقاتلةmukâtele (öldürme- ölme)” sözcüğünün karşılığı olan gerçek savaştır.

Kur’an baştan sona incelendiğinde İslam dininin amacının, insan hayatının değeri ve onun mutluluğu olduğu açıkça görülecektir. Zaten İslam sözcüğünün anlamı da “İnsanları ve toplumları her türlü olumsuzluktan uzaklaştırıp her yönde mükemmele ulaştırmak” demektir.

Hatırlanacağı üzere, Rabbimiz mü’minlere daha evvel şu emirleri vermiş Müslümanlar için savaşı emretmemişti.

Ve Allah’a çağırıp/yakarıp salihi işleyen ve “Ben Müslümanlardanım” diyen kimseden daha güzel sözlü kim vardır? Ve güzellikle çirkinlik/ iyilikle kötülük bir olmaz. Kötülüğü en güzel şeyle sav. O zaman, seninle arasında düşmanlık bulunan kimse, sanki sımsıcak bir Yakın’dır. (Fussilet; 33, 34)

Sözlerini bozmaları sebebiyle onları lanetledik ve kalplerine katılık koyduk. Onlar kelimeyi/sözcüğü yerlerinden/öz anlamlarından değiştirirler. Öğütlendiklerinin önemli bir bölümünü de unuttular. İçlerinden pek azı hariç, onlardan daima bir hainlik görürsün. Yine de sen onları affet ve aldırış etme. Şüphesiz Allah iyilik edenleri sever. (Maide; 13)

Onların söylediklerine/söyleyeceklerine sabret! Ve güzelce ayrıl onlardan. (Müzzemmil; 10)

Haydi öğüt ver/ hatırlat; şüphesiz sen sadece bir öğütçüsün/ hatırlatıcısın. Sen onların üzerinde bir zorba değilsin. (Gaşiye; 21, 22)

Ehlikitaptan birçoğu, gerçek kendileri için ortaya konduğu halde, benliklerindeki kıskançlıktan dolayı sizi imanınızdan sonra çevirip kâfir etsinler isterler. Buna rağmen siz, Allah’ın emri gelinceye kadar af ile, hoşgörüyle davranın. Şüphesiz Allah, her şeye en iyi güç yetirendir. (Bakara; 109)

Rabbimizin nazarında bir cana kıymak, tüm âleme kıymak mesabesindedir.

İşte bunun için Biz, İsrâiloğullarına: “Şüphesiz her kim bir zat veya yeryüzünde bozgunculuk karşılığı olmadan bir zatı öldürürse artık bütün insanları öldürmüş gibi olur. Kim de bir zatın yaşamasına sebep olursa, bütün insanları yaşatmış gibi olur” yazdık (farz kıldık). Ve kesinlikle onlara elçilerimiz açık deliller ile geldiler. Sonra da şüphesiz onların birçoğu yeryüzünde kesinlikle aşırı davranan kimselerdir. (Maide; 32)

Rabbimiz, insan hayatına çok büyük önem vermiş ve insan hayatını korumak ve kurtarmak için mümkün olan her şeyi yapmıştır.

De ki: “Geliniz, Rabbinizin size neleri tabulaştırdığını; dokunulmaz kıldığını okuyayım:

‘Kendisine hiçbir şeyi ortak koşmamanızı,

Ana babaya iyilik yapmanızı- güzel davranmanızı,

Fakirlik endişesiyle / fakirleştiriliriz korkusuyla çocuklarınızı öldürmemenizi, - Sizi ve onları Biz rızklandırıyoruz.-

Kötülüklerin açığına ve gizlisine yaklaşmamanızı,

Haksız yere, Allah'ın haram kıldığı nefsi öldürmemenizi, -İşte bunlar, aklınızı kullanasınız diye O’nun size yükümlülük olarak ulaştırdıklarıdır.-

Yetimin malına da yaklaşmamanızı, -Yalnız erginlik çağına erişinceye kadar en güzel biçimde yaklaşabilir ve uygun şekilde harcayabilirsiniz.-

Ölçüyü, tartıyı hakkaniyetle tastamam yapmanızı, -Biz kimseyi gücünün yettiğinden başkası ile yükümlü tutmayız.-

Söylediğiniz zaman da, yakınınız da olsa adil olmanızı

Ve Allah'a verdiğiniz sözü tastamam tutmanızı.’ -İşte bunlar öğüt alıp düşünesiniz diye Allah’ın size yükümlülük olarak ulaştırdıklarıdır.-” (En’âm, 151, 152)

Ve işte Rahmân'ın kulları, Allah ile beraber başka bir ilâha yalvarmazlar. Allah'ın haram ettiği canı öldürmezler. –Ancak hak ile öldürürler.– ( Furkan; 68)

Ve hak ile olmadıkça, Allah'ın haram kıldığı bir kimseyi öldürmeyin. Ve kim haksızlık edilerek öldürülürse, Biz onun yakınlarına bir yetki vermişizdir. O da öldürmede aşırı gitmesin. –Şüphesiz öldürülen/haklarını koruyacak yakınları yardım olunmuştur.– (İsra; 33)

Bu, Allah tarafından insan hayatının korunmuş olduğunun, güvence altına alındığının, hiç kimsenin ferdi veya kamu kararıyla, Allah’ın izin verdiği olguların dışında savaş ile herhangi bir insanı öldüremeyeceğinin ilân edilmesidir.

Mümin mümini ancak hata ile öldürür, kişi kişiyi bile bile öldüremez.

Ve hata dışında bir mü’minin, diğer bir mü’mini öldürmesi söz konusu değildir. Ve kim bir mü’mini, kasıtsız/kaza ile öldürürse, mü’min bir köleyi özgürlüğe kavuşturmalı ve ölenin ailesine/varislerine teslim edilecek bir diyet vermelidir. –Ancak ölünün ailesinin bağışlaması müstesnadır.– Eğer öldürülen, mü’min olmakla beraber size düşman bir toplumdan ise, o zaman öldürenin, mü’min bir köleyi özgür bırakması gerekir. Eğer öldürülen sizinle aralarında antlaşma olan bir toplumdan ise öldürenin, ölenin ailesine diyet vermesi ve mü’min bir köleyi özgürlüğüne kavuşturması gerekir. Bunlara gücü yetmeyenin de Allah tarafından tövbesinin kabulü için arka arkaya iki ay oruç tutması gerekir. Allah, en iyi bilendir, en iyi yasa koyandır.

Ve kim bir mü’mini kasten [bile bile, isteyerek] öldürürse, işte onun cezası, içinde sürekli kalmak üzere cehennemdir. Ve Allah ona gazap etmiş, onu dışlamış, rahmetinden mahrum bırakmış ve onun için çok büyük bir azap hazırlamıştır. (Nisa 92, 93)

İki mü’min gurup provoke edilerek savaştırılırsa, diğer Müslümanlar tarafından onlara müdahale edilir.


Ve eğer mü’minlerden iki grup birbirleriyle savaştırılırlarsa, hemen onların arasını düzeltin. Şâyet biri ötekinin üzerine saldırırsa, Allah'ın buyruğuna dönünceye kadar saldıran tarafla savaşın. Sonra da eğer dönerse aralarında adaletle barış yapın ve hakkaniyetle davranın. Şüphesiz ki Allah, hakkaniyetle davrananları sever. (Hucurât 9)

Neden savaş?

Durum bu iken ortada çıkarı için, insanları mutsuz eden, toplumu harabeye çevirerek bundan çıkar sağlayan nankör insan tipleri vardır:


Soluk soluğa koşanlar, sonra ateş saçanlar, sonra sabahtan baskın yapanlar, derken orada tozu dumana katanlar, sonra bir topluluğun en değerli kaynaklarına, varlıklarına kadar dalanlar kanıttır ki kesinlikle insan, Rabbine karşı çok nankördür, kendisi de buna kesinlikle tanıktır. Şüphesiz o, mal sevgisinden dolayı da kesinlikle çok katıdır. (Âdiyât suresi)

Peki, o vurguncu insanlar, kabirlerde olanların diriltilip dışa atıldığı, göğüslerde olanların derlenip toparlandığı zaman, hiç şüphesiz o gün, Rablerinin kendilerine gerçekten haber verici olduğunu bilmezler mi?

İşte bu noktada bu muharipleri; toplumu maddi ve manevi açıdan harabeye çevirecek kimseleri defetmek, ortadan kaldırmak gerekecektir. Kısacası yoz sürgünlerin budanması gerekecektir; kıtâl, mukâtele (savaş; ölme- öldürme) zorunlu hale gelecektir.

Hacc suresinin 40. âyetindeki “Eğer Allah, bir kısım insanları diğer bir kısmı ile defedip önlemeseydi, mutlak surette, içlerinde Allah’ın ismi bol bol anılan manastırlar, kiliseler, havralar ve mescitler yerle bir edilirdi.” ifadesi ile Bakara suresinin 251. âyetindeki “Eğer Allah, insanların bir kısmını diğer bir kısmıyla savması olmasaydı, yeryüzü mutlaka fesada uğrardı (bozulur giderdi)” ifadesi, savaşın meşru kılınma nedenlerini açıklamaktadır.

Bu konuyu aslında şu ifade ile açıklayarak detaylandırmak durumundayız. Allah, sadece ve sadece Kendisine muhârib olan; Kendisinin koyduğu ilkeleri bozuma uğratmaya; ortadan kaldırarak insanları ve tabiatı harap etmeye yeltenen kimselerden kurtulmak için onlarla savaşılmasını ve bunların yargılama yoluyla idam edilerek öldürülmesini emretmiştir.

Allah'a ve Elçisi'ne karşı savaşan; bozum yapmaya teşebbüs etmiş olan ve yeryüzünde kargaşa çıkarmaya çalışanların –siz onlar üzerine güçlü olmazdan/onları yakalayıp denetim altına almazdan önce hatalarından dönenler hariç– karşılığı, ancak öldürülmeleri veya asılmaları yahut ayak ve ellerinin çaprazlama/ arka arkaya kesilmesi, ya da bulundukları yerden sürgün edilmeleridir. Bu, onlar için dünyada bir aşağılıktır. Âhirette de onlar için büyük bir azap vardır. Artık iyi bilin ki Allah, çok bağışlayan ve çok merhamet edendir. (Maide 33, 34)

Burada konu edilen Allah ve elçisine yapılan muharebe, başka âyetlerde “fitne” olarak açıklanmıştır. Fitne, “onların zorladıkları küfre dönmek ve yurttan olmak” demektir. Bu fitnenin, insanı öldürmekten daha şiddetli olduğu vurgulanmıştır.

Ve onları nerede yakalarsanız öldürün, çıkardıkları yerden siz de onları çıkarın. Ve insanları dinden çıkarmak; ortak koşmaya, Allah'ın ilâhlığını ve rabliğini örtmeye sürüklemek, öldürmeden daha şiddetlidir. Mescid-i Harâm/dokunulmaz ilâhiyat eğitim merkezi yanında onlar, orada sizinle savaşmadıkça da onlarla savaşmayın. Buna rağmen onlar sizinle savaşırlarsa, hemen onları öldürün. Allah'ın ilâhlığını, rabliğini örtenlerin cezası işte böyledir. (Bakara; 191)

O nedenle de Rabbimiz fitne ortadan kalkıncaya kadar mukatele; öldürme ve ölme emri vermiştir.

Ve de insanları dinden çıkarmak; ortak koşmaya, Allah'ın ilâhlığını ve rabliğini örtmeye sürüklemek faaliyeti kalmayıp din yalnız Allah'ın oluncaya kadar onlarla savaşın. Artık eğer vazgeçerlerse, düşmanlık, kendi benliklerine haksızlık edenlerden başkasına yoktur. (Bakara; 193)

Ve insanları dinden çıkarma faaliyeti kalmayıp din tamamıyla Allah'ın oluncaya kadar onlarla savaşın. Artık vazgeçerlerse bilinsin ki, şüphesiz Allah, onların yaptıklarını en iyi görendir. (Enfal; 39)

İslam’ın savaş gerekçesini sadece “fitne” olarak da açıklayabiliriz.

Bunun bir örneğini Kehf suresinde (60- 82. ayetler) görmekteyiz. Rabbimiz, Mûsâ'ya Firavun'u, suda boğup öldürerek İsrâîloğulları'nı Mısır'dan çıkarma görevi verdiğinde, daha evvel işlediği bir cinayetten dolayı duyduğu vicdan azabı nedeniyle Musa bunalıma girmiştir. Bunalımdan kurtulmak için yaptığı seyahatte buluştuğu Bilgin ve kendisine rahmet verilmiş kuldan (adı bildirilmeyen elçiden) Allah'a savaş açanların öldürülmesi gerektiğini; öğrenmiş ve böyle birinin öldürülmesine tanık olmuştur.

Savaş kararını kamu otoritesi Allah adına alır. Yoksa herhangi bir Müslüman veya bir grup, İslâm adına istediği zaman savaş ilân edemez, kendi kendine karar verip terör ve intihar saldırısı düzenleyemez. Bilindiği üzere Mekke şartlarında, Müslümanlar devlet düzeyinde organize olmadan mü’minlere savaş izni verilmemiş, savaşla da yükümlü tutulmamışlardır.

Belirli kişi ve kuruluşların kendi inanış ve davranışlarına uymayan kişilere hayat hakkı tanımamaları, onları yıpratmak için bir takım gayri insani davranışlara başvurmaları zulümdür, terördür.

Ne yazık ki, Kur’an’ın üçte biri, akıl etme, tefekkür, gözlem ve araştırmayı emrederken, bu görevleri ihmal etmiş, sözde Müslümanların, İslâm’ı savunmak için kaba güçten başka yöntemleri kalmamıştır. Meşhur hikâyedir. Cahil çobanın birine Allah’ın varlığını ve birliğini ispat edip edemeyeceği sorulduğunda, göksünü gere gere ispat edebileceği cevabını vermiş. Orada bulunan kimseler, bu cahil çobanın bunu yapamayacağından emin olduklarından, bunu nasıl yapacağını sormuşlar. O da, elindeki sopasını göstermiş. İşte bununla ispat ederim demiş. Bu defa nasıl? Sorusuna da:

İnkâr eden kişiye, Allah vardır, birdir dedirtinceye kadar basarım sopayı demiş.
İşte bu gün dünyada Müslüman geçinenlerin portresi budur. O nedenle de dünyanın her yerinde Müslüman geçinenler ve gerçek Müslümanlar, kan döken, kargaşa çıkaran, cani ve terörist olarak görülür oldu.

Durum bu olmasına rağmen Rabbimiz, özel durumlarda savaşa izin vermekte ve savaşı emretmektedir. Yalnız savaşın hangi şartlarda olacağına dair savaş iznini şöyle vermektedir:

Kendilerine savaş açılan kimselere kendileri zulme uğramaları; onlar, başka değil, sırf “Rabbimiz Allah’tır” dedikleri için, haksız yere yurtlarından çıkarılmaları, nedeniyle izin verildi. Ve şüphesiz ki Allah onları zafere ulaştırmaya gücü yetendir. Eğer Allah, bir kısım insanları diğer bir kısmı ile defedip önlemeseydi, mutlak surette, içlerinde Allah’ın ismi bol bol anılan manastırlar, kiliseler, havralar ve mescitler yerle bir edilirdi. Allah, kendisine yardım edenlere muhakkak surette yardım eder. Hiç şüphesiz Allah, güçlüdür, galiptir. (Hacc; 39, 40)

Ve sizinle savaşan kimselerle Allah yolunda savaşın; ölün, öldürün. Ve sınırı aşmayın. Şüphesiz Allah, sınırı aşanları sevmez. (Bakara; 190)


Dokunulmazlık ayı, haram aya karşılıktır. Ve bütün dokunulmazlıklar/ bağlayıcı hükümler, birbirine karşılıktır. O hâlde kim size saldırdıysa, siz de ona yaptığı saldırının aynıyla saldırın. Ve Allah'ın koruması altına girin. Ve bilin ki Allah, Kendi koruması altına girmiş kişiler ile beraberdir. (Bakara; 194)

Ve savaş sizin için hoş olmayan birşey olmasına rağmen, size zorunlu görev olarak verildi. Olabilir ki siz, sizin için hayırlı olan bir şeyden hoşlanmazsınız. Yine olabilir ki, siz, sizin için kötü, zararlı olan bir şeyi seversiniz. Ve Allah bilir, siz bilmezsiniz. (Bakara; 216)


Bakara; 190’da “Ve sınırı aşmayın. Şüphesiz Allah, sınırı aşanları sevmez.” buyurarak savaşta özen gösterilecek noktaları da hatırlatmıştır. Âyetteki “sınırı aşmayın…” ifadesi düşman topraklarının yakıp yıkılmasını, henüz savaş nedir bilmeyen masum çocuklara Kadınları yaşlılara, hastalara, felçlilere, körlere, mâbedlere, düşman arazilerindeki meyveli meyvesiz ağaçlara, sebze ve meyvelere, ekinlere, yerleşim birimlerindeki evcil hayvanlara, zarar vermeyi yasaklamıştır. Bunun yanında ele geçen ganimetlere askerlerin el sürmesini, kadınların, kızların iffetlerine dokunmayı, düşmanın savaşamayacak durumdaki yaralı askerlerini öldürmeyi, silahını bırakıp kaçanlarını kovalayıp da arkadan vurmayı, esirlere işkence etmeyi yasaklamıştır.

Ayrıca aman dileyenler de koruma altına alınmıştır:

Ey iman etmiş kimseler! Allah yolunda sefere çıktığınız zaman, hemen iyice araştırın. Ve size selâm veren kimseye, dünya hayatının menfaatini gözeterek, “Sen mü’min değilsin” demeyin. Artık Allah nezdinde çok ganimetler vardır. Önce siz de öyle idiniz de Allah size lütufta bulundu. Onun için iyice araştırın. Şüphesiz Allah, yaptıklarınıza haberdardır. (Nisa; 94)

Rasülüllah zamanında yapılan savaşlar, tamamen bu âyetlere uygun olarak, Allah adına; Allaha savaş açmışlara karşı koymak, fitneyi kazımak için yapılmıştır. Örneğin:

Bedir savaşı, Medine’deki ikiyüzlüler ile Mekkeli müşriklerin Rasülüllah’ı yok etmek, İslam dinini söndürmek için işbirliği yapmaları nedeniyle yapılmıştır.

Uhud savaşı, bedir yenilgisinin öcünü almak isteyenlere karşı bir savunma savaşıdır.

Hendek savaşı, Yahudi, münafık ve müşriklerin Müslümanları yok etmek için toplu saldırılarına karşı, kendi yurtlarında, kendi kentlerinde savunmaya yönelik verilen bir savaştır.

Mekke’nin fethi de Kureyşin Hudeybiye’de yapılan barış antlaşmasını bozması nedeniyle Müslümanların kendilerini güvene almaları için yapılmıştır. Kimseyi dine sokma veya mal yağmalaması için yapılmamıştır. Konu Tövbe suresinde detaylı olarak verilir.

Tebük seferi, Suriyeli Hıristiyanlar, Bizans İmparatoru Heraklius'a bir mektup yazar; Muhammed'in öldüğünü, Müslümanların da kıtlık ve yokluk içinde perişan olduklarını, üzerlerine asker gönderilirse, onları dinden döndürmenin, kendi dinlerine katmanın, gerekirse yok etmenin tam zamanı olduğunu bildirirler.

Bunun üzerine Bizans kralı, Müslümanlara karşı 40.000 kişilik bir orduyu yola çıkarır. Bazı Arap kabileleri de Bizanslılarla işbirliği yaparlar.

Durum, Medine'ye; Rasûlullâh'a ulaşır. Mü'minler hazırlığa davet edilirler. Kadın-erkek, zengin-fakir herkes imkânları nispetinde katkıya koşar. Tebük seferi de işte böyle savunmaya yönelik bir seferdir.

Allah Yolunda Öldürme

Bilindiği üzere savaşın öldürmek ve ölmek olmak üzere iki yönü vardır. Öldürme yönünde Rabbimiz, haddin aşılmamasını emrederken bir noktayı daha açıkça ortaya koyuyor. Bu da öldürenlerin konumudur:

Artık, onları siz öldürmediniz, lâkin onları Allah öldürdü. Attığın zaman da sen atmadın, lâkin Allah attı. Ve mü’minleri bundan güzel bir bela ile belâlandırmak/ güzelce sınamak içindi. Şüphesiz Allah, en iyi işitendir, en iyi bilendir. (Enfal; 17)

Allah, “Artık, onları siz öldürmediniz, lâkin onları Allah öldürdü. Attığın zaman da sen atmadın, lâkin Allah attı” buyurmak suretiyle, öldürmeyi, atmayı Kendisine izafe ederek Müslüman askerlerin "katil", “câni” olarak nitelendirilemeyeceğine işaret etmiştir. Buradan anlaşıldığına göre meşru savaşlarda; Allah’ın öngördüğü ve izin verdiği savaşlarda ve yargı kararlarıyla adam öldürmek, Allah adına yapıldığı için öldüreni suçlu; katil, câni yapmaz.

Peygamberimiz ve ondan sonra gelen gerçek Müslüman idarecilerin hiçbiri insanları zorla dine sokmak, ganimet elde etmek için savaş yapmamışlardır. Savaşta kazanılan ganimetler, “enfal (bahşiş, bonus)” olarak nitelenerek gazilere değil kamuya tahsis edilmiştir. Bu, Enfal ve Haşr surelerinde detaylı olarak açıklanmıştır.

Bir kimseyi veya bir toplumu zorla dine sokmayı Rabbimiz yasaklamıştır. Herkes fikir ve inanç özgürlüğü tanımıştır. Bu konuya dair Kur’an’da onlarca âyet mevcuttur. Aşağıdaki âyetlerde de görüleceği üzere savaşın amacı Allahın rızasını kazanmak ve fitneyi ortadan kaldırmaktır.

Ey iman etmiş kişiler! Önleminizi alın, sonra da onlara karşı ya küçük birlikler hâlinde sefere çıkın veya topluca sefere çıkın.

Şüphesiz sizden bir kısmı da kesinlikle ağır davranır. Sonra size bir musibet isabet edince: “Kesinlikle Allah bana lütfetti de onlarla beraber tanık olarak bulunmadım” der.

Ve eğer size Allah'tan bir armağan isabet ederse, kesinlikle, sanki sizinle kendisi arasında hiç sevgi yokmuş gibi, şüphesiz: “Ah ne olurdu, onlarla beraber olaydım da çok büyük başarıya erseydim!” diyecektir.

O hâlde basit dünya hayatını, âhiret karşılığında satacak kimseler, Allah yolunda savaşsınlar. Her kim Allah yolunda savaşır da öldürülür veya galip gelirse, artık Biz ona çok büyük bir ödül vereceğiz.

Size ne oluyor da, Allah yolunda ve “Ey Rabbimiz! Bizleri bu halkı kendi benliklerine haksızlık eden kimseler olan memleketten çıkar, nezdinden bize bir koruyucu, yol gösterici yakın, nezdinden iyi bir yardımcı kıl” diyen zayıf düşürülmüş erkekler, kadınlar ve çocuklar uğrunda savaşmıyorsunuz?

İman etmiş kimseler, Allah yolunda savaşırlar. Allah'ın ilâhlığını ve rabliğini örtmüş kişiler de tâğut yolunda savaşırlar. O hâlde siz şeytanın yakınları, yardımcıları ile savaşın. Şüphesiz şeytanın tuzağı çok zayıftır. (Nisa 71- 76)

Mü’minler için ölüp öldürme; savaş değil, caydırıcı güce sahip olmak esastır:

Ve siz de gücünüzün yettiği kadar onlara karşı her çeşitten kuvvet biriktirin ve savaş atları hazırlayın ki, onlarla, Allah'ın düşmanlarını, kendi düşmanlarınızı ve Allah'ın bilip de sizin bilmediğiniz, bunlardan aşağı daha başkalarını korkutasınız. Ve Allah yolunda her ne harcarsanız o size eksiksiz ödenir ve siz hakksızlığa uğratılmazsınız. (Enfal; 60)

Ey iman etmiş kişiler! Önleminizi alın, sonra da onlara karşı ya küçük birlikler hâlinde sefere çıkınız veya toptan sefere çıkınız. (Nisâ: 71)


Ve sen seferde olanların içinde bulunup da onlar için eğitim-öğretim verdiğin zaman içlerinden bir kısmı seninle beraber dikilsinler/eğitime katılsınlar. Silâhlarını da yanlarına alsınlar. Bunlar, yeterli bilgi alıp ikna olduklarında arka tarafınıza geçsinler. Sonra eğitim-öğretim almamış diğer bir kısmı gelsin seninle beraber eğitim-öğretim yapsınlar ve tedbirlerini ve silâhlarını alsınlar. Allah'ın ilâhlığını ve rabliğini örten kimseler, silâhlarınızdan ve eşyanızdan habersiz durumda olsanız da size ani bir baskın yapsınlar isterler. Eğer size yağmurdan bir eziyet erişir veya hasta olursanız, silâhlarınızı bırakmanızda sizin için bir sakınca yoktur. Tedbirinizi de alın. Şüphesiz Allah, Kendisinin ilâhlığını ve rabliğini örten kimselere alçaltıcı bir azap hazırlamıştır. (Nisa; 102)

Enfal; 60’ta hitap, tüm mü'minlere ve tüm zamanlara yöneltilerek, Siz de gücünüzün yettiği kadar onlara karşı her çeşitten kuvvet biriktirin ve savaş atları hazırlayın ki, onlarla, Allah'ın düşmanlarını, kendi düşmanlarınızı ve Allah'ın bilip de sizin bilmediğiniz, bunlardan aşağı daha başkalarını korkutasınız. Ve Allah yolunda her ne harcarsanız o size eksiksiz ödenir ve siz haksızlığa uğratılmazsınız buyrulmuş ve böylece mü'minler için askerî strateji belirlenmiştir.

Âyette önce, gücünüzün yettiği kadar onlara karşı her çeşitten kuvvet biriktirin denilerek, her türlü askerî silah ve malzeme tedariki emredilmiş, sonra da savaş atları hazırlayın buyrularak, "savaş atlarına” vurgu yapılmıştır. Malumdur ki Kur'ân'ın indiği dönemde en iyi savaş aracı at idi. O nedenle âyetteki "at" ifadesi, bugün için, savaş uçağı, tank, denizaltı, güdümlü füze, hatta atom bombası gibi en ileri derecedeki savaş silahları anlaşılmalıdır.

Âyetteki, Allah'ın düşmanlarını, kendi düşmanlarınızı ifadesiyle, "müşrikler, Yahudiler ve tüm İslâm düşmanları"; Allah'ın bilip de sizin bilmediğiniz düşmanlar ile de, Tevbe; 101 ve Âl-i Imran; 118. âyetlerin delaletiyle "münafıklar ve uzaklardaki düşmanlar" kastedildiği anlaşılmaktadır.

Müslümanlar her türlü teçhizata sahip olup savaşı az kişiyle, az zayiatla atlatmalıdırlar. Bu konu Bakara suresinin 243- 253. âyetlerinde konu edilmiştir. Burada savaşın Davud’un Calut’u öldürüvermesi ile neticeye bağlandığı, zayiat verilmediği nakledilerek Müslümanların da bu yöntemle savaşmalarına işaret edilmiştir. Konu edilen savaşın ayrıntılı açıklaması Kitab-ı Mukaddes’in 1. Samuel, 17: 153 bölümündedir. Kur’an bu bölümü onamaktadır.

Buradan da anlaşılacağı üzere savaş, akıl ve eğitim ile kazanılıyor. Akıllı ve eğitimli tek kişi savaşın kaderini değiştirebiliyor. Allah'ın bu pasajda mü'minlere vermek istediği mesaj da budur. Kalabalık ve kaba güce güvenmeyip harp taktikleri geliştirilmeli ve Dâvûd örnek alınmalıdır. Bugün savaşı binlerce kilometreden kontrol eden ve bir tuşa basarak can ve mal zayiatı vermeden zafer elde edenler, kâfirler değil Müslümanlar olmalıydı!


Haram; dokunulmaz aylarda ve dokunulmaz bölgede savaş


İslam dininin en büyük değerlerinden biri de haram aylarda savaşı yasaklaması ve bunu günahların en büyüğünden saymasıdır.

Arap geleneğinde, hac dönemlerinde sağlıklı, güvenli bir ulaşım ve hac yapılabilsin diye dokunulmaz aylar ve dokunulmaz bölge belirlenmişti. Ve bu ayda ve bu bölgede kesinlikle savaş yapılmazdı. Bu âyetlerde bu aylarda ve bu bölgede mü’minlere bir savaş saldırısı söz konusu olursa bu geleneğe bağlı kalmamaları emredilmektedir.

O gün çevredeki Arap kabileleri eğitim ve öğretim için Mescidi harama gelirlerdi.

Bu âyetlerin bize mesajı ise, kesinlikle eğitim dönemlerinde, eğitim alanlarında okullarda eğitim ve öğretimi aksatacak, eğitim yerlerinin ve yollarının güvenliğini etkileyecek, öğretmen ve öğrencilerin işine engel olacak, öğretmen ve öğrencileri savaşa iştirak ettirtecek tarzda savaş yapılmamasıdır.

Ama eğitim sürecinde haram aylarda da müminler saldırıya uğrarlarsa savunmak durumunda olacaklardır.

Dokunulmazlık ayı, haram aya karşılıktır. Ve bütün dokunulmazlıklar/ bağlayıcı hükümler, birbirine karşılıktır. O hâlde kim size saldırdıysa, siz de ona yaptığı saldırının aynıyla saldırın. Ve Allah'ın koruması altına girin. Ve bilin ki Allah, Kendi koruması altına girmiş kişiler ile beraberdir. (Bakara; 194)

Savaş iç hukuku ile ilgili bir hayli düzenleme de Bakara, Al-i Imran, Nisa, Enfal, Tevbe, Ahzab, Mümtehıne, Muhammed ve Haşr surelerinde ayrıntılı olarak yer almaktadır. İlgilenenlerin adı geçen surelerdeki âyetleri okumaları önerilir.

ALLAH YOLUNDA ÖLMEK

Allah yolunda ölmek, hem Allah'ın övgüsünü ve büyük kazanımlar elde ettirmektedir.

Allah yolunda öldürülenleri de sakın ölüler sanma. Tam tersi onlar diridirler, Allah'ın armağanlarından verdiği şeylerle sevinçli olarak Rableri katında rızıklanmaktadırlar. Arkalarından kendilerine henüz ulaşmayan kimselere, kendileri için hiçbir korku olmayacağını ve üzülmeyeceklerini müjdelemek isterler. Onlar, Allah'tan bir nimeti, armağanı ve Allah'ın şüphesiz, mü’minlerin ecrini kaybetmeyeceğini müjdelemek isterler. (Âl-i Imran; 169-171)

Ve Allah yolunda öldürülenlere, “Ölüler” demeyin. Aslında onlar diridirler. Fakat siz bilincine ermiyorsunuz. (Bakara; 154)

O hâlde basit dünya hayatını, âhiret karşılığında satacak kimseler, Allah yolunda savaşsınlar. Her kim Allah yolunda savaşır da öldürülür veya galip gelirse, artık Biz ona çok büyük bir ödül vereceğiz. (Nisa; 74)

Artık Allah'ın ilâhlığına ve rabliğine inanmayan kimselerle karşılaştığınız/ savaştığınız zaman, hemen boyunları vuruş …/ölümüne savaşın. Sonra onlara üstün geldiğiniz zaman, hemen bağı sıkı bağlayın/sağlam kararlar alın. Sonra harp; bozum yapma işi ağırlıklarını atıp savaş bitince de onları ya karşılıksız olarak, ya da kurtulmalık karşılığı salıverin. İşte! Eğer Allah dileseydi elbette onları cezalandırıp adaleti sağlardı. Fakat böyle olması, sizi birbirinizle denemek içindir. Allah yolunda öldürülen/öldüren/savaşan kimselere gelince; artık Allah, onların amellerini asla boşa çıkarmaz. Allah onları kılavuzlayacak, durumlarını düzeltecek ve onları, kendilerine tanıttığı cennete girdirecektir. (Muhammed 4-6)

Bunun üzerine Rableri onlara karşılık verdi: “Şüphesiz Ben, sizden erkek olsun, kadın olsun –ki hepiniz aynısınızdır– çalışanın amelini kaybetmem. O nedenle, göç edenler, yurtlarından çıkarılanlar, Benim yolumda eziyet edilenler, savaşanlar ve öldürülenler; elbette onlardan kötülüklerini örteceğim ve Allah katından bir sevap olarak, onları altından ırmaklar akan cennetlere koyacağım. Ve Allah, sevabın güzeli Kendi katında olandır.” (Âl-i Imrân; 195)

Eğer Allah yolunda öldürülür veya ölürseniz de, Allah'tan bir bağışlanma ve rahmet, kesinlikle onların topladıklarından daha hayırlıdır. And olsun, ölseniz veya öldürülseniz de kesinlikle Allah'a toplanacaksınız. (Al-i Imran; 157,158)

Şüphesiz Allah, tövbe eden, kulluk eden, övgüde bulunan, seyahat eden, Allah'ı birleyen, boyun eğip teslimiyet gösteren, herkesçe kabul gören iyi şeyleri emreden, kötü olan her şeyden vazgeçiren, Allah'ın hududunu koruyan inananlardan canlarını ve mallarını şüphesiz cenneti onlara verme karşılığında satın almıştır: Onlar, Allah yolunda savaşırlar; sonra öldürürler ve öldürülürler. Bu, Allah'ın Tevrât, İncîl ve Kur’ân'daki gerçek bir vaadidir Ve sözünü, Allah'tan daha çok tutan kim vardır? Öyleyse, yaptığınız alış-verişle sevinin. Ve işte bu, büyük kurtuluşun ta kendisidir. Ve mü’minlere müjde ver! (Tevbe; 111, 112)

Ve Allah yolunda hicret eden, sonra öldürülmüş veya ölmüş olanlar; kesinlikle Allah, onları güzel bir rızıkla rızıklandıracaktır. Ve şüphesiz Allah, kesinlikle rızık verenlerin en hayırlısının ta kendisidir. Kesinlikle onları hoşnut olacakları bir yere girdirecektir. Ve şüphesiz Allah, kesinlikle çok iyi bilendir, çok yumuşak davranandır. ( Hacc; 58)

Netice, Rabbimizin Kendi yolunda izin verdiği şartlar dışında öldürmek de ölmek de suçtur, Müslümanların yapacağı şeylerden değildir.


Kusursuzluk sadece Allah'a mahsusdur.
Doğrusunu en iyi bilen Allah'tır.
Sevgi,saygı ve muhabbetle.
Allah'a emanet olunuz.

[dost1]

Selamun Aleykum! Değerli Tenzin Kardeşim!

Hakkı Yılmaz Kardeşimin "KÖLELİK ve İSLAMİYET" ile ilgili makalesini sizlerle paylaşmak istedim.


Köle, "hukukî, iktisadî ve sosyal bakımlardan hür insanlardan farklı ve aşağı statüde kabul edilen kimse" demektir. Köle, inanç ve ibadet yönünden özgür olmasına rağmen medenî; yurttaşlık hakları yönünden tam özgür değildir. Mal mesabesinde olup, alınır, satılır ve mirasa kalır.

Köleliğin Tarihçesi:

Köleliğin tarihi çok eski zamanlara dayanmaktadır. "İnsanlık kadar eskidir" dense yeridir. Zira dinî metinlere göre kölelik uygulaması tarih öncesi zamanlara kadar gitmektedir. Dinî metinlerin dışında, karanlık döneme ait ne bilgi ne de efsane olmadığı için, bu konuda başvurulacak yegâne kaynak dinî metinler olmaktadır.

Eldeki Kitab-ı Mukaddes'te, Nuh peygamberin oğullarından birinin köleleştirildiği yer almaktadır.

Tekvin 9. Bab; 20-27. cümleler:

20 Nuh çiftçiydi, ilk bağı o dikti.
21 Şarap içip sarhoş oldu, çadırının içinde çırılçıplak uzandı.
22 Kenan'ın babası olan Ham babasının çıplak olduğunu görünce
dışarı çıkıp iki kardeşine anlattı.
23 Sam'la Yafet bir giysi alıp omuzlarına attılar, geri geri
yürüyerek çıplak babalarını örttüler. Babalarını çıplak görmemek
için yüzlerini öbür yana çevirdiler.
24 Nuh ayılınca küçük oğlunun ne yaptığını anlayarak,
25 şöyle dedi: "Kenan'a lânet olsun, köleler kölesi olsun kardeşlerine.
26 Övgüler olsun Sam'ın Tanrısı RAB'be, Kenan Sam'a kul olsun.
27 Tanrı Yafet'e bolluk versin, Sam'ın çadırlarında yaşasın,
Kenan Yafet'e kul olsun."

Yine Kitab-ı Mukaddes'ten anlaşıldığına göre, o dönemlerde insan kendisini satarak köleleştirebiliyor, borcunu ödemeden ölen kişinin, borcu ödeyecek terekesi yoksa, alacaklılar vârislerini köleleştirebiliyor, hatta kişi, öz kızını köle olarak satabiliyormuş.


Levililer 25. Bab; 39. cümle:

39 Aranızda yaşayan bir kardeşin yoksullaşır, kendini köle
olarak sana satarsa, onu bir köle gibi çalıştırmayacaksın.


II.Krallar 4. Bab; 1-7. cümleler:

1 Bir gün, peygamber topluluğundan bir adamın karısı gidip Elişa'ya şöyle yakardı: "Efendim, kocam öldü! Bildiğin gibi RAB'be tapınırdı. Şimdi bir alacaklısı geldi, iki oğlumu benden alıp köle olarak götürmek istiyor."
2 Elişa, "Senin için ne yapsam?" diye karşılık verdi, "Söyle bana, evinde neler var?" Kadın, "Azıcık zeytinyağı dışında, kulunun evinde hiçbir şey yok" dedi.
3 Elişa, "Bütün komşularına git, ne kadar boş kapları varsa iste" dedi,
4 "Sonra oğullarınla birlikte eve git. Kapıyı üzerinize kapayın ve bütün kapları yağla doldurun. Doldurduklarınızı bir kenara koyun."
5 Kadın oradan ayrılıp oğullarıyla birlikte evine gitti, kapıyı kapadı. Oğullarının getirdiği kapları doldurmaya başladı.
6 Bütün kaplar dolunca oğullarından birine, "Bana bir kap daha getir" dedi. Oğlu, "Başka kap kalmadı" diye karşılık verdi. O zaman zeytinyağının akışı durdu.
7 Kadın gidip durumu Tanrı adamı Elişa'ya bildirdi. Elişa, "Git, zeytinyağını sat, borcunu öde" dedi, "Kalan parayla da oğullarınla birlikte yaşamını sürdür."


Çıkış 21. Bab; 7. cümle:

7 Eğer bir adam kızını cariye olarak satarsa, kız erkek köleler gibi özgür bırakılmayacak.


Yine Kitab-ı Mukaddes'ten öğrendiğimize göre Mısır'da hırsızlar da yakalandıklarında köleleştiriliyorlardı.

Tekvin, 44. Bab; 8-13. cümleler:

8 "Torbalarımızın ağzında bulduğumuz paraları Kenan ülkesinden
sana geri getirdik. Nasıl efendinin evinden altın ya da gümüş çalarız?
9 Kullarından birinde çıkarsa öldürülsün, geri kalanlar efendimin kölesi olsun."
10 Kâhya, "Peki, dediğiniz gibi olsun" dedi, "Kimde çıkarsa kölem olacak, geri kalanlar suçsuz sayılacak."
11 Hemen torbalarını indirip açtılar.
12 Kâhya büyükten küçüğe doğru hepsinin torbasını aradı. Kâse Benyamin'in torbasında çıktı.
13 Kardeşleri üzüntüden giysilerini yırttılar. Sonra torbalarını eşeklerine yükleyip kente geri döndüler.

Bu madde Kur'an tarafından da doğrulanmaktadır:

Yusuf; 75: Dediler ki: "Onun cezası, kimin yükünde çıkarsa, o kendisi onun cezasıdır (o, köle olarak alıkonur). Biz zalimlere işte böyle ceza veririz."


Tarihten öğrendiğimize göre savaş esirlerinin köleleştirilmesinden başka, değişik kavimlerden, çocuk kaçırmak suretiyle de halk köleleştiriliyordu. O nedenle Uzakdoğu'da, Ortadoğu'da Mısır'da Yunan ve Roma'da çok sayıda köle bulunmaktaydı.
Müslümanlık ve kölelik:

İslâm'ın ortaya çıktığı dönemde, Arap Yarımadası'nda ve Hicaz yöresinde kölelik oldukça yaygındı. Kölelerin çoğunluğunu, Afrikalı siyahîler teşkil etmekte idi. Nitekim Peygamber'in müezzini Bilâl-ı Habeşî de bunlardan biriydi.
Kaynağı tam olarak bilinmemekle birlikte bu köleler, Eski Yunan ve Roma'daki köleler gibi, ya ele geçirenler tarafından satılmış ve el değiştire değiştire Mekke'ye kadar getirilmiş esirler veya kıtlıklar yüzünden aileleri tarafından satılmış çocuklardı. Diğer taraftan, Arap Yarımadası'na başka beldelerden getirilen köleler de vardı. Meselâ; İkrime b. Ebî Cehl'in kölesi ile Ezrak b. Ukbe es-Sekafi ve Suheyb-i Rûmî, Rum kökenli kölelerdi. Ancak Suheyb, kendisinin aslen Arap olduğunu ve bir savaş sonucu Rumlara esir düştüğünü söylemiştir. Selmân-ı Fârisî İranlı idi. Kaçırılarak Yahudilere satılmış, Müslüman olmak için Medine'ye kadar gelmişti. Peygamber hürriyetine kavuşması için Selmân'a para yardımında bulunmuştur. Peygamber'in sonraları azat edip, evlatlık edindiği Zeyd b. Hârise ise Arap kölelerden idi.
İşte Kur'an böyle bir zamanda ve ortamda indi ve böyle bir karanlığı aydınlattı. Kölelikle ilgili ilk ayet, peygamberimiz henüz Mekke'de iken inen Beled suresinin içinde yer aldı ve mümin-kâfir ayrımı yapmadan, köleleri özgürlüğe kavuşturmayı, cennete girebilmenin yollarından biri saydı. Böylece de herkesi buna özendirdi:

Beled; 11-13: Fakat o, Akabe'ye (o sarp yokuşa) saldırmadı.
Ve Akabe'nin (o sarp yokuşun) ne olduğunu sana ne bildirdi?
Köle azat etmektir,

Bakara; 177: Yüzlerinizi doğuya ya da batıya çevirmeniz "birr" değildir. Ama "birr", Allah'a, "ahir güne / son gün"e, meleklere, Kitap'a, peygamberlere inanmak; sahip olduklarından akrabalara, yetimlere, yoksullara, yolcuya ve dilenenlere ve boyundurukları çözmeye (hürriyeti olmayanların hürriyetlerine kavuşmaları için), Allah sevgisi için vermek ve namazı kılmak, zekâtı vermektir. Ve sözleştiklerinde, sözlerini tastamam yerine getirenler, sıkıntı, hastalık ve savaş zamanlarında sabredenler, işte içtenlikli olanlar bunlardır. İşte bunlar takvalıların ta kendisidir.


Ayrıca Kur'an, henüz hürriyetlerine kavuşmamış, köle olarak yaşayanlara da hürlere yakın bir statü vererek onlara iyi davranılmasını hükme bağlamış, böylece onların hürriyetlerine kavuşuncaya kadar iyi şartlarda yaşamalarını sağlamıştır:

Nisa; 36: Allah'a ibadet edin ve O'na hiçbir şeyi ortak koşmayın. Ve de anaya-babaya, akrabaya, yetimlere, yoksullara, akraba olan komşulara, yakın komşulara, yanında bulunan arkadaşa, yolda kalanlara, sağ ellerinizin sahip olduklarına (sahip olduğunuz kölelere) iyilik edin. Şüphesiz Allah, kibirlenen ve övünen kimseyi sevmez.



Bakara; 221: Müşrik kadınları, iman etmedikçe nikâhlamayın. Bir müşrik kadın, sizin hoşunuza gitse bile, iman etmiş olan bir cariye kesinlikle ondan daha hayırlıdır. Müşrik erkeklere de mümin kadınları nikâh ettirmeyin. Bir müşrik, sizin hoşunuza gitse bile, mümin bir köle elbette ondan daha hayırlıdır. Onlar sizi ateşe davet ederler, Allah ise, kendi izniyle cennete ve mağfirete davet ediyor ve ayetlerini insanlara açıklıyor. Umulur ki onlar öğüt alırlar.

Nisa; 25: Ve sizden her kim hür mümin kadınları nikâh edecek bir zenginliğe gücü yetmiyorsa, ona da ellerinizin altındaki mümin cariyelerinizden efendilerinin rızası ile nikâhlamak var. .......

???Bu ayeti en iyi şekilde uygulan peygamberimizin, "kölelere, "oğlum, kızım" deyin. Sakın onlara kaba davranmayın" öğüdü de dikkat çekicidir.

Kur'an, peygamberimiz Medine'de iken 3. sırada inen Âl-i Imran suresinde de köle edinmeyi, peygamberimize ve sıradan tüm insanlara (sadece Müslümanlara değil, tüm beşere) yasaklamıştır:

Âl-i Imran; 79: Allah'ın kendisine kitap, hüküm (yasamayı yürütmek) ve peygamberlik verdiği hiçbir beşer için (İnsanlardan hiçbir kimse için), insanlara: "Allah'ın astlarından bana kul / köle olun." demek yakışmaz. Fakat: "Öğrettiğiniz ve ders aldığınız (okuduğunuz) kitap gereğince Rabb'e içtenlikli kullar olunuz" (demesi yaraşır).

Dikkat edilirse ayette HİÇ BİR BEŞERİN, bu kendisine kitap, yasa ve peygamberlik verilmiş birisi de olsa, kesinlikle kimseye "BANA KUL-KÖLE OL!" deyemeyeceği bildirilmiştir. Yani HİÇ KİMSE, köleliğin lâfını bile edemeyeceğine göre, bunu kesinlikle pratik hayatta da UYGULAYAMAZ.
Bu konuda, kendisine bir çok ayrıcalık tanınmış olan peygamber bile böyle bir uygulama yapamazsa, sıradan insanlar nasıl köle edinebilir!!!
Mesajı genel ve evrensel olan bu ayet, bulunduğu pasaj içerisinde ehli kitabın sapıklıklarını yeren ayetlerden birisidir. Bu sebeple Müslümanlar genellikle burada "peygamberlik verilmiş bir kişi de olsa" tabirinden İsa peygamberi anlarlar ve olayı kendilerine hiç yaklaştırmazlar.
Daha sonra Kur'an, Müslümanların ve Müslüman olmayanların elinde bulunan kölelerin özgürlüğe kavuşturulması ve köleliğin insanlık tarihinden tasfiyesi için, kefaret borçlarına karşı köle azat etmeyi yasalaştırmıştır:

1) Hataen öldürmede köle azat etme:

Nisa; 92: Ve hata dışında bir mümin, diğer bir mümini öldüremez. Ve kim bir mümini hataen öldürürse, mümin bir köleyi özgürlüğe kavuşturmalı ve ölenin ailesine (vârislerine) teslim edilecek bir diyet vermelidir. -Ancak ölünün ailesinin bağışlaması müstesnadır.- Eğer öldürülen, mümin olmakla beraber size düşman bir kavimden ise, o zaman, öldürenin (mümin-kâfir ayırımı yapmadan ) bir köleyi özgür bırakması gerekir. Eğer öldürülen sizinle aralarında antlaşma olan bir kavimden ise, öldürenin, ölenin ailesine diyet vermesi ve mümin bir köleyi özgürlüğüne kavuşturması gerekir. Bunlara gücü yetmeyenin de Allah tarafından tövbesinin kabulü için arka arkaya iki ay oruç tutması gerekir. Allah, Alimdir (her şeyi bilendir), Hakimdir (yasa koyandır).


2) Yemin bozmada köle azatetme:

Maide; 89: Allah sizi, yeminlerinizdeki boş şeyler ile muaheze etmez (sorumlu tutmaz, hesaba çekmez). Fakat yeminleri bağladığınızla (bile bile ettiğiniz yeminlerle muaheze eder (sorumlu tutar, hesaba çeker). Bu nedenle onun (bozulan yeminin) keffareti (cezası), ailenize yedirdiğinizin ortalamasından on yoksulu yedirmek veya giydirmek yahut da bir köleyi hürriyete kavuşturmaktır. Verecek bir şey bulamayan kimse için de üç gün oruç tutmaktır. İşte bu, yemin ettiğiniz zaman yeminlerinizi bozmanın cezasıdır. Yeminlerinizi koruyun. İşte Allah âyetlerini size böyle açıklar ki, şükredesiniz.


3) Zıhar hâlinde köle azat etme:

Mücadele; 3: Ve kadınlardan "zıhar" ile ayrılmak isteyip de sonra söylediklerinden dönenlerin, birbiriyle temastan (ilişkiden) evvel bir köleyi hürriyete kavuşturmaları gerekir. İşte siz bununla öğütleniyorsunuz (size öğütlenen, yapmanız gereken işte budur). Allah, yaptıklarınızdan çok iyi haberi olandır.



4) Yetimlere bakmakla yükümlü kadınlarla evlenme kampanyasında kampanyaya katılmayan kimselerin cariyeleriyle evlenmeleri ve böylece cariyelerin özgürleştirilmesi:

Nisa; 3: Ve eğer ki yetimleriniz konusunda adaleti koruyamayacağınızdan korktuysanız; o takdirde sizin için hoş (helal, uygun) olan, yetimlerin kadınlarından ikişer ikişer, üçer üçer, dörder dörder nikâhlayın. Şayet o takdirde de adaleti gözetemeyeceğinizden korktuysanız, bir tanesini nikâhlayın. Ya da sahibi bulunduğunuz cariyenizi nikâhlayın. Bu haksızlığa sapmamanız için en uygunudur.



5) Kölelerin kurtarılmalıklarının devlet bütçesinden karşılanması ve bu suretle kölelerin özgürleştirilmesi:

Tövbe; 60: Kesinlikle, Allah tarafından bir fariza (taksim / zorunlu görev) olarak; sadakalar (kamunun gelirleri) ancak, fakirler, miskinler (yoksullar, işsizler) o iş üzerine çalışan görevliler (kamu görevlileri), müellefe-i kulûb (kalbleri İslâm'a ısındırılacaklar), boyunduruktakiler (özgürlüğü olmayan köleler), ağır borç altındakiler, Allah yolundakiler (askerler, öğrenci ve öğretmenler), yolda kalmışlar içindir. Allah her şeyi en iyi bilendir ve yasa koyandır sahibidir.



Bu maddelerin dışında insan hakları, Akrabalık hakları çerçevesinde "Mükatebe (Sözleşme)" yoluyla azad, mecburi azad, kanuni azad, ölüme bağlı azad, doğuma bağlı azad gibi yollarla da toplumda kölenin kalmaması yolunda ilkeler oluşturmuştur.


İslâm dini köleliği kesin olarak yasaklamıştır. Yüce Allah'ın talimatı gereği Müslüman olan veya olmayan hiç kimse, yol ve yöntemi ne olursa olsun köle edinemez.. Rabbimizin kölelikle ilgili emri budur. Ama fıkıh kitaplarında gördüğümüze göre; "İslâm dini, savaş esirlerinin dışında köle edinmeyi yasaklamıştır. İslâm'da köleliğin tek kaynağı savaştır." fetvası ortaya çıkarılmakta ve esirlerin köleleştirilmesi, öldürülmelerinin, hayatlarının alternatifi olarak kabul edilmektedir. Yani, savaş esirlerinin köleleştirilmesine izin vererek İslâm'ın, hayatı ölüme tercih ettiği ileri sürülmektedir. Allah'a rağmen, devletin bir kimseye, öldürme, serbest bırakma veya köleleştirme yetkisi veren bu fetvalara gerekçe olarak ise; tek taraflı olarak Müslümanların esirlerini köleleştirmeyip serbest bırakmaları hâlinde, kuvvetler arasındaki dengenin bozulacağı gösterilmiştir. Serbest bırakılan esirin Müslümanların alicenaplığı karşısında takınacağı olumlu tavır ise hiç dikkate alınmamıştır.
Bu fetvaların ana malzemesi her zamanki gibi rivayetler olmakla birlikte, bir de ek olarak her sözcüğü gayet net olan bir muhkem ayet, bu malzemelere eklenmek istenmektedir. Konuya malzeme yapılmak istenen ayet şudur:

Muhammed; 4: Savaşta inkâr edenlerle karşılaştığınız zaman hemen boyunlarını vurun (onları öldürün). Sonra onlara üstün geldiğiniz zaman bağı sıkı bağlayın (cephe gerisindekileri esir alın). Sonra harp ağırlıklarını atıp, savaş bitince de onları ya KARŞILIKSIZ OLARAK, ya da fidye ile salıverin. İşte! (Allah'ın emri budur.) Eğer Allah dileseydi onlardan elbette intikam alırdı (onları cezalandırıp adaleti sağlardı). Fakat (böyle olması) sizi birbirinizle denemek içindir. Allah yolunda öldürülenlere/ öldürenlere/ savaşanlara gelince, Allah onların amellerini asla boşa çıkarmaz.

Görüldüğü üzere bu ayette esirlerin öldürülmesi diye bir hüküm söz konusu değildir. Bazıları, ayetteki "mennen (karşılıksız olarak)" ifadesini değişik yorumlara tabi tutmuş ve bu "karşılıksız serbest bırakma" ilkesini;
- esaret müddetince esire iyi davranılması,
- öldürme veya müebbet hapse mahkûm etme yerine onu köle yaparak Müslümanların hizmetine verme,
- cizye alarak (senelik devlet vergisi koyarak) İslâm devletinin vatandaşı (zımmi) yapılması,
- karşılık alınmadan serbest bırakılması,
olarak açıklamıştır.

Ayette geçen "Fidye karşılığı salıverme" ilkesi de yine bu kimselerce;
- bir takım özel hizmetler yaptırdıktan sonra serbest bırakma,
- maddî karşılık alarak serbest bırakma,
- düşman eline düşmüş Müslümanlarla takas etme,
olarak açıklanmıştır.

Her akıllı insan bilir ki, yukarıda gösterdiğimiz dört madden ilk üçünü, "menn (karşılıksız olarak)" ile açıklamak ve bundan "Öldürme veya müebbet hapse mahkûm etme yerine onu köle yaparak Müslümanların hizmetine verme" anlamı çıkarmak mümkün değildir.

Savaş hukuku ile ayrıntılı açıklamalar Tövbe, Enfal ve Muhammed suresinde mevcuttur. İnşallah savaş hukuku konusuna ve bu ayetin kimler tarafından ve nasıl çarpıtıldığına orada değineceğiz.

Görüldüğü gibi İslâm, köleliği tüm insanlık için uygun bulmamış, gerek kendi içlerindeki, gerekse dünyanın her tarafındaki kölelerin özgürleştirilme işini, karşılığında cennet vadederek Müslümanlara görev olarak vermiş ve bunu değişik yollarla, hatta devlet bütçesinden ayrılacak parayla bile yapılmasını emretmiştir.

Kusursuzluk sadece Allah'a mahsusdur.
Doğrusunu en iyi bilen Allah'tır.
Sevgi,saygı ve muhabbetle.
Allah'a emanet olunuz.

[aorskaya]

Savaş ayetlerinin "Zahirî" anlamlarından çok "Bâtınî" anlamları üzerinde düşünmenizi tavsiye ederim.

Birde bu açıdan bakalım...

Sevgili bart,

Siz kısa örneklerle, savaş ayetlerinin batini yönlerine değinebilirmisiniz lütfen...

selamlar,
aorskaya

[khaos]

Ayrıca Kur'an, henüz hürriyetlerine kavuşmamış, köle olarak yaşayanlara da hürlere yakın bir statü vererek onlara iyi davranılmasını hükme bağlamış, böylece onların hürriyetlerine kavuşuncaya kadar iyi şartlarda yaşamalarını sağlamıştır:

Nisa; 36: Allah'a ibadet edin ve O'na hiçbir şeyi ortak koşmayın. Ve de anaya-babaya, akrabaya, yetimlere, yoksullara, akraba olan komşulara, yakın komşulara, yanında bulunan arkadaşa, yolda kalanlara, sağ ellerinizin sahip olduklarına (sahip olduğunuz kölelere) iyilik edin. Şüphesiz Allah, kibirlenen ve övünen kimseyi sevmez.



Bakara; 221: Müşrik kadınları, iman etmedikçe nikâhlamayın. Bir müşrik kadın, sizin hoşunuza gitse bile, iman etmiş olan bir cariye kesinlikle ondan daha hayırlıdır. Müşrik erkeklere de mümin kadınları nikâh ettirmeyin. Bir müşrik, sizin hoşunuza gitse bile, mümin bir köle elbette ondan daha hayırlıdır. Onlar sizi ateşe davet ederler, Allah ise, kendi izniyle cennete ve mağfirete davet ediyor ve ayetlerini insanlara açıklıyor. Umulur ki onlar öğüt alırlar.

Nisa; 25: Ve sizden her kim hür mümin kadınları nikâh edecek bir zenginliğe gücü yetmiyorsa, ona da ellerinizin altındaki mümin cariyelerinizden efendilerinin rızası ile nikâhlamak var. .......

???Bu ayeti en iyi şekilde uygulan peygamberimizin, "kölelere, "oğlum, kızım" deyin. Sakın onlara kaba davranmayın" öğüdü de dikkat çekicidir.

Kur'an, peygamberimiz Medine'de iken 3. sırada inen Âl-i Imran suresinde de köle edinmeyi, peygamberimize ve sıradan tüm insanlara (sadece Müslümanlara değil, tüm beşere) yasaklamıştır:

Âl-i Imran; 79: Allah'ın kendisine kitap, hüküm (yasamayı yürütmek) ve peygamberlik verdiği hiçbir beşer için (İnsanlardan hiçbir kimse için), insanlara: "Allah'ın astlarından bana kul / köle olun." demek yakışmaz. Fakat: "Öğrettiğiniz ve ders aldığınız (okuduğunuz) kitap gereğince Rabb'e içtenlikli kullar olunuz" (demesi yaraşır).

Dikkat edilirse ayette HİÇ BİR BEŞERİN, bu kendisine kitap, yasa ve peygamberlik verilmiş birisi de olsa, kesinlikle kimseye "BANA KUL-KÖLE OL!" deyemeyeceği bildirilmiştir. Yani HİÇ KİMSE, köleliğin lâfını bile edemeyeceğine göre, bunu kesinlikle pratik hayatta da UYGULAYAMAZ.
Bu konuda, kendisine bir çok ayrıcalık tanınmış olan peygamber bile böyle bir uygulama yapamazsa, sıradan insanlar nasıl köle edinebilir!!!
Mesajı genel ve evrensel olan bu ayet, bulunduğu pasaj içerisinde ehli kitabın sapıklıklarını yeren ayetlerden birisidir. Bu sebeple Müslümanlar genellikle burada "peygamberlik verilmiş bir kişi de olsa" tabirinden İsa peygamberi anlarlar ve olayı kendilerine hiç yaklaştırmazlar.
Daha sonra Kur'an, Müslümanların ve Müslüman olmayanların elinde bulunan kölelerin özgürlüğe kavuşturulması ve köleliğin insanlık tarihinden tasfiyesi için, kefaret borçlarına karşı köle azat etmeyi yasalaştırmıştır:

1) Hataen öldürmede köle azat etme:

Nisa; 92: Ve hata dışında bir mümin, diğer bir mümini öldüremez. Ve kim bir mümini hataen öldürürse, mümin bir köleyi özgürlüğe kavuşturmalı ve ölenin ailesine (vârislerine) teslim edilecek bir diyet vermelidir. -Ancak ölünün ailesinin bağışlaması müstesnadır.- Eğer öldürülen, mümin olmakla beraber size düşman bir kavimden ise, o zaman, öldürenin (mümin-kâfir ayırımı yapmadan ) bir köleyi özgür bırakması gerekir. Eğer öldürülen sizinle aralarında antlaşma olan bir kavimden ise, öldürenin, ölenin ailesine diyet vermesi ve mümin bir köleyi özgürlüğüne kavuşturması gerekir. Bunlara gücü yetmeyenin de Allah tarafından tövbesinin kabulü için arka arkaya iki ay oruç tutması gerekir. Allah, Alimdir (her şeyi bilendir), Hakimdir (yasa koyandır).


2) Yemin bozmada köle azatetme:

Maide; 89: Allah sizi, yeminlerinizdeki boş şeyler ile muaheze etmez (sorumlu tutmaz, hesaba çekmez). Fakat yeminleri bağladığınızla (bile bile ettiğiniz yeminlerle muaheze eder (sorumlu tutar, hesaba çeker). Bu nedenle onun (bozulan yeminin) keffareti (cezası), ailenize yedirdiğinizin ortalamasından on yoksulu yedirmek veya giydirmek yahut da bir köleyi hürriyete kavuşturmaktır. Verecek bir şey bulamayan kimse için de üç gün oruç tutmaktır. İşte bu, yemin ettiğiniz zaman yeminlerinizi bozmanın cezasıdır. Yeminlerinizi koruyun. İşte Allah âyetlerini size böyle açıklar ki, şükredesiniz.


3) Zıhar hâlinde köle azat etme:

Mücadele; 3: Ve kadınlardan "zıhar" ile ayrılmak isteyip de sonra söylediklerinden dönenlerin, birbiriyle temastan (ilişkiden) evvel bir köleyi hürriyete kavuşturmaları gerekir. İşte siz bununla öğütleniyorsunuz (size öğütlenen, yapmanız gereken işte budur). Allah, yaptıklarınızdan çok iyi haberi olandır.



4) Yetimlere bakmakla yükümlü kadınlarla evlenme kampanyasında kampanyaya katılmayan kimselerin cariyeleriyle evlenmeleri ve böylece cariyelerin özgürleştirilmesi:

Nisa; 3: Ve eğer ki yetimleriniz konusunda adaleti koruyamayacağınızdan korktuysanız; o takdirde sizin için hoş (helal, uygun) olan, yetimlerin kadınlarından ikişer ikişer, üçer üçer, dörder dörder nikâhlayın. Şayet o takdirde de adaleti gözetemeyeceğinizden korktuysanız, bir tanesini nikâhlayın. Ya da sahibi bulunduğunuz cariyenizi nikâhlayın. Bu haksızlığa sapmamanız için en uygunudur.



5) Kölelerin kurtarılmalıklarının devlet bütçesinden karşılanması ve bu suretle kölelerin özgürleştirilmesi:

Tövbe; 60: Kesinlikle, Allah tarafından bir fariza (taksim / zorunlu görev) olarak; sadakalar (kamunun gelirleri) ancak, fakirler, miskinler (yoksullar, işsizler) o iş üzerine çalışan görevliler (kamu görevlileri), müellefe-i kulûb (kalbleri İslâm'a ısındırılacaklar), boyunduruktakiler (özgürlüğü olmayan köleler), ağır borç altındakiler, Allah yolundakiler (askerler, öğrenci ve öğretmenler), yolda kalmışlar içindir. Allah her şeyi en iyi bilendir ve yasa koyandır sahibidir.



Bu maddelerin dışında insan hakları, Akrabalık hakları çerçevesinde "Mükatebe (Sözleşme)" yoluyla azad, mecburi azad, kanuni azad, ölüme bağlı azad, doğuma bağlı azad gibi yollarla da toplumda kölenin kalmaması yolunda ilkeler oluşturmuştur.


İslâm dini köleliği kesin olarak yasaklamıştır. Yüce Allah'ın talimatı gereği Müslüman olan veya olmayan hiç kimse, yol ve yöntemi ne olursa olsun köle edinemez.. Rabbimizin kölelikle ilgili emri budur. Ama fıkıh kitaplarında gördüğümüze göre; "İslâm dini, savaş esirlerinin dışında köle edinmeyi yasaklamıştır. İslâm'da köleliğin tek kaynağı savaştır." fetvası ortaya çıkarılmakta ve esirlerin köleleştirilmesi, öldürülmelerinin, hayatlarının alternatifi olarak kabul edilmektedir. Yani, savaş esirlerinin köleleştirilmesine izin vererek İslâm'ın, hayatı ölüme tercih ettiği ileri sürülmektedir. Allah'a rağmen, devletin bir kimseye, öldürme, serbest bırakma veya köleleştirme yetkisi veren bu fetvalara gerekçe olarak ise; tek taraflı olarak Müslümanların esirlerini köleleştirmeyip serbest bırakmaları hâlinde, kuvvetler arasındaki dengenin bozulacağı gösterilmiştir. Serbest bırakılan esirin Müslümanların alicenaplığı karşısında takınacağı olumlu tavır ise hiç dikkate alınmamıştır.
Bu fetvaların ana malzemesi her zamanki gibi rivayetler olmakla birlikte, bir de ek olarak her sözcüğü gayet net olan bir muhkem ayet, bu malzemelere eklenmek istenmektedir. Konuya malzeme yapılmak istenen ayet şudur:

Muhammed; 4: Savaşta inkâr edenlerle karşılaştığınız zaman hemen boyunlarını vurun (onları öldürün). Sonra onlara üstün geldiğiniz zaman bağı sıkı bağlayın (cephe gerisindekileri esir alın). Sonra harp ağırlıklarını atıp, savaş bitince de onları ya KARŞILIKSIZ OLARAK, ya da fidye ile salıverin. İşte! (Allah'ın emri budur.) Eğer Allah dileseydi onlardan elbette intikam alırdı (onları cezalandırıp adaleti sağlardı). Fakat (böyle olması) sizi birbirinizle denemek içindir. Allah yolunda öldürülenlere/ öldürenlere/ savaşanlara gelince, Allah onların amellerini asla boşa çıkarmaz.

Görüldüğü üzere bu ayette esirlerin öldürülmesi diye bir hüküm söz konusu değildir. Bazıları, ayetteki "mennen (karşılıksız olarak)" ifadesini değişik yorumlara tabi tutmuş ve bu "karşılıksız serbest bırakma" ilkesini;
- esaret müddetince esire iyi davranılması,
- öldürme veya müebbet hapse mahkûm etme yerine onu köle yaparak Müslümanların hizmetine verme,
- cizye alarak (senelik devlet vergisi koyarak) İslâm devletinin vatandaşı (zımmi) yapılması,
- karşılık alınmadan serbest bırakılması,
olarak açıklamıştır.

Ayette geçen "Fidye karşılığı salıverme" ilkesi de yine bu kimselerce;
- bir takım özel hizmetler yaptırdıktan sonra serbest bırakma,
- maddî karşılık alarak serbest bırakma,
- düşman eline düşmüş Müslümanlarla takas etme,
olarak açıklanmıştır.

Her akıllı insan bilir ki, yukarıda gösterdiğimiz dört madden ilk üçünü, "menn (karşılıksız olarak)" ile açıklamak ve bundan "Öldürme veya müebbet hapse mahkûm etme yerine onu köle yaparak Müslümanların hizmetine verme" anlamı çıkarmak mümkün değildir.

Savaş hukuku ile ayrıntılı açıklamalar Tövbe, Enfal ve Muhammed suresinde mevcuttur. İnşallah savaş hukuku konusuna ve bu ayetin kimler tarafından ve nasıl çarpıtıldığına orada değineceğiz.

Görüldüğü gibi İslâm, köleliği tüm insanlık için uygun bulmamış, gerek kendi içlerindeki, gerekse dünyanın her tarafındaki kölelerin özgürleştirilme işini, karşılığında cennet vadederek Müslümanlara görev olarak vermiş ve bunu değişik yollarla, hatta devlet bütçesinden ayrılacak parayla bile yapılmasını emretmiştir.

Farklı düşünüyordum.Aydınlatıcı açıklamanız için teşekkürler.

[aorskaya]

Selamun Aleykum! Değerli Tenzin Kardeşim!

Hakkı Yılmaz Kardeşimin "KÖLELİK ve İSLAMİYET" ile ilgili makalesini sizlerle paylaşmak istedim.


Köle, "hukukî, iktisadî ve sosyal bakımlardan hür insanlardan farklı ve aşağı statüde kabul edilen kimse" demektir. Köle, inanç ve ibadet yönünden özgür olmasına rağmen medenî; yurttaşlık hakları yönünden tam özgür değildir. Mal mesabesinde olup, alınır, satılır ve mirasa kalır.



İslâm dini köleliği kesin olarak yasaklamıştır. Yüce Allah'ın talimatı gereği Müslüman olan veya olmayan hiç kimse, yol ve yöntemi ne olursa olsun köle edinemez.. Rabbimizin kölelikle ilgili emri budur.

Ama fıkıh kitaplarında gördüğümüze göre; "İslâm dini, savaş esirlerinin dışında köle edinmeyi yasaklamıştır. İslâm'da köleliğin tek kaynağı savaştır." fetvası ortaya çıkarılmakta ve esirlerin köleleştirilmesi, öldürülmelerinin, hayatlarının alternatifi olarak kabul edilmektedir. Yani, savaş esirlerinin köleleştirilmesine izin vererek İslâm'ın, hayatı ölüme tercih ettiği ileri sürülmektedir.

Allah'a rağmen, devletin bir kimseye, öldürme, serbest bırakma veya köleleştirme yetkisi veren bu fetvalara gerekçe olarak ise; tek taraflı olarak Müslümanların esirlerini köleleştirmeyip serbest bırakmaları hâlinde, kuvvetler arasındaki dengenin bozulacağı gösterilmiştir.

Serbest bırakılan esirin Müslümanların alicenaplığı karşısında takınacağı olumlu tavır ise hiç dikkate alınmamıştır.
Bu fetvaların ana malzemesi her zamanki gibi rivayetler olmakla birlikte, bir de ek olarak her sözcüğü gayet net olan bir muhkem ayet, bu malzemelere eklenmek istenmektedir. Konuya malzeme yapılmak istenen ayet şudur:

Muhammed; 4: Savaşta inkâr edenlerle karşılaştığınız zaman hemen boyunlarını vurun (onları öldürün). Sonra onlara üstün geldiğiniz zaman bağı sıkı bağlayın (cephe gerisindekileri esir alın). Sonra harp ağırlıklarını atıp, savaş bitince de onları ya KARŞILIKSIZ OLARAK, ya da fidye ile salıverin. İşte! (Allah'ın emri budur.) Eğer Allah dileseydi onlardan elbette intikam alırdı (onları cezalandırıp adaleti sağlardı). Fakat (böyle olması) sizi birbirinizle denemek içindir. Allah yolunda öldürülenlere/ öldürenlere/ savaşanlara gelince, Allah onların amellerini asla boşa çıkarmaz.

Görüldüğü üzere bu ayette esirlerin öldürülmesi diye bir hüküm söz konusu değildir. Bazıları, ayetteki "mennen (karşılıksız olarak)" ifadesini değişik yorumlara tabi tutmuş ve bu "karşılıksız serbest bırakma" ilkesini;
- esaret müddetince esire iyi davranılması,
- öldürme veya müebbet hapse mahkûm etme yerine onu köle yaparak Müslümanların hizmetine verme,
- cizye alarak (senelik devlet vergisi koyarak) İslâm devletinin vatandaşı (zımmi) yapılması,
- karşılık alınmadan serbest bırakılması,
olarak açıklamıştır.

Ayette geçen "Fidye karşılığı salıverme" ilkesi de yine bu kimselerce;
- bir takım özel hizmetler yaptırdıktan sonra serbest bırakma,
- maddî karşılık alarak serbest bırakma,
- düşman eline düşmüş Müslümanlarla takas etme,
olarak açıklanmıştır.

Her akıllı insan bilir ki, yukarıda gösterdiğimiz dört madden ilk üçünü, "menn (karşılıksız olarak)" ile açıklamak ve bundan "Öldürme veya müebbet hapse mahkûm etme yerine onu köle yaparak Müslümanların hizmetine verme" anlamı çıkarmak mümkün değildir.

Savaş hukuku ile ayrıntılı açıklamalar Tövbe, Enfal ve Muhammed suresinde mevcuttur. İnşallah savaş hukuku konusuna ve bu ayetin kimler tarafından ve nasıl çarpıtıldığına orada değineceğiz.

Görüldüğü gibi İslâm, köleliği tüm insanlık için uygun bulmamış, gerek kendi içlerindeki, gerekse dünyanın her tarafındaki kölelerin özgürleştirilme işini, karşılığında cennet vadederek Müslümanlara görev olarak vermiş ve bunu değişik yollarla, hatta devlet bütçesinden ayrılacak parayla bile yapılmasını emretmiştir.

Kusursuzluk sadece Allah'a mahsusdur.
Doğrusunu en iyi bilen Allah'tır.
Sevgi,saygı ve muhabbetle.
Allah'a emanet olunuz.

Sevgili dost1,

Sayın H.Yılmaz'ın alıntıladığınız yazısında katılmadığım hususlar vardır.

1- Köle; dinine dokunulmaz, ama; alım, satım konusu yapılabilir diyerek islamda tarif edilen kölelik tanımına ters düşmüştür.

İslam, alım satım konusu yapılabilen köleliği hiç bir şekilde zaten kabul etmez.

Ancak, savaşta esir alınan kimselerden, fidye, takas, ilim öğretme, tekrar savaşacak durumda görmeme vb. gibi sebeplerle özgürleştirilemeyen kimseler; hapis vb. şekilde yaşatılmak yerine, içinde bulunduğu topluma kazandırılmak amacıyla koruyucu aileler yanına hizmetleri karşılığında faydalanmak üzere verilirler.

Daha sonra, bir şekilde özgürlüğünü kazanma imkanı bulamayan ve koruyucu aile yanında bulunan bu kimse, topluma karışabilecek, ayakları üzerinde durabilecek aşamaya geldiğinde, eğer mükabele yani göstermelik bir bedelle serbest kalmayı isterse, özgür bırakılır. Ancak, yine ayakları üstünde durabilecek, suça karışmayacak bir şekilde özgürce yaşayabileceğine inanılırsa, maddi yardımda da bulunularak, özgrleştirilir.

İşte, koruyucu aile yanında geçen sürede, bu kimseye verilen isim köle olmaktadır. Kuranın köle dediği bu kimselerin durumu, pazarlarda alım satım konusu yapılan köle ile karıştırılmamalıdır.

2- Ama, sayın Yılmaz, hem kölenin alım satım konusu olabileceğinde, hem de savaş esiri dahi olarakta olsa, hiç bir şekilde köle (köleyi alım satım yapılabilir kabul ettiğinden olsa gerek) edinilmeyeceğinde hata yapmaktadır.

Kuranda; savaş esiri olan kimseleri anlatır şekilde köle ve yine aynı durumdaki kadınları (himaye edilen kadın) diğer deyimle hatalı olarak cariye! deyimleri ile bu kimseler hakkında açıklamalar mevcuttur.

Aksi olsaydı, örneğin kısas cezasıyla ilgili olarak; bakara 178.ayette "hüre hür, köleye köle, kadına kadın..." deyimleri geçmemeliydi. Yine Cariye!lerin durumunu anlatan ayetlerde aynı şekilde cariye! deyimleri olmamalıydı.

3- Savaş sonrasında, hiç bir şekilde esir alınmaması zaten mantıklı da olmaz. Her ne kadar, sayın Yılmaz, bu konuda; özgür bırakılan esirin, bunun karşılığında minnet göstergesi olarak, tehlikeli olmayacağını düşünüyorsa da, özgür kalmasına rağmen, hala kinle organize olup yeniden saldırmayacağının garantisi olamaz.

Bu nedenle, müslümanlar bu konuda da gafil olmamalı, tedbiri elden bırakmamalı, emin olmadan esiri serbest bırakmamalıdır diye düşünüyorum.

selamlar,
aorskaya

[Hasan Akçay]

Merhaba.

Burada da
gördügüm:

mâ meleket eymân ile
emet ve abd

karistiriliyor.

EMET disi köledir (cogulu: imâikum-اما ئكم),
ABD, erkek köle (cogulu: ibâdikum-عباد كم).

MÂ MELEKET EYMÂN
ise

yemîn edilmek
suretiyle

ya

bakimi üstlenilen garipler ve garibelerdir (4:3, 4:24, 4:25, 4:33, 24:31, 24:33, 24:58, 33:55...) ya da
nikahli zevc ve zevceler (33:50, 33:52, 23:6, 70:30).

Mâ meleket
yemînuk/eymânukum/eymânuhum/eymânuhunn

asla köle
degildir.

Allah
köleliligin kaynagini kurutmak (47:4) suretiyle
bir cirpida sona ermesini saglamis

ve

daha önce edinen
"imâ ve ibâd"in tasfiyesi icin
ayetler indirmistir.

Benim etim ne budum ne
dememisim

bunu

örnegin ta 2005'te
bir cahil cesaretiyle belirtmisim
(http://www.network54.com/Forum/251643/thread/1130747373/last-1160842057/%DDslam,+kul-k%F6leli%F0e+B%DDR+%C7IRPIDA+son+verdi.)

Simdilerde
Ali Riza Demircan'in aciklamalarindan ikna olan
Abdülaziz Bayindir tarafindan

video kayitlarinda
yarim agizla

söyleniyor.

Yarim agizla söylenenler ise
kafa karistiriyor.

Sevgi ile,
Hasan Akcay

[bartsimpson]

Sevgili bart,

Siz kısa örneklerle, savaş ayetlerinin batini yönlerine değinebilirmisiniz lütfen...

selamlar,
aorskaya

sizce savaş ille top tüfek kılıç ok ile mi olmalıdır? yada illede kan akmalı mıdır?

[aorskaya]

sizce savaş ille top tüfek kılıç ok ile mi olmalıdır? yada illede kan akmalı mıdır?

Bart kardeşim,

Konuyu açan kardeşimiz bildiğimiz savaş ile ilgili sormuşken, savaş durumlarına göre olması gerekenler anlatılır.

Şimdi bu savaş yerine "Cihad" kavramını ele alarak, bilimsel cihad, ekonomik cihad vb. hususlarına göre cevap verilmesi düşünülemezdi.

Ancak, sizin anlatmak istediklerinizi de yazmanız daha faydalı olur.

selamlar,
aorskaya

[aorskaya]

Merhaba.

Burada da
gördügüm:

mâ meleket eymân ile
emet ve abd

karistiriliyor.

EMET disi köledir (cogulu: imâikum-اما ئكم),
ABD, erkek köle (cogulu: ibâdikum-عباد كم).

MÂ MELEKET EYMÂN
ise

yemîn edilmek
suretiyle

ya

bakimi üstlenilen garipler ve garibelerdir (4:3, 4:24, 4:25, 4:33, 24:31, 24:33, 33:55...) ya da
nikahli zevc ve zevceler (33:50, 33:52, 23:6, 70:30).

Mâ meleket
yemînuk/eymânukum/eymânuhum/eymânuhunn

asla köle
degildir.


Merhaba sayın Akçay,

Öncelikle, kuranın köle ifadesiyle kesinlikle alım-satım konusu yapılabilen kadın veya erkek olsun, şu andaki klasik anlamıyla bilinen köle ve cariyelerin kastedilmediğini belirtmek isterim.

Kuran'ın köle dediği kimseler, geçici bir süre bazı şeylerden men edilerek, sonrasında özgür kılınamamışlarsa, topluma kazandırılmak üzere, eğitim, barınma ve konaklamaları sağlanarak, topluma salındığında suç işlemeyecek kadar imkan ve kuvvete kavuşmaları halinde özgür bırakılacak kimselerden, özgür kalana kadar geçirdikleri sürede olanlarıdır.

Erkek veya dişi kölelikle, bakım altına alınanların karıştırıldığını söylüyor ve "ma meleket eyman"ın kölelerle ilgisi olmadan ya yeminle bakıma alınan gariplerin, yada eşlerin kastedildiğini ayetleri isimlerini vermek suretiyle delil kabul ediyorsunuz.

Ben, bu aşamada size; kölelikle ilgili tanımlarınıza katılmakla birlikte, "ma meleket eyman" ların köleler dışında kalanlar olduğu görüşünüze katılmıyorum.

Bana göre "ma meleket eyman"lar kölelerden de oluşmakta, yani bu deyim köleleride kapsamaktadır.

(NUR 32)
Ve enkihûl eyâmâ minkum ves sâlihîne min ibâdikum ve imâikum, in yekûnû fukarâe yugnihimullâhu min fadlih(fadlihî), vallâhu vâsiun alîm(alîmun).

Sizden bekâr olanları, kölelerinizden ve cariyelerinizden durumu uygun olanları evlendirin. Eğer bunlar yoksul iseler, Allah onları lütfuyla zenginleştirir. Allah, lütfu geniş olandır, hakkıyla bilendir.

(NUR 33)
Velyesta’fifillezîne lâ yecidûne nikâhan hattâ yugniyehumullâhu min fadlih(fadlihi), vellezîne yebtegûnel kitâbe mimmâ meleket eymânukum fe kâtibûhum in alimtum fîhim hayren, ve âtûhum min mâlillâhillezî âtâkum, ve lâ tukrihû feteyâtikum alel bigâi in eradne tehassunen li tebtegû aradal hayâtid dunyâ ve men yukrıhhunne fe innellâhe min ba’di ikrâhihinne gafûrun rahîm(rahîmun).

Evlenmeye güçleri yetmeyenler de, Allah kendilerini lütfuyla zengin edinceye kadar iffetlerini korusunlar. Sahip olduğunuz kölelerden “mükâtebe” yapmak isteyenlere gelince, eğer onlarda bir hayır görürseniz onlarla mükâtebe yapın. Allah’ın size verdiği maldan onlara verin. Dünya hayatının geçici menfaatlerini elde etmek için iffetli olmak isteyen cariyelerinizi fuhşa zorlamayın. Kim onları buna zorlarsa bilinmelidir ki hiç şüphesiz onların zorlanmasından sonra Allah (onları) çok bağışlayıcıdır, çok merhametlidir.



Sevgili Akçay,

Fazla ayete de gerek bırakmadan yukarıdaki iki ayetten durum değerlendirmesi yapalım.

1- Nur 32 de sizin dediğiniz gibi "ibadiküm" ve "imaiküm" yani köle ve cariye! geçmektedir.

2- Aynı ayette, bunların evlendirilmesinden bahsedilmektedir. Yani köle ve cariyeler! in evlendirilmeleri istenmektedir.

3- Bunlar yoksulluk çekecekleri sebebiyle evlenmekten geri durmasınlar, çünkü Allah onlara lütuflarda bulunur diyerek, yine bunların evlenip, aile kurmaları ile sosyal hayata katılmaları destekleniyor.

4- Nur 33 de ise dikkat edersek, nur 32 de kalınan yerden başlandığını, nur 32 deki durumların anlatılmasına devam edildiğini görürüz.

Yoksulluk nedeniyle köle ve cariye! lerin evlenmemezlik yapmamaları, lütufla bu sıkıntılarını aşacakları belirtildikten hemen sonra, 33. ayette söze devam edilerek;

"Evlenmeye güçleri yetmeyenler de, Allah kendilerini lütfuyla zengin edinceye kadar iffetlerini korusunlar..."

denilmek suretiyle, bu köle ve cariyeler! den (önceki ayette evlenmeye gücü yeten ama geçinmeye gücü yetmeyeceklerini düşünenlerin aksine) daha evlenmeye bile gücü yetmeyenlerin ise evlenmemeleri, en azından rabbimizin lütfuyla evlenmeye güç yetirinceye kadar iffetlerini kotuyarak beklemeleri istenmektedir.

32.ayette imanikum ve ibadikümler, 33.ayette görüldüğü gibi "ma meleket eymanuküm" içerisinde ifade edilmişlerdir.

Hatta, bu anlatımlardan sonra, bunların artık kolaylık sağlanarak anlaşmaya varılması halinde bedel ödeyerek özgürlüklerini isteyebilecekleri (mukatebe) durumları anlatılmıştır.

Eğer, sizin iddia ettiğiniz gibi, "ma meleket eymanikum" sadece garibanları veya zevceleri kapsamış olsaydı, garibanların veya zevcelerin, bedel ödeyerek ayrılmaları anlatılmış olurduki, bu kuranın bütününe, sağlamak istediği sosyal düzenve faydaya ters bir durum oluştururdu.

Eğer "ma meleket eymanikum" ile köle ve cariyeler de kastedilmeseydi; zaten garibanlığı yüzünden bakımda olan kimseler,

a_ neden özgür kalmayı istesinler?
b_ garibanlardan neden bedel alınarak, serbest bırakılsınlar?,

soruları mantıklı olarak cevaplanamaz. Zevcelerin durumlarını burada ele almaya bile gerek olmadığından konu yapmayacağım.

Sanırım bu kadar açıklama yeterli olmalıdır.

Not: Köleliğin hemen kaldırıldığı, önceden edinilenlerinde çeşitli emir ve tavsiyelerle kaldırıldığı görüşünüz ile ilgili kısma rabbim izin verirse sonra cevap vereceğim...

selamlar,
aorskaya

[aorskaya]

1- Allah köleliligin kaynagini kurutmak (47:4) suretiyle bir cirpida sona ermesini saglamis ve daha önce edinen "imâ ve ibâd"in tasfiyesi icin ayetler indirmistir.

2- Benim etim ne budum ne dememisim bunu

örnegin ta 2005'te bir cahil cesaretiyle belirtmisim (http://www.network54.com/Forum/251643/thread/1130747373/last-1160842057 /%DDslam,+kul-%F6leli%F0e+B%DDR+%C7IRPIDA+son+verdi.)

3- Simdilerde Ali Riza Demircan'in aciklamalarindan ikna olan Abdülaziz Bayindir tarafindan video kayitlarinda yarim agizla söyleniyor.

Yarim agizla söylenenler ise kafa karistiriyor.

Sevgi ile,
Hasan Akcay


Selamun aleyküm,

Sayın Akçay, bu kısımdaki iddialarınıza ayeti ele alarak cevap vereyim.

1- Allah köleliligin kaynagini kurutmak (47:4) suretiyle bir cirpida sona ermesini saglamis ve daha önce edinen "imâ ve ibâd"in tasfiyesi icin ayetler indirmistir.

(47 MUHAMMED-4)
Fe izâ lekîtumullezîne keferû fe darber rikâb(rikâbi), hattâ izâ eshantumûhum fe şuddûl vesâk(vesâka), fe immâ mennen ba’du ve immâ fidâen hattâ tedaal harbu evzârehâ, zalik(zalike), ve lev yeşâullâhu lentasara minhum ve lâkin li yebluve ba’dakum bi ba’d(ba’din), vellezîne kutilû fî sebîlillâhi fe len yudille a’mâlehum.

Savaşta inkâr edenlerle karşılaştığınız zaman hemen boyunlarını vurun. Nihayet onlara üstün geldiğiniz zaman bağı sıkı bağlayıp esir alın. Sonra harp ağırlıklarını atıp, savaş bitince de onları ya karşılıksız olarak, ya da fidye ile salıverin. Allah'ın emri budur. Eğer Allah dileseydi onlardan başka türlü de intikam alırdı. Fakat böyle olması sizi birbirinizle denemek içindir. Allah yolunda öldürülenlere gelince, Allah onların amellerini asla boşa çıkarmaz.

Sevgili akçay;

Bu ayetin neresinde kuran ifadesi ile köleliğin kaldırıldığını görebiliyorsunuz?

ayette;

1- Savaşta galip gelene kadar, esir almak, acımak yoktur. Ne zaman galip gelinir ise (kısmi cepheler oluşmuş olursa, bu cephelerin her birinde esir alınması halinde tehlikeli olmayacakları durumlar garanti edilmişse, bir cephede çarpışılırken, bu cephede esir alınabilir, savaşın her yerde galip gelmesi beklenmez), üstün gelinirse, o zaman esir alınır.

2- Sonra techizatlar bırakılıp, savaş bitince; bu esirlerin durumuna bakılır. Eğer, esirlerin bırakılmasında tehlike olmayacaksa, (yeniden kendi aralarında örgütlenip, gerilla şeklinde yada diğerlerine katılarak savaşmayacaklarına ikna olunursa) karşılıksız olarak bırakılabilir, yada bu kimselerden müslümanlara fayda sağlama imkanı varsa, o faydalar karşılığında (fidye) serbest bırakılırlar.

3- Dikkat edilirse, ayette; "savaşta esir alınmaz", yada "alınan esirler hemen serbest bırakılır" denmemektedir.

4- Esirlerin alınacağı kabul edilir ve nasıl özgürleştirilecekleri konusunda seçim müslümanlara bırakılır.

5- Bu hem dinin gereği olurken, hem de aklın gereği olmaktadır.

6- Gerçektende, bir savaş yaşanması durumunda; bu savaşın sonuçları olarak, galibiyet ve mağlubiyet oluşur, veya denklik sağlanarak savaşa ara verilebilir, anlaşma sağlanmadan taraflar kayıplarına razı olarak ülkelerine çekilebilirler.

Bu durumda her iki tarafın elinde savaş esirleri olabilir ki, bu farklı cephelerin oluşarak savaşılmasının tabi sonuçlarındandır.

Bir cephede, bir taraf baskın çıkıp esirler alabilirken, diğer cephede öbür tarafbaskın çıkıp, onlar da esir almış olabilirler.

Şimdi, böyle bir durumda sizin dediğiniz gibi, müslümanlar esirlerini hemen serbest bırakırlarsa;

a- karşıda esir düşen müslümanların neden takas karşılığı serbest bırakılmadıklarına itirazları olmayacakmıdır?

b- Takas yapılamadan serbest bırakılan bu esirler, diğerlerine katılarak, (esir düşen müslümanlar yüzünden sayıca az kalmış olan) müslümanlara karşı yeniden saldırırlarsa, müslümanlar kendi kendilerine karşılarında daha güçlü ordu yaratmış duruma düşmezlermi?

BU ANLATILANLARA EK OLARAK AŞAĞIDAKİ AYETLERDE ESİR (KÖLE) ALINABİLECEĞİNİ GÖSTERMEKTEDİR:

8:67 - Hiçbir peygamberin, yeryüzünde ağır basmadıkça (kesin zafere ulaşıp üstün gelmedikçe) esirleri olması layık değildir. Siz dünya malını istersiniz, oysa Allah ahireti kazanmanızı murad eder. Allah azizdir, hakimdir.

Demekki, galip gelinince esir alınabilmekteymiş.


8:70 - Ey Peygamber, elinizdeki esirlere de ki: "Eğer Allah sizin kalblerinizde bir hayır bulursa, sizden alınandan daha hayırlısını size verir ve günahlarınızı bağışlar. Çünkü Allah bağışlayıcıdır."

Peygamberin elinde esirler olduğuna göre; kuran'ın esir almayı kaldırmadığı, ancak onların serbest bırakılmasının koşullarını belirleyerek seçimi müslümanlara bıraktığı görülmektedir.


8:71 - Eğer sana hıyanet etmek isterlerse iyi bilsinler ki, bundan önce Allah'a hainlik ettiklerinden dolayı Allah onların ezilmelerine imkân verdi. Allah her şeyi hakkıyla bilen hüküm ve hikmet sahibidir.


Esirlerin hıyanet etmeleri anlatıldığına göre esir almak yine vardır.


Sevgili Akçay,

sizin en beğendiğim davranışınız, ayetlerde açıklananları, bizzat senaryo ederek, ortamı yaratarak düşünmeniz ve sonuca varmanızdır. Ama, bu kısımda bu davranışınızı terk ettiğiniz görülüyor.

Şimdi, savaş zamanlarını ve gerçeklerini samimi olarak inceleyerek yeniden düşünürseniz, önceki yazınıza katılmayacağınızı düşünüyorum.


selam ve saygılarımla,
aorskaya

[Hasan Akçay]

32.ayette imaikum ve ibadikümler, 33.ayette görüldügü gibi "ma meleket eymanuküm" içerisinde ifade edilmislerdir.

Her iki ayette de konu, adi gecenleri evlendirmenizdir, tamam. Ama bu onlarin ayni konumda olduklarini göstermiyor. Nitekim 32'de "bekarlariniz -eyâmé minkum" var; onlari da evlendireceksiniz ama mâ meleket eymânuküm icerisinde ifade edilmiyorlar; sizin kendi özgür cocuklariniz onlar.

Bir iletide bir konuyu müzakere edelim. Bu iletide bu kadar.

Sevgi ile,
Hasan Akcay

[aorskaya]

32.ayette imaikum ve ibadikümler, 33.ayette görüldügü gibi "ma meleket eymanuküm" içerisinde ifade edilmislerdir.

Her iki ayette de konu, adi gecenleri evlendirmenizdir, tamam. Ama bu onlarin ayni konumda olduklarini göstermiyor. Nitekim 32'de "bekarlariniz -eyâmé minkum" var; onlari da evlendireceksiniz ama mâ meleket eymânuküm icerisinde ifade edilmiyorlar; sizin kendi özgür cocuklariniz onlar.

Bir iletide bir konuyu müzakere edelim. Bu iletide bu kadar.

Sevgi ile,
Hasan Akcay

Teşekkürler, sayın akçay.

Rabbim izin verirse, uygun olduktan sonra elbette ayrı bir başlıkta detaylandırılabilir.

selamlarımla,
aorskaya

[Hasan Akçay]

Görüs birligine varmamiz sart degil; amacimiz bir birimize meramimizi anlatmak olmali. "Mâ meleket eymânikum"un tipki eyâmé minkum gibi "imâikum" ve "ibâdikum"un icerisinde ifade edilmedigini anlatabildim mi, efendim?

Hatta, bu anlatimlardan sonra, bunlarin artik kolaylik saglanarak anlasmaya varilmasi halinde bedel ödeyerek özgürlüklerini isteyebilecekleri (mukatebe) durumlari anlatilmistir.

Allah'in emri: Allah'in size verdigi mallardan "mâ meleket eymân"iniza verin -âtûhum! Siz, bunu emreden Allah'a inat, "mâ meleket eymân"inizdan bedel alacaksiniz. Bunu yapan müslüman midir?

Arti, kimin özgürlügünü kime satiyorsunuz? Ayette öyle bir sey yok.

Sevgi ile,
Hasan Akcay

[Hasan Akçay]

Ketebe - كتب fiili
örnegin
Nisâ 103 ve Bakara 183'te
ne ise

Nûr 33'te de o.

Namaz inananlarin üzerine vakitleriyle yazilmistir - kitâben mevkûta.
Oruc sizin üzerinize de yazildi - kütibe aleykumüs siyâm.
Yazilmasini isteyenlere gelince, yazin onlara - fe kâtibû hum.

Namaz ve oruc
insanlarin Islami yasamalari icin
yazilmistir.

Insanlarin
namaz ve oruca
ihtiyaci var.

Tipki bunun gibi
yeminleriniz kime sahipse onlarin da
evlenebilmeleri icin sizin izninize
ihtiyaci var.

O izni
yazin onlara -kâtibûhum.

[aRaYaN]

Böyle konularda parça parça tartışmak yerine geniş çaplı makaleler ile olası heryönlü görüşleri ve cevaplarınızıda belirterek MAKALE şeklinde yazılar yazmanız daha bilgilendirici olur.

Bir konu hakkında birşeyler söylüyorsunuz fakat söylediklerinizin bir kısmı bir konuda diğeri başka bir konuda hatta bazısının birazı bu forumda birazı başka bir forumda.Bu da olayı bütünüyle algılamamızı zorlaştırıyor.

Mesela Kölelik ve Cariye konusunda geniş çaplı kendi makalenizi yazın( ya da yazmışsanız paylaşın) o makalede kanıtlarınızı ve aksi görüşlere cevaplarınızı sunun.

Bir konu hakkında 400-500 mesajlı bir cevaplar yumağı içinden ne dediğinizi,neyi savunduğunuzu kavramaya çalışmak çok zor.Gereksizce zor.Basite indirgemek lazım.

[aorskaya]

Böyle konularda parça parça tartışmak yerine geniş çaplı makaleler ile olası heryönlü görüşleri ve cevaplarınızıda belirterek MAKALE şeklinde yazılar yazmanız daha bilgilendirici olur.

Bir konu hakkında birşeyler söylüyorsunuz fakat söylediklerinizin bir kısmı bir konuda diğeri başka bir konuda hatta bazısının birazı bu forumda birazı başka bir forumda.Bu da olayı bütünüyle algılamamızı zorlaştırıyor.

Mesela Kölelik ve Cariye konusunda geniş çaplı kendi makalenizi yazın( ya da yazmışsanız paylaşın) o makalede kanıtlarınızı ve aksi görüşlere cevaplarınızı sunun.

Bir konu hakkında 400-500 mesajlı bir cevaplar yumağı içinden ne dediğinizi,neyi savunduğunuzu kavramaya çalışmak çok zor.Gereksizce zor.Basite indirgemek lazım.

Farklı başlıklarda ortaya çıkan konuları, şahsen ben, konuyu ilgilendiren başlığada taşıyorum.

Böylece, o konuyu okuyan kardeşlerimizin, o konudaki yazıların bütününü görme ve fikir edinmelerini de sağlamaya çalışıyorum.

Eğer konuyu bir başlıkta ben açmışsam, kısa tutmak yerine olabildiğince detaylı olarak anlatmaya çalışarak yazıyorum....

İlk bakışta, yazarın bütün yazıları topluca olmadığından, eksik anlatım gibi görünse de araya giren aksi görüş yazılarla konunun daha da farklı açılardan düşünülmesinin sağlanması gibi bir fayda da ortaya çıkardığını düşünüyorum.

Diğer kardeşlerimde, bir başlıkta yazışmalar esnasında, başka bir konu açılmışsa, o konuyu kendisiyle ilgili bir başlık bulurlarsa oraya taşımalarını öneriyor ve bunun daha doğru ve faydalı paylaşım olacağını düşünüyorum.

selamlarımla...
aorskaya

[Hasan Akçay]

Bu ayetin (47'4'ün) neresinde kuran ifadesi ile köleligin kaldirildigini görebiliyorsunuz?


Kafirlerle karsilastiginizda vurun o boyunlari
ta ki onlari dize getirinceye kadar.
O zaman baglari saglam atin.

Ayetteki anlam örgüsünden anlasilan, "baglari saglam atin" (şuddûl vesâk) size saldiran kafirleri esir alin ve SIKI tutun demek. Yoksa esirleriniz kacip size yine saldirabilirler.

Sonra
savas agirliklarini birakana kadar

ya

iyilikle (mennen) ya da
fidyeyle (fidaen)...

Buradan anlasilan ise: sonra (ba'du) esirleri ya karsiliksiz ya da fidye ile birakacaksiniz. Yani esirler konusunda Allah size yalnizca iki secenek taniyor:

1.karsiliksiz birakin
2.fidye ile birakin.

Inananlarin baska bir secenegi yok. Örnegin esirleri alikoyup köle yapamazlar.

Aslinda secenek tek: birakin. Esir ben olsam fidye vermem. Cünkü beni esir alan icten bir inanirsa fidye vermesem de birakacak; yok münafiksa fidye versem de birakmaz. Parami ona verecegime muhtaclara tasadduk ederim.

Köleligin kaynagi bu sekilde kurutuluyor. Artik inananlar köle edinemez. Daha önce edindiklerini ise tasfiye ayetlerinin geregini yaparak özgür birakacaklar.

Bir de ayette benim dikkatimi ceken ifadeler var.

Sonra (ba'du): ateskes te denen gecici baris anlasmasi yapildiktan sonra
Savas agirliklarini atana kadar (hattâ tedaal harbu evzârehâ): sürekli baris anlasmasi yapilana kadar

Esirlerin birakilmasi bu iki anlasma (ateskes ve sürekli baris anlasmasi) arasinda tamamlanacak.

Kafirleri esir alip SIMSIKI baglayanlar
birey olarak sizsiniz ama
derhal devlete teslim edeceksiniz.

Burada fidye diye gecen savas tazminati ve esirlerin birakilmasi devletin tasarrufunda olan islerdir. Yoksa devlet, devlet olmaktan cikar.

Sevgi ile,
Hasan Akcay

_________________________

Prof Abdülaziz Bayindir (video, http://www.youtube.com/watch?v=K46Tt2LC9P0):

Simdi diyorlar ki bir müddetten beri: ''Aslinda Islam köleligi kaldirmayi hedeflemisti ama o devirde ne yapsin; iste sunlar bunlar vardi. Onun icin kaldiramadi ama hedefi buydu.''

Hani özrü kabahatinden büyük derler ya, iste bu da öyle bir sey. Allahu Teale kaldiracaksa kaldirir. Yani insanlardan mi cekinecek hâsâ? Önceki derste Ibrahim aleyhisselamin nasil kesin tavir koydugunu gördük. Cenabi Hak emretti, bitti.

Peki, isin gercegi nedir?

Islam
köleligi kaldirmayi hedeflemis falan degildir;

köleligi kaldirmistir.

Hedeflemek demek… mesela buradan simdi hepiniz evinize gitmeyi hedefliyorsunuz degil mi bu saatten sonra. Evinize gittiniz mi?

O, varacaniz son nokta.

Islam öyle hedeflemez. Hedeflememistir öyle bir seyi. Ya? Bunu kesin olarak kaldirmistir. Peki, nerde? 47 nci sûrenin 4 üncü ayetini acin bakalim…

[Tenzin]

Dostlar hepinizin yazdıklarını tek tek okudum ve böyle bir durumun var olmadığına ikna oldum.İlgi alaka ve samimiyetiniz için teşekkür ederim.Ama bazı sorularım daha var yani aslında bir çok sorum varda böyle aklıma gelince unutmadan size danışayım diyorum.

1-) İslamda kölelik ve cariyelik kavramı (Bilinen manasıyla) olmadığına göre ve Allahın dinini yaymak adına dahi olsa durup dururken fetih düzenlenemeyeciğne gör. Asırlar boyunca müslüman devletler diğer ülkelere fetih düzenlemiş işgal etmiş kimisi yakıp yıkmış kimisi adaletle davranmış kimisi islamı o tapraklara hakim din kılmış. Şimdi sormak istediğim soru şu geçmişte hiç bir toplum islamı düzgün yaşamadımı.Yani doğru islamı bır avuç insan mı biliyor dünya da. 1400 yıllık bir zincirden bahsediyoruz şimdi bu zincirin bütün halkalarını bunlar paslanmış en temiz halka bizim ki diye kestirip atamıyorum. Bu devletlerin hükümdarları veya o devletler de yaşayan insanların hükmü nedir. Bunlar cehennemlik mi yani. Mesela osmanlı döneminde padişahların cariyeleri vardı devletlerden vergi isteniyor vermezseler savaş açılıyordu vs. anlatmak istediğmi anladınız yani o zamanda yaşamış bir müslümanın hükmü nedir. Bu adamlar müslüman değilmi yani bunu sormak istiyorum.

2-) 4 halife döneminde bilinen manda cariye ve kölelik uygulanmışmıdır ve diğer ülkelere sebepsiz yere saldırılmışmıdr. Yani islamda ki bu hükümler ne zaman bozulmuştur. Eğer 4 halife döneminde böyle bir şey olduysa kuranın anlamını değiştirmekren dolayı kafir olmuş olmazlarmı?

[Hasan Akçay]

Yarim agizla konustuklari icin
kafa karistiriyorlar, demistim.

Örnegin

Profesör Abdülaziz Bayindir’a
göre

Allah

bir inanirin
kendi ''ferc''ini yani ''dizkapaklari ile göbegi arasi''ni

yönetimi altindaki esirlere
(mâ meleket eymân)

23:6’da
acabilecegini belirtiyor; caizdir;

24:58’de
acamiyacagini belirtiyor; caiz degildir.

Hanifler.com'daki dostlar!

Bu,
''mâ meleket eymân"in konumuyla ilgili olarak
neyi gösterir?

O ayetlerde anilan
ma meleket eymân
kim olabilir?

Sev gi ile,
Hasan Akcay

[Hasan Akçay]

Profesör Bayindir:

Kölelik ve cariyelikle ilgili ayetlerden
anlami carpitilmamis olan
hic bir tane yoktur.

Su anda elinizdeki mealler dahil
anlami carpitilmamis bir tek ayet
birakilmamistir.

Kölelik ve cariyelik
ayetlerin anlami carpitilarak
olusturulmustur.

Sayin profesör bu gercegi dile getirdigi icin ne kadar takdir edilse azdir degil mi. Ah bi de kendisi carpitmasa. Iddia ediyor ki

23:6’daki mâ meleket eymân ile
24:58’deki mâ meleket eymân

ayni
konumdadir.

Oysa

23:6’daki
mâ meleket eymânuhum inananlarin nikahli esleridir. O yüzden
inananlarin ferclerini yani cinsel organlarini görebilirler, caizdir.

24:58’deki
meleket eymânukum ise sizin öz cocuklariniz konumundalar. O yüzden
tipki kendi öz cocuklariniz gibi yatak odaniza izinsiz giremezler; haramdir.

Üzücü olan,
sayin profesör
tesettür bid’atina kilif uydurmak icin
yapiyor bu carpitmayi.

Insanin avret yeri
göbegi ile diz kapaklarinin arasiymis ta

cariyeleriniz

vücudunuzun
ancak

göbeginizden yukarisini ve
diz kapaklarinizdan asagisini

görebilirlermis te...
Mismis de mismis.

Lütfen 23:5-6'ya bakin. Zerre kadar kusku yok. Sayin profesörün sürekli cariyeler dedigi o mâ meleket eymânuhum inananlarin "fercler"ini görebilirler ferclerini. Cünkü onlar inanan erkeklerin zevceleri ve inanan kadinlarin zevcleridir.

Allah fercler diyormus ama feclerin DISINI kastediyormus. Ah "Allah onu diyor ama kulak asmayin; bunu kastediyor!" demeyi bi birakabilsek; ah Allah ne diyorsa ona bi razi olabilsek.

[aorskaya]

Sayın akçay,

Başlığı açan kardeşimizin sorularına cevabını aldığını söylemesi ve daha da önemlisi konular, islamiyette kölelik varmıdır, yokmudur, varsa kimlerdir, nasıl davranmalıdır gibi boyutlarıyla ele alınmaya başlandığından; 22,24 ve 25 nolu kısımlarda yazdıklarınıza cevabımı, rabbim izin verirse; http://www.hanifler.com/showthread.php?t=2971 linkinde ve " Islamda alım-satım konusu kölelik ve cariyelik varmıdır" başlığı altında vereceğim.

selamlarımla
Orskaya

[Hasan Akçay]

Sayin Örskaya,

Daha önce de
dile getirmeye calistim.

Önemli olan,
iletisim.

Hatlari kesik telefonun biri bu ucunda ötekisi o ucunda yalnizda kendine konusanlarin durumuna düsmeden bir birimize meramimizi anlatabilmemiz.

Bunu bir ricami vurgulamak icin yaziyorum:

Benim aklimdan bile gecmeyen iddialarin cevabini verip te beni onlari okumaya zorlamayin. Örnegin savaslarda düsmani esir almamizin caiz oldugunu ayetler getirerek bana anlatmayin...

Buradan baska bir linkte de olsa Allah isterse cevap vereceginizi belirtiyorsunuz. Bunu ögrendigime sevindim. Allah razi olsun.

Sevgi ile,
Hasan Akcay

[aorskaya]

Sayin Örskaya,

Daha önce de
dile getirmeye calistim.

Önemli olan,
iletisim.

Hatlari kesik telefonun biri bu ucunda ötekisi o ucunda yalnizda kendine konusanlarin durumuna düsmeden bir birimize meramimizi anlatabilmemiz.

Bunu bir ricami vurgulamak icin yaziyorum:

Benim aklimdan bile gecmeyen iddialarin cevabini verip te beni onlari okumaya zorlamayin. Örnegin savaslarda düsmani esir almamizin caiz oldugunu ayetler getirerek bana anlatmayin...

Buradan baska bir linkte de olsa Allah isterse cevap vereceginizi belirtiyorsunuz. Bunu ögrendigime sevindim. Allah razi olsun.

Sevgi ile,
Hasan Akcay

Sayın akçay,

Bu yazıda değindiğiniz hususları sizi tanıdığım kadarıyla, sizin benimsememeniz gerektiğini düşündüğümden, yazıdaki gibi anlamamamk için zorlanıyorum ve yazıdaki anladığım gibi ise de düzelteceğinizi düşünüyorum.

1- Öncelikle, yazışmalara katıldığım dostların yazılarına mutlaka cevap vermeye çalışırım. Ancak, bazen gerçekten yazmamı engelleyen ya sonuçlarının tesiri bakımından daha öncelikli cevaplanması gereken yazılar ortaya çıkabiliyor, veya bazı sosyal gelişmeler zaman bakımından imkansız kılabiliyor.

Bu yazıyı yazamdan önce de keşke, yazınızın cevabı verilmiş olabileceğini düşünerek, verilen linke baksaydınız, "hattı kesik telefondakiler" hissine kapılmazdınız.

Bu kısmı, katıldığım konularda cevaplamam gereken durumlar olursa, mutlaka cevaplamaya çalışacağımı, ama yukarıda belirttiğim gibi sebebplerle gecikebileceğini bir kez daha belirterek, en azından bundan sonrakiler için bunun bilinmesini rica ederek kapatıyorum.

2- Benim aklimdan bile gecmeyen iddialarin cevabini verip te beni onlari okumaya zorlamayin. Örnegin savaslarda düsmani esir almamizin caiz oldugunu ayetler getirerek bana anlatmayin... demişsiniz.

Ben, siz dahil kimsenin aklından geçenleri veya geçmeyenleri bilemeyeceğimi bilirim. Bu nedenle, aklınızdan geçenler yerine yazdıklarınızın ortaya koyduğu sonuçlar üzerinden ve anladıklarıma göre cevaplandırmaya çalışırım.

Siz, savaşlarda esir alınmayacağını söyeleyebilirken, buna karşılık savaşlarda esir alınması gerektiğine ilişkin ayetleri size getirenlere, ayetleri anlayıp, yorumlayarak;

a- ayetlerin esir alınmasını anlatmadığını,
b- ayetlerde esir alınması anlatımını görüyorsanız da, bir hatanızı düzeltilmesine yardımcı olunduğunu,

anlatan biri olarak yazılara yaklaşmalısınız.

Sayın akçay, sonuç olarak;

Örnegin savaslarda düsmani esir almamizin caiz oldugunu ayetler getirerek bana anlatmayin...

şeklindeki sözünüzü, ayetleri pratize ederek anlatmaya çalışan sizinle bağdaştıramadım.

Peki, size nasıl anlatalım?

Ayet yazmadan anlatabilirmiyiz, yahutta sizin gibi olmazsa anlatmayalımmı?

selamlarımla...
aorskaya

[Hasan Akçay]

Siz, savaslarda esir alinmayacagini söyeleyebilirken...

Savaslarda
esir alinamiyacagini
asla söylemedim.

Tam aksine,
47:4'ün cevirisini vererek
dedim ki:

Kafirlerle karsilastiginizda vurun o boyunlari
ta ki onlari dize getirinceye kadar.
O zaman baglari saglam atin.

Ayetteki anlam örgüsünden anlasilan, "baglari saglam atin" (şuddûl vesâk) size saldiran kafirleri esir alin ve SIKI tutun demek. Yoksa esirleriniz kacip size yine saldirabilirler.

Bundan önceki
her hengi bir iletimde
öyle bir ifadem olduysa lütfen
alintilar misiniz.

Özür dilerim,
sizin yanildiginizi söylemek üzer beni.
Ama lütfen siz de biraz dikkat.

Bir de
aklima gelen
olasi baska bir
yanilgi:

Basini açan kardesimizin sorularina cevabini aldigini söylemesi...

Nolur,
konuyu

inanan
kadinlarin "basörtüsü"ne
saptirmayalim.

Bizim buradaki konumuz

yeminleriniz kime sahipse onlar - mâ meleket eymânüküm ve
onlara cinsel organlarinizi acmanizin caiz ya da haram olmasi acisindan
hangi gözle bakacaginiz.

Sevgi ile,
Hasan Akcay

[aorskaya]

Siz, savaslarda esir alinmayacagini söyeleyebilirken...

Savaslarda
esir alinamiyacagini
asla söylemedim.

Tam aksine,
47:4'ün cevirisini vererek
dedim ki:

Kafirlerle karsilastiginizda vurun o boyunlari
ta ki onlari dize getirinceye kadar.
O zaman baglari saglam atin.

Ayetteki anlam örgüsünden anlasilan, "baglari saglam atin" (şuddûl vesâk) size saldiran kafirleri esir alin ve SIKI tutun demek. Yoksa esirleriniz kacip size yine saldirabilirler.

Özür dilerim,
sizin yanildiginizi söylemek üzer beni.
Ama lütfen siz de biraz dikkat.



Sayın akçay,

Bu kısımda yazım hatası yapmışım, sizin; "savaşlarda esir alınmayacak iddiasında olmadığınızı" burada belirtir, yazım hatası için özür dilerim.

Ama, yazının o kısmı, "savaşta" değilde, "ateşkes ve teçhizatların bırakılıp savaşın bitmesi arasında" esirlerin salıverilmesini şeklinde iddia ettiğinizi belirteyim.

Sayın akçay, böyle de olsa, bu ayetten ve genel olarak savaş ve esir alınması olup olmadığı konularında hatalı olduğunuzu açıklayan yazımı verdiğim linkten okumadığınızı sanıyorum.

Eğer, oradan konuyu okur ve düşüncelerinizi yazarsanız sevinirim.

selamlar,
aorskaya

[Hasan Akçay]

O yaziyi okumak icimden gelmiyor. Cünkü uzun süredir internetteyim; "Filan linkteki yazimi oku," ya da "filanin kitabini oku!" seklindeki isteklerin bir engelleme türü oldugunu gördüm.

Lütfen burada yazin ya da hic yazmayin. Sizi zorlayamam.

Sevgi ile,
Hasan Akcay

[aorskaya]

[COLOR="Blue"]
Bir de
aklima gelen
olasi baska bir
yanilgi:

Basini açan kardesimizin sorularina cevabini aldigini söylemesi...

Nolur,
konuyu

inanan
kadinlarin "basörtüsü"ne
saptirmayalim.

Bizim buradaki konumuz

yeminleriniz kime sahipse onlar - mâ meleket eymânüküm ve
onlara cinsel organlarinizi acmanizin caiz ya da haram olmasi acisindan
hangi gözle bakacaginiz.

Sevgi ile,
Hasan Akcay

Bu kısımdaki yazıları niçin yazdığınızı anlayamadım.

Üstadım, başörtüsü konusu şimdi nerden çıktı?

Basini açan kardesimizin sorularina cevabini aldigini söylemesi... diyerek ne demeye çalışıyorsunuz. Ben, bu konuya ilişkin yazı yazmadığımdan bu kısımda anlatmaya çalışıtığınızı anlayamıyorum.

Ma meleket eymanları ise, başı örtüsü konusuna falan değinmeden, tamamen içeriği kimlerin olduğu konusuyla açıklamaya çalışacağım, rabbim izin verirse tabii...

Bunların cevapları, "islamda alım-satım konusu kölelik yoktur" başlığı altında yer alacağından oradan devam edebileceğimizi bilmenizi rica ederim.

selamlar,
aorskaya

[aorskaya]

O yaziyi okumak icimden gelmiyor. Cünkü uzun süredir internetteyim; "Filan linkteki yazimi oku," ya da "filanin kitabini oku!" seklindeki isteklerin bir engelleme türü oldugunu gördüm.

Lütfen burada yazin ya da hic yazmayin. Sizi zorlayamam.

Sevgi ile,
Hasan Akcay

Burada, önemli bir yazıyı okumamayı, bu kadar basite indirgemeniz de ayrı bir hata olmaktadır.

Şu internette, yeni yetmelerin yazılarına yönlendirmeleri ile karıştırmaktasınız.

Bu başlıkta, soru sorulmuş ve soruyu soran kardeşimiz, cevabını aldığını söyeleyip teşekkür etmektedir sayın akçay!

Halbuki, bu bilgiden sonra, çok önemli bir konu açılıyor ve sırf bu konu üzerine de açılmış bir başlık var.

Şimdi, bu konuyu merak eden yada öğrenmek isteyen kimseler, ilgili başlığa girdiklerinde, bu yazılar o başlıkta yer almazsa, bu yazılanları görmedikleri için, kararları bunlar olmadan oluşabilecektir. Halbuki, sizin, benim, başkalarının aynı konudaki yazıları, okuyucuya farklı bakış açıları oluşturacak, daha fazla düşünmeye ve akıl etmeye davet edecek ve daha doğru sonuca götürecektir.

Bunu düşünmeden ve karşı tarafın önemsediği şeyleri yanlışlayamadan itiraz ettiğiniz görülüyor.

Bu açıklamalardan sonra, sanırım konuya cevaplarınızı verirsiniz, ama hala aynı şekilde düşünürseniz, gerekirse cevaplarınız için burayada alıntılanır, çok büyük dert olmaz.

Sonuçta, dini konuları yazışıyoruz ve çok önemlidir. Başka kısmı beni ilgilendirmiyor, bunun için ne yapmam gerekirse yapmaya çalışırım.

Selamlar,
aorskaya